Morgunblaðið - 12.02.1999, Síða 38

Morgunblaðið - 12.02.1999, Síða 38
^38 FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1999 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ INGIRÍÐUR JÓHANNESDÓTTIR > + Ingiriður Jó- hannesdóttir fæddist á Móbergi í Engihlíðarhreppi í Langadal í A-Hún. 8. september 1900. Hún lést á Sjúkra- húsi Akraness að kvöldi 2. febrúar síðastliðins. For- eldrar hennar voru Elísabet Þorleifs- dóttir og Jóhannes . ^ Halldórsson á Mó- bergi. Systkini Ingiríðar eru Oskar bóndi í Fagranesi í Langadal, f. 21.6. 1897; Björg kennari við Húsmæðraskólann á Löngumýri í Skagafirði, f. 6.8. 1899; Halldór, f. 9.12. 1901; Guðmundur Jóhann, f. 9.10. 1904; Jón, f. 19.5. 1906; Helga Kristín, f. 6.8. 1909; Ottó Svavar, f. 1.7. 1912; og Axel Þorbjöm, f. 27.2.1916. Árið 1931 giftist Ingiríður Þorsteini Bjarnasyni og hófu þau búskap á Undirfelli í Vatns- dal. Þorsteinn var fæddur í Stykkishólmi 13. júlí 1899 og lést í Ási 23. janúar 1945. Foreldrar hans vom Kristín Guð- mundsdóttir og Bjami Magnússon járnsmiður og fangavörður í Hólminum. Hann átti mörg systkini. Börn Ingiríðar og Þorsteins era: 1) Kristín, f. 22.4. 1934, maki Jón Stefánsson, f. 20.8. 1931. Börn þeirra Þómnn Jónatansd., f. 18.5. 1951, Eh'sabet, f. 25.10. 1955, Stefán, f. 28.5. 1957, og Hörður, f. 20.8. 1965. 2) Bjarni, f. 19.6. 1939, maki Hallfríður Gunn- laugsdóttir, f. 23.1. 1939. Sonur Þorsteinn Kári, f. 24.8. 1960, og fóstursonur Hjalti Nflsen. Lan- gömmubörnin em 13 og langa- langöinmubörn tvö. Utför Ingiríðar fer fram frá Akraneskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. _ ^ Ingiríður Jóhannesdóttir er látin á nítugasta og níunda aldursári. Ung og í blóma lífsins flutti hún í Vatnsdalinn ásamt móðursystur sinni og fóstru Ingiríði Þorleifs- dóttur frá Stóra-Búrfelli í Svína- vatnshreppi er alltaf var einhleyp en hafði tekið nöfnu sína til umönn- unar og uppfósturs af systur sinni og mági er búsett voru að Móbergi í Langadal. Áttu þau hjón margt bama og voru fátæk. Ingiríður Þorleifsdóttir hafði alist upp í A iStóradal í Svínavatnshreppi hjá Salóme Pálmadóttur, sem Ingiríð- ur virti og elskaði. Vitnaði hún oft í fóstru sína, ekki síst í trúmálum, og efaði aldi'ei að það sem fóstra hennar hefði sagt í þeim efnum væri rétt. Hlutskipti Ingiríðar Þor- leifsdóttur um ævina varð að vinna öðrum eða í besta tilfelli að vera „húskona" en það var að vera að nokkru leyti sjálfrar sín, hafa sér matseld en vinna húsbændum að öðru leyti. Ingiríður Þorleifsdóttir miðlaði samfélaginu af manngæsku og kærleika og virtist hveijum manni vel sem henni kynntist. Við þessar ástæður og áhrif ólst + Elskuleg móðir okkar, BJÖRG VALDEMARSDÓTTIR frá Hrísey, Dalbraut 27, Reykjavík, er látin. Börnin. Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir og afi, VILBERT STEFÁNSSON, Borgarbraut 65, Borgarnesi, verður jarðsunginn frá Borgarneskirkju í dag, föstudaginn 12. febrúar, kl. 14.00. Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Hjarta- vemd og Krabbameinsfélag íslands. Börn og aðrir aðstandendur hins látna. + Eiginmaður minn, faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir og afi, ÞORBJÖRN FINNBOGASON fyrrverandi veiðieftirlitsmaður, Ofanleiti 25, Reykjavík, lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtudaginn 4. febrúar. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna. Sérstakar þakkir til deildar A-7, Sjúkrahúss Reykjavíkur og læknis og starfsfólks Hlíðarbæjar. Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á félag áhugafólks og aðstandenda Alzheimers-sjúklinga og annarra minnissjúkra (FAAS). Þökkum innilega veittan stuðning og samúð. Þórdís Karelsdóttir, Jónína Þorbjörnsdóttir, Hjalti Magnússon, Ágústa Þorbjörnsdóttir, Guðmundur Harðarson, Hlédís Þorbjörnsdóttir, Valdimar Ólafsson, Karel Kristjánsson og barnabörn. Ingiríður Jóhannesdóttir upp og má fullyrða að hún bjó ríkulega að áhrifum uppeldisins sína löngu ævi. Blómatíminn í lífi hennar varð í Vatnsdalnum er hún kynntist ungum Vatnsdælingi Þorsteini Bjamasyni fæddum á Orrastöðum í Torfalækjarhreppi 13. júlí árið 1899, en dvaldi í Koti í Vatnsdal (nú Sunnuhlíð) á unglingsárum. Varð Þorsteinn eiginmaður Ingiríðar og bjuggu þau um nokk- urt árbil á hluta af Ási og síðar Undirfelli á fjórða og fimmta tug aldarinnar. Eignuðust þau börnin Kristínu sem varð húsmóðir á Akranesi og Bjama útsölustjóra ÁTVR fyrst á Seyðisfirði og síðar í Kópavogi. Þorsteinn Bjarnason varð skammlífur og dó frá eigin- konu og bömunum ungum. Ingiríður dvaldi þó áfram í Vatns- dalnum og hélt heimili með böm- um sínum og fóstm meðan hennar naut við, en að því kom að hún flutti til Akraness og naut skjóls hjá dóttur sinni og eiginmanni hennar en flutti svo á dvalarheim- ilið Höfða er eigin kraftar vora að mestu þrotnir til sjálfsbjargar. Þannig er í stóram dráttum lífs- hlaup Ingiríðar Jóhannesdóttur. Við ævi hennar era aðeins tengdar góðar minningar um konu sem var umburðarlynd og nægjusöm, gerði mestar kröfur til sjálfrar sín, var fómfús og lagði öllum gott til. Slík- ir hæfileikar skapa farsæld og gott samfélag hið næsta sér og auð- velda umgengni við fólk. Sá er þetta ritar fylgdist nokkuð náið með þessari fjölskyldu meðan hún dvaldi í Vatnsdalnum. Kom oft á heimili Ingiríðar og Þorsteins og síðar eftir að hún var orðin ein með bömum sínum. Nokkrum sinnum leit ég líka til hennar eftir að hún flutti til Akraness og með- an kraftar hennar leyfðu kom hún hvert sumar til þess að hitta vini og ættingja hér í Húnavatnsþingi, þar sem rætur lífs hennar liggja. Ljúft er að minnast þess að aka með hana að leiði nöfnu hennar og fóstra í kirkjugarðinum að Holta- stöðum í Langadal þar sem sú góða kona kaus sér legstað. Líf Ingiríðar Jóhannesdóttur varð langt. Það fylgdi tuttugustu öldinni svo til allri. Gott er að hún hefir nú fengið hvíld eftir farsæla lífsgöngu. Hennar verður gott að minnast. Börnum Ingiríðar, þeim Krist- ínu og Bjarna, ásamt öðram nán- um afkomendum og venslafólki vottum við hjónin einlægan sam- hug okkar. Grímur Gislason. í örfáum orðum langar mig að minnast þín og þakka fyrir öll árin sem við voram saman. Sé varslan örugg og skortir ei skjól, er skeiði gróandans nemur. Pá geturðu reitt þig á nætumar þar er reynslu frostnóttin kemur. (Indriði Þórkelsson, Fjalli.) Eg var ársgömul þegar amma mín tók mig í fóstur. Við voram samstiga í gegnum árin og aldrei rofnaði það kærleiksband, sem batt okkur saman í byrjun ævi minnar. Amma mín var sérlega vel gerð kona, hæglát, ástrík, umhyggju- söm, hláturmild og með gott skop- skyn. Börnin mín nutu einnig um- hyggju hennar. Hún spilaði við þau, kenndi þeim að lesa með bandprjónsaðferðinni og gaf þeim fallega forskrift. Hún hafði sérlega fallega rithönd ásamt því að hafa gott vald á íslensku máli. Amma var afar starfsöm kona. Þegar tómstundum fjölgaði fann hún sér alltaf eitthvert viðfangs- efni. Hún hafði mikla ánægju af ýmiss konar handmennt og lék allt í höndunum á henni. Hún var lag- in og listfeng eins og hún átti kyn til. Við amma höfðum alltaf mikið samband, bæði með heimsóknum og símtölum. Eftir að hún flutti á elliheimilið fyrir um fjórum árum töluðum við iðulega saman á hverju kvöldi. Síðast þegar ég heimsótti hana minntist ég á að nú töluðum við ekki eins oft saman og áður, en heyrnin var orðin léleg hjá henni. Þá sagði hún þessa setningu, sem vora hennar síðustu orð til mín: „Það gerir ekkert til, elskan mín, þótt við tölum ekki saman á hverju kvöldi. Mér þykir jafn vænt um þig og ykkur og mér hefur alltaf fundist, þó að við heyrumst ekki jafn oft og fyrr.“ Þarna gat hún ennþá gefið ást og kærleik í svona ríkum mæli þó að hún væri að missa bæði sjón og heyrn, 98 ára gömul. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt (V. Briem.) Elsku amma mín. Eg vil kveðja þig með þeim orðum sem þú notað- ir svo oft sjálf: „Hafðu þökk fyrir allt og allt.“ Blessuð sé minning Hjartans þakkir fyrir liðnar samverastundii', alúð og umhyggju sem þú sýndir alltaf. Hjarta þitt var hlýtt og gott hugurinn rór og mildur fas þitt allt bar fagran vott um fómarlund og skyldur Trúin var þitt traust og von trú á föður hæða trú á guð hinn góða son, er gekk um til að fræða. Heimilið var heimur þinn, heimur starfs og vona, þama gekkstu út og inn sem ung og dáðrík kona. Nægjusöm og nýtin varst, að nema reynslan kenndi, gleði starfs úr býtum barst og barn á hvorri hendi. (Valgeir Helgason) Elsku langamma, blessuð sé minning þín. Jón Þór og Björn. I örfáum orðum vH ég minnast elskulegrar langömmu minnar sem farin er, og sit ég með söknuð í hjarta og hlýjar minningar sem ég mun ávallt eiga um hana. Efstar era mér í huga heim- sóknir þínar til okkar. Þá var mik- ið spilað á spil og oft glatt á hjalla enda af ýmsu að taka. Alltaf vildir þú gleðja þá sem í kringum þig vora. Það lék allt í höndunum á þér. Þú heklaðir, prjónaðir, málaðir, mótaðir í leir og leður svo nokkuð sé nefnt. Þessa naustu best með því að gefa vinum og vandamönn- um hannyrðir. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfúr ið sama. En orðstír deyr aldregi hveim er sér góðan getur. (Hávamál) Það er svo að enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur. Langamma mín var afar yndisleg og hjartahlý. Ég þakka kærlega fyrír þá dýrmætu lífsreynslu, að fá að kynnast henni. Hver minning dýrmæt perla að Uðnum lífs- ins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Pinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym- ist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibj. Sig.) Elsku langamma, far þú í friði og bestu þakkir fyrir samfylgdina. Þín Jóhanna Kristfn. Mín elsta og besta vinkona Ingiríður Jóhannesdóttir hefur lokið sinni löngu æviferð, en hún hefði orðið 99 ára á þessu ári. Nú era liðin 64 ár síðan ég kynntist henni þegar ég kom til hennar sem drengur í sveit, þá á tíunda ári. Það er ekki hægt að minnast Ingu, nema frænka hennar, fóstra og nafna fylgi með því þær fylgdust að, meðan báðar lifðu. Mér vai’ sögð sú saga að þegar Elísabet hafði eignast þriðja barnið, sem var Inga, hafi henni þótt nóg kom- ið og farið til föður síns Þorleifs á Stóra-Búrfelli, og beðið hann að taka af sér barnið í fóstur, en feng- ið það svar að hún gæti alið upp sín böm sjálf. Ingiríður Þorleifs- dóttir hafði þá sagt að þá tæki hún bamið. Hvort orð féllu á þennan veg eða annan varð atburðarásin þannig að Inga eldri lagði af stað með litlu nöfnu sína 30 vikna gamla í þeirra löngu lífsgöngu. Fyrsti áfangi er Stóra-Búrfell og er hún þar í eitt ár. Næsta ár er hún vinnukona í Hólabæ í Langa- dal, nokkur ár á Gunnsteinsstöð- um. Þær færa sig nú lengra inn í dalinn að Auðólfsstöðum í Ból- staðarhreppi. Á Torfalæk í Torfa- lækjarhreppi era þær nokkur ár í kringum 1915, fara svo að Holta- stöðum. Næst fara þær að Kornsá í Vatnsdal. Á þessu tímabili kynnist yngri Inga mannsefni sínu, Þorsteini Bjamasyni. Fljótlega fengu þau leigðan hluta af Undirfelli og hófu þar búskap. Nú verða hlutverka- skipti hjá þeim nöftium. Þau giftu sig á Undirfelli 1931. Síðan era þau í Ási 1935, þegar ég kem til þeirra. Það var á því ári sem foreldrar mínir tóku þá ákvörðun að mamma færi í kaupavinnu með okkur bræðurna Snorra, Björgvin og Bessa. Mamma fékk vinnu fyrir sig og mátti hafa með sér yngri bræð- uma hjá Snæbimi Jónssyni á Snæringsstöðum í Vatnsdal og Snæbjöm kom mér fyrir hjá þeim hjónum Ingiríði og Þorsteini sem þá vora leiguliðar hjá þeim heið- urshjónum Guðmundi Olafssyni og Sigurlaugu Guðmundsdóttur í Ási sem bjuggu þar 1894-1937. Víkur nú sögunni að því að mamma kemur með mig að Ási, þar stendur í túninu kona og er að raka. Hún leggur frá sér hrífuna og gengur á móts við okkur, þær heilsast, síðan rétti hún mér hönd- ina og segir: „Ert þú blessaður drengurinn sem ætlar að vera hjá okkur í sumar? Gangið í bæinn.“ Hún sagði: „Nafna, hann er kom- inn drengurinn," við gamla konu sem stóð með bam á handleggn- um. Gamla konan horfði á mig eins og hún læsi eitthvað í mér eða út úr mér og sagði: „Blessaður drengurinn, ertu ekki svangur góði?“ Þarna mætti mér strax sú mikla umhyggja og mannkærleik- ur sem þessar konur bjuggu yfir og ég naut í svo ríkum mæli þau fjögur sumur sem ég var hjá þessu góða fólki. Þama var ég hjá þeim tvö sumur 1935-36 og sumrin ‘37-38 var ég hjá þeim á Undir- felli. Þau vora leiguliðar hjá þeim Hannesi Pálssyni og Hólmfríði Jónsdóttur. Hjónin Þorsteinn og Ingiríður vora ákaflega samhent og duglegt fólk, þau vora bændur af lífi og sál. Þorsteinn lést aðeins 45 ára gamall. Þau eignuðust aldrei sína eigin jörð, en 1950 kaupir Inga Snær- ingsstaði og er loksins komin í sitt eigið. En Adam var ekki lengi í Paradís. Seljendurnir fengu eftir- þanka og vildu fá jörðina til baka og var gengið hart eftir því. Inga var hissa, því þarna vai' um fullfrágeng- in kaup að ræða. Hún var sár og vonsvikin, en gaf eftir. Hún fór aft- ur í Ás, eftir eins árs búskap á eigin jörð, og er þar til ársins 1972, en fóstra hennar dó 1960. Til Akraness fer hún til dóttur og tengdasonar, sem bjuggu henni fallegt ævikvöld sem hún mat mikils. Guð blessi minningu þeirra sem farnir era. Snorri Bjarnason.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.