Morgunblaðið - 13.12.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998 43
RAGNA
EIRÍKSDÓTTIR
+ Ragna Eiríks-
dóttir, húsfreyja
í Reykjavík, var
fædd 13. ágúst 1917
í Vorsabæ, Skeiða-
hreppi, Árnessýslu.
Foreldrar Rögnu
voru þau Eiríkur
Jónsson bóndi, odd-
viti og sýslunefndar-
maður í Vorsabæ.
Hann var fæddur
13. apríl 1891 í
Vorsabæ, _ Skeiða-
hreppi í Árnessýslu,
dáinn 28. september
1963. Móðir Rögnu
var Kristrún Þorsteinsdóttir,
fædd 19. febrúar 1894 í Hrauns-
hóli, Ölfushreppi í Árnessýslu.
Eftirlifandi systkini Rögnu eru
þau Axel, Helga, Friðsemd og
Sigríður. Elstur systkinanna var
Sigursteinn, en hann lést ungur
að árum. Ragna giftist Her-
manni Bæringssyni vélstjóra
hinn 10. september 1938. Hann
var fæddur 2. desember 1908 í
Keflavík, Rauðasandshreppi á
Barðaströnd, dáinn 22. febrúar
1988. Foreldrar Hermanns voru
Bæring Bjarnason,
útvegsbóndi og sjó-
maður í Keflavík og
Tungu í Rauða-
sandshreppi, fædd-
ur 7. september
1875 á Hvallátrum,
Rauðasandshreppi,
dáinn 22. desember
1943. Móðir Her-
manns var Jóhanna
Guðbjörg Árnadótt-
ir, fædd 20. janúar
1885 á Láganúpi í
Kollsvík, Rauða-
sandshreppi, dáin 9.
október 1966. Þau
Ragna og Hermann eignuðust 3
syni, þá Sigurstein Sævar, vél-
fræðing, f. 16. júm' 1939, kvæntur
Önnu Þórarinsdóttur; Jóhaim
Braga, f. 7 maí 1941, stýrimann
en nú starfsmann ISAL, kvæntur
Guðrúnu Ingadóttur; Eirík Rún-
ar, f. 15. október 1948, vélfræð-
ing. Barnabörnin eru 10 talsins
og bamabörnin em orðin alls 16.
Útför Rögnu fer fram frá
Dómkirkjunni á morgun, mánu-
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Ljúfur ómur loftið klýfúr
lyftir sál um himingeim,
þýtt á vængjum söngsins svífur
sálin glöð í friðarheim.
(J.J.)
Nú er hún Ragna systir búin að
kveðja okkur um sinn. Hún er kom-
in á fund hans Hermanns síns, sem
hún giftist ung og fylgdi um farsæla
ævibraut. Minningarnar eru marg-
ar. Ragna var stóra systir, elst af
systkinahópnum í Vorsabæ. Hún
ólst upp við venjuleg sveitastörf, fór
til Reykjavíkur í vinnu og nám. Hún
lærði að sauma og var í kvöldskóla.
Einn vetur var hún í hússtjómar-
deild Kvennaskólans.
Ragna var vel verki farin, sem
sýndi sig, þegar þau Hermann
stofnuðu heimili. Heimilishald
þeirra var alltaf með glæsibrag og
oft gestkvæmt og glatt á hjalla.
Ragna var sjómannskona. Her-
mann var vélstjóri lengst af á
„Fossunum". Hann var oft lang-
dvölum að heiman svo heimilishald-
ið og uppeldi sona þeirra hvíldi mik-
ið á hennar herðum. Meðan synir
þeirra voru ungir dvaldi hún oft á
sumrin hjá foreldrum okkar i
Vorsabæ og það var alltaf gaman að
fá þau í sveitina.
Hermann sigldi öíl stríðsárin. Það
hafa verið erfiðar stundir fyrir sjó-
mannskonu að frétta ekki af manni
sínum í margar vikur, vita hann
sigla um hættuslóðir. Hermann
kom alltaf aftur, þó stundum væri
stutt milli lífs og dauða.
En þessir erfiðu tímar gengu yfir
og þau áttu góða ævi saman og ferð-
uðust mikið. Árin liðu, synir þeirra
fluttu að heiman og stofnuðu sín
heimili og barnabörnin komu til
sögunnar, afa og ömmu til mikillar
ánægju. Þá var oft dvalið í sumar-
bústaðnum þeirra við Þingvalla-
vatn. Svo kom að því að Hermann
hætti á sjónum og þá fór Ragna að
vinna utan heimilisins um tíma.
Hermann lést 1988. Ragna hjúkraði
honum í erfiðum veikindum með
ástúð og umhyggju þar til yfir lauk.
Þá varð breyting á högum Rögnu.
Hún fluttist úr fallegu íbúðinni sinni
í Barmahlíð 51 í aðra fallega en
minni íbúð á Sléttuvegi 13. Þar
kynntist hún nýju fólki og eignaðist
góðar vinkonur.
Ragna var glaðlynd og félags-
lynd. Það var langt frá hennar
hugsun að einangra sig, hún hélt
áfram að ferðast og var dugleg að
dvelja í sumarbústað sínum. Eg á
góðar minningar um síðustu heim-
sókn mína þangað á fallegum sólar-
dagi í sumar. Þar undi hún vel við
að hlúa að gróðrinum. Blómin hjá
henni voru alltaf falleg bæði úti og
inni.
Ragna starfaði í kvenfélaginu
Keðjunni, hún tók þátt í félagsstarfí
eldri borgara, söng með kór og
hafði mikla ánægju af. Hún átti við
heilsubrest að stríða á seinni árum
og fékk slæm áfóll, en reis alltaf
upp aftur og lifði lífinu lifandi fram
á síðasta dag. Kallið kom snöggt.
Við erum sjaldan tilbúin að mæta
slíkum fréttum, þó er það huggun
hai-mi gegn, að hún dó með reisn og
fjölskyldan náði að vera hjá henni.
Það kvöld var ég í heimsókn hjá
systur okkar í Birtingaholti. Við
vorum búnar að fregna að hverju
stefndi með Rögnu og hugir okkar
voru við dánarbeð hennar. Það var
óvenjufallegt vetrarkvöld í þessu
dimma skammdegi, snjóföl og
stjörnubjartur himinn. Leið mín
heim lá fram Skeiðin, æskusveit
Rögnu. Sá ég þá stjörnuhrap og
vissi ég þá að nú væri hún Ragna
svifin inn í fegurð himinsins, sem ég
frétti svo er heim kom.
Ég á Rögnu systur minni mikið
að þakka. Hún gætti mín sem
barns, ég var alltaf velkomin á
heimili hennar og dvaldi þai- oft.
Systkini mín senda innilegar kveðj-
ur og þakklæti íyrir allt sem hún
gerði fyrir þau. Axel bróðir minn
minnist þess sérstaklega með þakk-
læti hvað hún hjálpaði honum og
heimsótti hann oft, þegar hann sem
unglingur lá mai’ga mánuði á
sjúki-ahúsi. Ragna lét sér mjög annt
um fjölskyldu sína.
Nú kveður hana stór og mann-
vænlegur hópur afkomenda með
söknuði og þakklæti. Við, frænd-
garður að austan, sendum þeim öll-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Rögnu
systur.
Helga.
Við sitjum hér saman á aðvent-
unni og hugurinn reikar að jólum
liðinna ára þegar við vorum saman
komin heima hjá þér og afa í
Barmahlíðinni. Við tölum um leikina
og fjörið sem óhjákvæmilega fylgdi
níu barnabörnum á aðfangadag og
Blóinabúði
öarðsKom
v/ FossvoqsUii'kjMgarð
Sími. 554 0500
getum ekki annað en brosað þegar
við minnumst þess þegar við feng-
um illt í magann eftir að hafa borð-
að heilan kassa af mandarínum,
drukkið ófáa h'tra af gosi og stungið
höfðinu á kaf í fimm kílóa Macin-
tosh dósina sem alltaf var keypt.
Það er svo ótalmargt sem tengist
þér elsku amma, heitt súkkulaði á
Þorláksmessu, ferðir í sumarbú-
staðinn, fjörið á jólunum.
En jólin verða öðruvísi í ár. Við
sitjum eftir með minningar um
elskulega konu sem var ótrúlega vel
á sig komin líkamlega sem andlega.
Því meiri varð sorgin þegar dauðinn
knúði óvænt dyra. Amma var meira
að segja að hugsa um að fá sér nýj-
an bíl og fara til útlanda, svo óvænt
urðu endalokin. Hún söng í kór og
hafði nóg fyrir stafni. Amma var að
mörgu leyti á undan sinni samtíð. í
sumarbústaðnum endurvann hún
m.a. lífrænar leifar í safnhaug ára-
tugum áður en orðið endurvinnsla
komst í tísku enda hafði hún mikinn
áhuga á ræktun ýmiss konar og
þetta lá afskaplega vel fyrir henni.
En hún amma var líka svolítil
prinsessa. Afi bar hana á höndum
sér á meðan hann var á lífi og hún
var alltaf vel til fara og hafði gaman
af að vera fín og punta sig. Flest
höfum við kynnst henni mjög náið
og allmörg búið í risíbúðinni í
Barmahlíðinni eða hjá ömmu og afa
um lengri eða skemmri tíma.
Það segir meira en mörg orð um
ömmu að öll börn og barnabörn
sem voru í Reykjavík á dánardeg-
inum voru við dánarbeð hennar
þegar stundin kom. Minningarnar
um hana eru flestar sameiginlegar
okkur barnabörnunum og það er
með söknuði og trega sem við
kveðjum þig.
Ferð þín er hafm
fjarlægjast heimatún
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum
En alnýjum degi
fær þú aldrei kynnst.
I lind reynslunnar
fellur ljós hveirar stundar
og birtist þar
slungið blikandi speglun
allsþesssemáðurvar.
(Hannes Pétursson.)
Þín
bamabörn.
Bjartur og fagur desemberdag-
ur, heiður himinn og lítils háttar
frost. Sólarlagið eins fagurt og það
fegurst getur orðið á þessum tíma
árs. Himinninn munstraður léttum
skýjaböndum og þegar sólin hneig
til viðar varð himinhvelið litað
einsog rauðagull. Máttur sólarinnar
segir til sín þótt hún geti ekki linað
frerann sem jörðina hylur.
Seint að kveldi þessa fagra
skammdegisdags hneig ævisól
ÚTFARARSTOFA
OSWALDS
simi 551 3485
FJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
ADALSTRÆTI 411 • 101 REYKJAVÍK
I ,ÍK KIST UVI NNl JSTOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR
UTFARARÞJONUSTAN
EHF.
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is
Rúnar Geinnundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri
Rögnu Eiríksdóttur einnig til viðar.
Hún hafði verið á söngæfingu fyrr
um daginn, en skömmu eftir að hún
kom heim veiktist hún skyndilega.
Hún var strax flutt á sjúkrahús, en
fékk blóðtappa og engri vöm varð
við komið. Að vísu kom fráfall
hennar engum að óvörum sem til
þekktu, því hún hafði fengjð áfóll
áður, sem hún fékk yfirstigið. Hún
var kjarkmikil dugnaðarkona sem
ekki lét deigan síga þó á móti blési,
sívinnandi, eljusöm og þrautseig.
Hún var nýlega búin að missa eig-
inmanninn þegar hún flutti hingað í
húsið fyrir tæpum sjö árum. Ragna
átti sumarbústað austur við Þing-
vallavatn og mér er minnisstætt
hvað hún var dugleg að dvelja þar
langtímum saman og gera jafn-
framt verulegar endurbætur á bú-
staðnum.
Hún átti góðan bíl og gat vel
keyrt á milli. Kjarkurinn bilaði ekki
þótt árunum fjölgaði og hún gætti
þess að ofmeta sig ekki. Hún bjó yf-
ir metnaði, sjálfstrausti og sjálfs-
virðingu án þess þó að hún vildi að
aðrir féllu í skugga hennar. Henni
var tamara að leiða umræður en að
vera þögull hlustandi.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum og félagsmálum, hún lét
félagsmálin innan okkar vébanda
sig miklu varða, var hagsýn og
hyggin og hafði góða innsýn í fjár-
mál. Heimili hennar bar vott um
góð efni, myndarskapur, gestrisni
og glaðværð réð þar ríkjum og var
gott að vera gestur hennar. Við
ræddum oft um þjóðmál en þar
lágu leiðir okkar saman, en gagn-
vart okkar eigin húsfélagsmálum
gátum við haft skiptar skoðanir, en
aldrei svo að um verulegan ágrein-
ing væri að ræða. í þeim efnum var
hún bæði glögg og skýr. Við sem
búum í þessu húsi, Sléttuvegi 11-13,
erum öll eldri borgarar og eigum
okkar íbúðir, 52 að tölu. Tæp sjö ár
eru síðan við fluttum hingað og hef-
ur mér þótt gott að búa í samfélagi
við þetta góða fólk.
Það er ekki síður gott að búa
með jafnöldrum sínum þótt aldur-
inn færist yfir. Ragna var sterkur
hlekkur í samtökum okkar, ekki
eitt í dag og annað á morgun. Hún
var hreinskiptin og mat það mikils
sem vel var gert og gerði kröfu til
þess að allir stæðu við það sem þeir
segðu eða gerðu. Hún hafði góða
söngrödd og næmt söngeyra og
söng í Kór félagsstarfs aldraðra í
Reykjavík. Það var hennar tóm-
stundagaman og hún var búin áð
syngja með kórnum til margra ára.
Það var táknrænt að síðasta ferð
hennar til og frá hennar heimili
skyldi vera á söngæfingu með kórn-
um sem hún unni mjög.
Fyrir hönd húsfélagsins þakka
ég liðnu árin, þau hafa verið okkur
ánægjuleg sem búum í þessu litla
samfélagi.
Um þetta leyti er dagurinn stutt-
ur en nóttin löng. Vetrarsólstöður
eru að viku liðinni, en það leggur
birtu og yl frá minningu þessarar
heiðurskonu, sem ýtir skammdegis-
skuggunum til hliðar. Fæðingarhá-
tíð frelsarans er á næsta leiti, hann
sem lífið gaf og lífið tók. Er þaw,s
ekki dýrðlegt að ganga inn í helgi-
dóm drottins á þessum tímamótum.
Ég þakka traust og góð kynni, og
flyt ástvinum hennar samúðar-
kveðjur. Megi sólarroði árs og frið-
ar signa þína minningu.
Jakob Þorsteinsson.
+
Við þökkum af alhug ykkur öllum, sem hafið
umvafið okkur samúð og hlýju við andlát og
útför
ÓLAFS ELDJÁRNS.
Sú virðing sem þið sýnið minningu hans er
okkur mikill styrkur.
Unnur Ólafsdóttir, Þórarinn Eldjárn,
Kristján Eldjárn, Eyrún María Rúnarsdóttir,
Unnur Sara Eldjárn,
Úlfur Eldjárn,
Ari Eldjárn,
Halldór Eldjárn,
Anna Sigríður Björnsdóttir, Ólafur Pálsson,
Halldóra Eldjárn.
■
Þökkum innilega þeim fjölmörgu sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
sonar, bróður, frænda og vinar okkar,
SÆVARS PÁLSSONAR,
Háteigsvegi 6,
Reykjavík,
áður til heimilis á Suðureyri
við Súgandafjörð.
Svanhvít Ólafsdóttir,
Gylfi Pálsson,
Gunnar Pálsson, Hafdís Pálmadóttir,
Friðbert Pálsson, Margrét Theodórsdóttir,
Leó Páisson, Ingunn M. Þorleifsdóttir
og fjölskyldur.
+
Okkar innilegustu þakkir til þeirra sem sýndu
okkur hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu, móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
MAGNFRÍÐAR KRISTÓFERSDÓTTUR,
Kleppsvegi 62.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar L-3,
Landakoti. Guð blessi ykkur.
Stefán Sigmundsson,
Sigmundur S. Stefánsson, Kára Hrönn Vilhjálmsdóttir,
Kristófer V. Stefánsson, Alda Guðmundsdóttir,
Kristín Stefánsdóttir, Pétur Önundur Andrésson,
barnabörn og barnabarnabörn.