Morgunblaðið - 20.02.1999, Blaðsíða 54

S4 LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
JÓNINGVAR
JÓHANNSSON
"n.
+ Jón Ing-var
Jóhannsson
fæddist í Miðhdsura í
Gnúpverjahreppi 10.
september 1910.
Hann Iést á hjúkrun-
arheimilinu Ljós-
heimum á Selfossi
hinn 9. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jóhann Hannesson,
og- Olafía Jónsdóttir.
Systir Jóns hét
Kristbjörg Jóhanns-
dóttir og var hún
gift Hjalta Þórhann-
essyni og eiga þau einn son,
Jóhann. Foreldrar Jóns fluttu að
Björnskoti á Skeiðum árið 1917
og bjuggu þar allt fram til ársins
1934. Þá deyr faðir Jóns, en
hann býr áfram með móður sinni
til ársins 1937. Eftir það fer Jón
víða í vinnumensku.
Lengst af dvaldi
hann hjá lijónunum
Jónsteini Melsteð og
konu hans Gestrúnu
Markúsdóttur er
bjuggu í Framnesi á
Skeiðum. Áður en
hann kemur að Norð-
urgarði á Skeiðum,
árið 1948, til hjón-
anna Rósu Péturs-
dóttur og Eiríks
V aldimarssonar,
hafði hann verið í
vinnumennsku að
Bitru í Hraungerðis-
hreppi. Jón dvaldi hjá Rósu og
Eiríki þar til hann fór á Ljós-
heima árið 1995. Jón var ókvænt-
ur og barnlaus.
títför Jóns fer fram frá Ólafs-
vallarkirkju á Skeiðum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur systkinin langar til að
minnast vinar okkar Jóns, sem var
samofínn okkar lífi, allt frá
barnæsku til fullorðinsára. Margs
er að minnast og margar kærar
minningar koma fram í hugann.
, Jón var barngóður og má segja
' að hann hafi aldrei glatað barninu í
sjálfum sér, eins og gerist hjá okk-
ur flestum þegar árin færast yfir.
Við börnin vorum fljót að finna
þetta og hændumst að honum. Við
hlustuðum hugfangin á hann segja
sögur af bæði draugum og huldu-
fólki. Má þar nefna ýmsar sögur af
t.d. Gráhelludraugnum og Kamp-
holtsmóra, en Jón hafði oft komið í
Kampholt í Flóa og taldi sig hafa
orðið varan við móra. Einnig
sagðist Jón oft sjá ljóstýru í
'Gráhellu, sem er hraungrýtisklett-
ur í landi Norðurgarðs, og taldi
hann að það ljós væri ekki af
manna völdum. Við börnin reynd-
um oft að sjá þetta ljós en höfðum
ekki erindi sem erfiði. Huldufólk
taldi að hann byggi í hverjum hól
og benti hann okkur á hina ýmsu
hóla, sérstaklega í kringum fjár-
húsin þar sem hann gegndi á vet-
urna. Barnshugurinn drakk allar
þessar sögui- í sig og sáum við fýrir
okkur atburðarás sem var ekki síð-
ur áhrifarík en allar þær spennu-
og afþreyingai-myndir sem nútím-
inn býður upp á.
Ekki getum við látið hjá líða að
minnast á hve mikill dýravinur Jón
var. Það var eins með dýrin og okk-
ur börnin, þau hændust öll að hon-
um og mátti iðulega sjá heimalning-
inn, hundinn, hænurnar og köttinn,
elta Jón á röndum um hlöðin. Á vet-
urna þegar hart var í ári fyrir smá-
fuglana, sat Jón oft úti undir vegg
og kastaði til þeiiTa brauðmolum á
meðan hann gætti þess að heimilis-
kötturinn kæmi ekki of nálægt.
Þótt Jón hafi verið heimakær
maður, þá hafði hann þann sið á ár-
um áður, að leggja land undir fót í
bókstaflegri merkingu. Tók hann
þá pokann sinn á bakið og lagði af
stað labbandi og heimsótti þá bæi
sem hann hafði dvalist á áður en
hann kom að Norðurgarði. Þessar
ferðir sem hann fór yfirleitt á vorin,
tóku um hálfan mánuð. Seinna meir
ferðaðist Jón mikið með foreldrum
okkar um landið og þegar heim
kom sagði hann okkur ferðasöguna
og gilti þá sami frásagnarblær og
forðum þegar hann sagði okkur
draugasögurnai', allt var þetta
sveipað miklum ævintýrablæ.
I augum Jóns var réttardagurinn
mesti hátíðisdagur ársins. Fór
hann þá ríðandi í réttirnar og gerði
sér glaðan dag í góðra vina hópi.
Oft urðu þeir samferða heim úr
réttunum, Ingimar frændi okkar í
Björnskoti og Jón og var þá mikið
sungið.
Jón var lítið gefinn fyrir breyt-
ingar og mátti segja að reglusemi
og vanafesta hefðu verið einkunn-
arorð í lífi hans og starfi. Hann
gekk til allra sinna starfa af mikilli
trúmennsku og samviskusemi.
I meira en hálfa öld fylgdi Jón
fjölskyldu okkar og erum við
þakklát fyrir þann tíma sem við átt-
um með honum. Hann var heilsu-
hraustur lengst af, en hin síðari ár
fór að halla undan fæti hjá honum
og dvaldi hann síðustu fjögur árin á
hjúkrunarheimilinu á Ljósheimum
á Selfossi. Við viljum koma á fram-
færi þakklæti til starfsfólksins á
Ljósheimum, sem annaðist Jón síð-
ustu árin hans.
Jónas, Ragnheiður, Sigmar, Pét-
ur, Sævar, Soffía og Valdimar.
EINAR
JÓNSSON
+ Einar Jónsson
fæddist í Nesi í
Norðfirði 7. mars
1895. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 12. febrúar
síðastliðinn. Faðir
hans var Jón Einars-
son frá Hólum í
Mjóafirði, f. 1866, d.
1960, en móðir hans
var Kristjana Katar-
ina Jakobsen, f. í
Þórshöfn í Færeyj-
um 1860, d. 1955.
Einar átti fjögur al-
systkini og þrjú hálfsystkini
sammæðra. Alsystkini hans
voru: Friðþjófur J.J. Jónsson, f.
19.12 1897, d. 26.12. 1905, Sig-
urður Jónsson f. 3.7. 1900, Þor-
steinn Jónsson, f. 11.1. 1903, d.
20.2. 1952, og Friðþjófur J. Jóns-
son, f. 13.8. 1905, d. 8.3. 1908.
Hálfsystkini hans voru: Henri-
etta (Jetta) Poulsen,
f. 12.6. 1884, d. 4.6.
1977, Hans Lukasen,
f. 1889, látinn, og
Sigrid K.J. Jensina
Lukasen, f. 5.4.
1890, látin.
Árið 1927 kvæntist
Einar Margréti Hin-
riksdóttur, f. í
Tröllanesi 12.2
1902, d. 4. septem-
ber 1986. Fóstur-
sonur Einars og
Margrétar er Guð-
mundur I. Sigmars-
son, f. 17.11. 1930,
kvæntur Herdísi Ó. Guðmunds-
dóttur, f. 12.2. 1932. Þeirra
börn eru Einar, f. 2.11. 1957,
Guðmundur Sveinn, f. 7.7. 1960,
Hjörvar Þór, f. 18.2. 1964, og
Margrét, f. 14.2. 1969.
títför Einars fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, og
hefst athöfnin klukkan 14.
Látinn er afi okkar og langafi,
Einar Jónsson skipstjóri og útgerð-
armaður, tæplega 104 ára gamall.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
- Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Við andlátsfregn þína hellist yfir
okkur söknuður og sársauki. Þó að
menn séu orðnir háaldraðir þá er
það alltaf sárt að kveðja þegar kem-
ur að lífslokum, en minningarnar
lifa í hugum okkar sem þekktum þig
og fengum að njóta þess að eiga
samleið um tíma.
Afi stundaði sjómennsku langt
fram eftir aldri, sem skipstjóri og
útgerðarmaður. Hann vann sín síð-
ustu starfsár við flökun í frystihúsi
Síldarvinnslunnar í Neskaupstað,
og hætti er hann var kominn á
níræðisaldurinn. Hann þrammaði
B>lómat»úðm
Öa^skom
v/ FossvocjsUiVkjugaeð
Sími, 554 0500
um allan bæ og hljóp ef svo bar
undir og það var hrein unun að
horfa á eftir honum er hann hljóp
niður Sverristúnið eins og þar færi
unglingur en ekki háaldraður mað-
ur. Hann var kominn um nírætt
þegar hann fór að læra að synda, og
hafði hann mjög gaman af því. Afi
fylgdist vel með öllu í þjóðfélaginu
og var ekki alltaf sammála því sem
framkvæmt var af stjómvöldum,
sérstaklega því sem sneri að
sjávarútveginum, enda var það hans
ævistarf og hafði því talsvert vit á
málefnum tengdum útvegi. Hann
var að okkar mati framsýnn maður í
þeim efnum. Árið 1983 flutti afi frá
Tröllanesi þar sem hann hafði búið
öll sín búskaparár út á ellideild
Fjórðungssjúkrahússins í Neskaup-
stað. Alltaf fylgdist afi með sínu
fólki, hvort sern það bjó í Svíþjóð,
Danmörku, á Álftanesi eða Selfossi.
Hann mundi eftir litla fólkinu sínu
og hafði mikið gaman af þegar það
kom í heimsókn til hans. Það má
segja að það sýni hve gaman var að
koma til afa að sonur okkar skrapp
oft til langafa til að taka eina skák
við hann. Þetta þótti gamla mannin-
um mjög skemmtilegt og þeim
yngri einnig. Um tíma bjuggum við
í Tröllanesi rétt eftir að hann flutti
út á elliheimili. Það var góður tími
sem gleymist ekki. Held ég að hon-
um hafi þótt það skondið að aftur
voru komin Gummi og Magga í
Tröllanes.
Það að eiga ekki eftir að taka í
vinnulúnar hendur hans og finna
kreppta fingur hans í lófa sér er
manni svo fjarlægt en allar minn-
ingarnar sem eftir liggja eru ljúfar.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt.
Megir þú hvfla í friði.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gerðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf.ók.)
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Haligr. Pét.)
Guðmundur, Margrét og börn.
GUÐMUNDUR
EINARSSON
+ Guðmundur Ein-
arsson fæddist á
Eyrarbakka 5. ágúst
1911. Hann andaðist
á Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 11. febrúar
síðastliðinn. Foreld-
rar hans voru Einar
Jónsson járnsmiður
á Eyrarbakka, f.
1887, og kona hans
Þórunn Vigfúsdótt-
ir, f. 1891 í Hafnarf-
irði. Þegar þau slitu
samvistum fór Guð-
mundur fjögurra
ára í fóstur til föðursystur sinnar
Sveinbjargar Jónsdóttur og
manns hennar Sveinbjarnar
Guðjónssonar að Uppsölum í
Hraungerðishreppi. Guðmundur
átti eina alsystur, Sólborgu, sem
er látin, og þrjú hálfsystkini sam-
feðra, Bjarna, Jón og Jónu, sem
er ein eftirlifandi systkinanna.
Uppeldissystkini Guðmundar
voru Guðlaug, sem lést 1999,
Jóna og Guðjón Sveinbjörnsbörn.
Hinn 11. maí 1940 kvæntist Guð-
mundur Steinunni Guðleifsdóttur
frá Oddgeirshólahöfða í Hraun-
gerðishreppi, f. 6. apríl 1914. Þau
eignuðust tvo syni. Þeir eru: Guð-
leifur, f. 8. júlí 1941, maki Bára
Stefánsdóttir frá Akranesi. Þau
eiga þrjá syni, Guðmund Stefán,
Steinar og Rúnar, og fimm
bamabörn. 2) Einar,
f. 16. október 1946,
maki Kolbrún
Skarphéðinsdóttir
frá Neskaupstað.
Þau eiga tvær dæt-
ur, Steinunni Rósu
og Þómnni Guð-
rúnu, og einnig ól
Einar upp tvær dæt-
ur Kolbrúnar, Elínu
Jónfnu og Önnu
Maríu,' frá fyrra
hjónabandi. Fyrir
átti Einar einn son,
Ragnar. Barnabörn
Einars og Kolbrúnar
em tíu. Guðmundur og Steinunn
hófu búskap á Breiðamýrarholti
og bjuggu einnig í Oddagörðum í
Stokkseyrarhreppi, en fluttust
svo að Arnarstaðarkoti í Hraun-
gerðishreppi í Árnessýslu. Þau
fluttust til Reykjavíkur 1950. Þar
hóf hann störf hjá Olíverslun ís-
lands (BP) og vann þar til starfs-
loka.
Guðmumundur og Steinunn slitu
samvistum 1965. Seinni kona
Guðmundar var Lilja
Tiyggrvadóttir sem er látin.
Guðmundur flutti í Baldursheim
á Stokkseyri árið 1981 en flutti
síðan til Neskaupstaðar árið
1987 og var þar til dauðadags.
títför Guðmundar fer fram frá
Stokkseyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Elsku afi minn, þá ertu loksins
kominn þangað sem þú vildir fara.
Eg sem hlakkaði svo til að taka ut-
an um þig og tala við þegar þú flytt-
ir loksins til okkar, en þér vai’ð að
ósk þinni að kveðja í Neskaupstað.
Ósköp verður tómt að koma
austur án afa á Egilsbrautinni. Afa
sem tekur á móti mér og strákun-
um, eða litlu vinnumönnunum eins
og þú kallaðir þá, með kaffi og
kexi. Þú hefur kennt mér svo
margt. Sérstaklega er mér það
minnisstætt þegar ég las Islend-
ingasögurnar. Þú hampaðir mér
alltaf fyrir að skila bókinni til þín á
tilsettum tíma áður en þú yfir-
heyrðir mig til að kanna hvort ég
hefði öragglega skilið bókina.
Þegar ég var unglingur varstu
alltaf tfl taks ef ég þurfti á þér að
halda, og vinir mínir gátu líka
leitað til þín. Alltaf áttir þú góð ráð
handa okkur.
Síðar eignaðist ég strákana mína
sem þú varst svo stoltur af. Þú átt-
ir endalausa þolinmæði og fullt af
skemmtilegum sögum handa þeim.
Ekki skemmdi fyrir að langafi gaf
þeim alltaf gotterí ef þeir voru góð-
ir og stilltir.
Síðar fluttumst við suður en ekki
vildir þú koma með. Þú ætlaðir að
kveðja þennan heim í Neskaup-
stað. Eftir það heyrði ég mest í þér
í síma. Því miður sá ég þig bara
þrisvar eftir að ég flutti. Þau þrjú
skipti eru mér dýrmætari nú en
mig hefði órað fyrir. Það að hafa
fengið að klippa þig, fara með þér í
búðir og almennt að vera með þér
er mér mikils virði. Því það var það
eina sem ég gat fært þér í staðinn
fyrir allt það sem þú hefur kennt
mér og vinnumönnunum okkar.
Huldu, Gunnari og Rósu
(frænku) vil ég sérstaklega þakka
fyrir að huga svona vel að honum
síðustu daga hans. Ég veit að hann
er ykkur líka þakklátur.
Nú hvílir þú lúin bein, elsku afi
minn. Minning þín mun lifa í huga
mér alla tíð.
Þín
Steinunn.
Vertu, Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Vertu sæll, elsku afi minn. Loks
fékkstu hvíldina löngu sem þú vild-
irfá.
Afi minn, ég er svo ánægð að þú
beiðst eftir mér og Þórunni syst-
ur. Við fengum að vera með þér
síðasta sólarhringinn. Ég á nú
margar minningar frá því að við
Berglind Ósk bjuggum á Egils-
brautinni með þér. Alltaf fékk ég
prédikun reglulega, ég færi ekki
nógu skynsamlega með peningana
þegar ég keypti eitthvað fyrir
skíðaíþróttina handa Berglindi en
þú varst alltaf stoltasti langafi í
heimi í hvert skipti sem litla
langafaprinsessan þín kom heim
með verðlaunapening um hálsinn.
Afi minn, það er svo tómlegt
núna. Það er svo skrítið að eiga
aldrei eftir að hringja aftur í þig og
heyra röddina þína.
Afi minn, við Berglind munum
alltaf minnast þín og sakna þín
mikið.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Anna María.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Vertu sæH, elsku afi minn, ég
mun sakna þín og ekki gleyma þér.
Ég minnist þess að þú varst
alltaf svo góður. Þegar mamma var
að vinna á næturnar svaf ég hjá
þér. Ég svaf alltaf á sama stað og í
sama svefnpoka. Ég þráði mikið að
eignast hann, svo ein jólin fékk ég
konfektkassa og brúna svefnpok-
ann í jólagjöf.
Nú kom að því að þú færir og ég
sakna þín mikið.
Margt er það, margt er það,
sem minningamar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Þitt barnabarnabarn,
Berglind Ósk.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.