Morgunblaðið - 20.02.1999, Blaðsíða 56

LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLAFUR
JONSSON
+ Ólafur Jóhann
Jónsson fæddist
á Húmstöðum í
Fljótum hinn 5. maí
1932. Hann lést af
slysförum 13. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jón Jóakims-
son, látinn, og Ingi-
björg Arngríms-
dóttir, látin. Systk-
^ ini Ólafs eru: Dag-
björt, hússtjórnar-
kennari í Reykja-
vík, látin, og Hjálm-
ar Jónsson, málara-
meistari í Reykjavík.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs er
Þórveig Sigurðardóttir kennari
frá Sleitustöðum í Skagafirði.
Börn þeirra eru: 1) Drengur, f.
1957, en lést á fyrsta ári. 2)
Ragnar Smári, f. 1958, maki
Bryndís Símonardóttir. Bryndís
á einn son. 3) Sigrún Erla, f.
1959, maki Jóhann F. Þórhalls-
son og eiga þau tvö börn. 4)
Hafnhildur Inga, f. 1960, maki
Magnús Traustason og eiga
þau þrjú börn. 5) Sólveig Jóna,
f. 1964, maki Jóhann Þorvarður
Ingimarsson og eiga þau tvö
börn saman en hún á eina dótt-
ur fyrir.
Árin sem Ólafur og fjöl-
skylda hans bjó í
Keflavík voru Gerð-
ur systir Þórveigar
og Ragnhildur
Sveinsdóttir dóttir
Gerðar til heimilis
hjá þeim. Maki
Ragnhildar er Ei-
ríkur Oddur Ge-
orgsson og eiga þau
einn son en áður
átti Ragnhildur
tvær dætur.
Eftir hefðbundið
skólanám í Fljótum
lauk Ólafur lands-
prófí frá Siglufírði.
Síðan lauk hann kennaraprófi
frá Kennaraskólanum. Að námi
Ioknu vann Ólafur við ýmis
störf á Keflavíkurflugvelli. Ár-
in 1957-1972 var hann kennari
við Barnaskólann í Keflavík,
var þar síðan skólastjóri til árs-
ins 1978. Frá 1978-1987 var
hann skólastjóri og kennari við
Grunnskólann á Svalbarðs-
strönd. Frá 1987-1994 var hann
skólastjóri og kennari við
Grunnskólann í Gaulverjabæ.
Síðustu árin hefur Ólafur verið
búsettur í Ártúni við Sleitustaði
íSkagafirði.
Útför Ólafs fer fram frá Hólum
í Hjaltadal í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Óvægið og skyndilega hefur
dauðinn kvatt dyra. Svona geta ör-
lögin verið miskunnarlaus. Þetta
hugsaði ég er ég frétti af hinu
hörmulega dauðaslysi á Sleitustöð-
um. Skammt er stórra högga á milli,
jl> því þremur vikum áður lést Sigurð-
ur, móðurbróðir minn, bóndi á
Sleitustöðum. _
Ólafur eða Óli, eins og ég kallaði
hann alltaf, var kvæntur Lóleyju,
móðursystur minni. Eg og móðir
mín vorum til heimilis hjá þeim
hjónum öll mín uppvaxtarár og eru
börn þeirra mín uppeldissystkini.
Við leiðarlok koma upp í huga
minn hans sterkustu eðlisþættir, en
þeir voru hjálpsemi, greiðvikni,
ósérhlífni, vinnusemi og örlæti. Óli
var hamhleypa til starfa og var mik-
ið leitað til hans, sérstaklega ef við-
halds eða viðgerðar var þörf, því
hann var verkmaður góður og allt
lék í höndum hans. Hann gekk að
^ hverju verki af kostgæfni og alúð.
Hann taldi ekki sporin sín í þágu
annarra og ætlaðist ekki til nokkurs
í staðinn. Voru þau hjón sérstaklega
samhent í dugnaði sínum.
Óli var eldhugi og hugdjarfur.
Hann hikaði ekki við að hrinda hug-
myndum sínum í framkvæmd.
Hann var skarpgreindur og víðles-
inn. Hann hafði næman skilning og
unun af góðum bókmenntum og
ljóðlist. Hann var mikill náttúru-
unnandi, fróður um landið og dýra-
líf þess. Einnig var hann áhugasam-
ur um íþróttir og naut hvers kyns
útiveru. Hann var farsæll kennari
og skólastjóri og hafði gott lag á að
laða fram sterkustu hliðar nemenda
sinna og var mikill félagi þeirra.
Óli var ekki maður sem bar til-
fínningar sínar á torg og hann var
skarpheitur. Skrúðmælgi og væmni
voru honum lítt að skapi. Hann kom
til dyranna eins og hann var klædd-
ur, var hreinskiptinn og sagði skoð-
anir sínar umbúðalaust og vai- þá
ekki að sækjast eftir vinsældum eða
metorðum. Hann var ákveðinn og
fylginn sér. Óli var gamansamur,
hafði gott hjartalag og var tryggur
félagi. Minningin um hann er björt
og góð.
Eg og fjölskylda mín höfum ætíð
notið mikillar hlýju, velvildar og ör-
lætis frá Óla, Lóleyju og börnum
þeirra, fyrir það verðum við ævin-
lega þakklát.
Við rennum þetta jarðlíf ekki á
enda án sársauka og sorgar. Sterkir
hlekkir í samfélaginu á Sleitustöð-
um eru horfnir með þeim mágum
Óla og Sigga bónda. Eftir standa
samt styrkar stoðir sem nú þurfa að
standa þétt saman sem fyrr meðan
sársaukinn deyfist.
Elsku hjartans Lóley mín og fjöl-
skylda. Með ykkur er djúp samúð
og hluttekning í sorginni. Guð blessi
ykkur.
Ragnhildur Björk Sveinsd.
Ó, afi, þegar presturinn kom til
okkar um morguninn og sagði okk-
ur að þú værir dáinn leið mér ems
og himinninn væri að hrynja. Ég
beið þess bara að vakna því ég var
svo viss um að þetta væri bara
hræðilegur draumur. Það var svo
margt sem við gerðum saman eins
og þegar ég var hjá þér og ömmu á
meðan mamma og pabbi voru í
Þýskalandi. En nú þegar þú ert far-
inn finnst mér við ekki hafa gert
næstum því nóg saman. Þú áttir eft-
ir að kenna mér svo margt. En út af
þessum hræðilega degi færð þú
ekki að sjá mig upplifa stærstu
stund lífs míns þegar ég fermist. Ég
vona bara að guð eigi eftir að taka
vel á móti þér en við hittumst von-
andi aftur á endanum.
Jurtagarður er herrans hér
helgra Guðs barna legstaðir.
Þegar þú gengur um þennan reit
þín sé til reiðu bænin heit.
Andláts þíns græt, og einnig þá
upprisudaginn minnstu á.
Þín
(Hallgr. Pét)
Bryndís.
Maður getur ekki miMð sagt þeg-
ar æskuvinur og náfrændi er kvadd-
ur brott með svo sviplegum hætti,
sem þetta skeði. Ólafur var svo full-
ur af starfsorku og framkvæmda-
gleði að með ólíkindum var.
Við fæddumst og ólumst upp í
hinni fógru Fljótasveit til unglings-
ára, en því miður þá rofnaði sam-
bandið okkar á milli nema við ein-
staka tækifæri. Þó átti ég því láni að
fagna að njóta kennslu hans við Iðn-
skóla Keflavíkur, og þótti mér það
einstaklega gaman og fyndið þar
sem hann var einu ári yngri en ég,
en þrátt fyrir aldursmuninn bar ég
mikla virðingu fyrir honum bæði
sem kennara og lærdómsmanni,
sem ég naut góðs af er við vorum
saman í barnaskóla. Þegar við hitt-
umst þá þraut okkur aldrei um-
ræðuefni og var þá helst að minnast
gömlu og góðu daganna sem við átt-
um saman í sveitinni okkar, og var
þar af mörgu að taka. Það voru
íþróttir, leikir (prakkarastrik) og
fleira.
Ég vil innilega þakka þér fyrir
samverustundirnar sem við áttum
sem hefðu mátt vera fleiri. Við bæt-
um úr því þegar við hittumst seinna
hinumegin.
Innilegar samúðarkveðjui- send-
um við hjónin fjölskyldu þinni og
ættingjum. í guðsfriði.
Jdhann Olafsson
Það eru nú liðin 30 ár síðan ég
kynntist Ólafi Jónssyni kennara og
hans fjölskyldu. Ég hafði þá nýlega
flutt sem ungur kennari til Kefla-
víkur og þekkti nú varla nokkurn
einasta mann í þeim bæ. Satt að
segja fannst mér við hjónin vera
ósköp umkomulaus þar sem við
höfðum sett okkur niður á gömlum
læknabiðstofum með börnin okkar
tvö og hafið kennslu í þeim ágæta
bæ. En það var ástæðulaust að gera
sér rellu út af því. EkM höfðum við
lengið unnið við skólana í Keflavík
þegar við höfðum eignast marga
ágæta vini og mörg þau vinabönd
hafa aldrei rofnað síðan þó fólk hafi
flutt til annarra byggðarlaga. Það á
við um Ólaf Jónsson fyrrv. kennara
og skólastjóra og hans ágætu fjöl-
skyldu. Milli okkar mynduðust vina-
bönd sem aldrei rofnuðu. Þótt við
hittumst að visu allt of sjaldan eftir
að þau hjónin fluttu frá Keflavík þá
var ætíð miMll fagnaðarfundur þeg-
ar það gerðist. Alltaf stóð til að
heimsækja þau á ættaróðal Þór-
veigar að Sleitustöðum í Skagafirði
og eiga þar saman góðar stundir en
því var frestað æ ofan í æ og allt í
einu er það um seinan. Að minnsta
kosti mun Ólafur ekM taka þar á
móti okkur á hlaðinu með sitt breiða
bros sem einkenndi hann svo mjög,
gestrisinn eins og honum var eðlis-
lægt og tilbúinn til að leggja mikið á
sig til að leysa hvers manns vanda
en það var hans einkenni umfram
flesta aðra sem ég hefi átt samneyti
við um ævina.
Það voru ófá sMptin sem hann
gat komið í gang vonlausum bíl-
skrjóðum sem við gerðum út hjónin
í þá daga. Var þá ekM verið að
spyrja um tímann sem fór í verMð.
Jafnan lagði hann fram aðstöðu í
bílskúmum heima hjá sér þar sem
hann hafði af mikilli fyrirhyggju
komið sér upp „gryfju" sem nýttist
vinum hans vel auk þess að fá að-
gang að hinni miklu. tækniþekkingu
sem hann hafði viðað að sér gegnum
árin. Þó Ólafur hefði lengstum
framfæri sitt af kennslu og skóla-
stjórnun var hann vel að sér í hvers
kyns tækni og áhugi hans á verk-
þekMngu mikill sem má sjá af því
að hann lagði mikið á sig persónu-
lega án endurgjalds til að geta miðl-
að slíkri þekkingu til ungra nem-
enda sinna.
Ég minnist Ólafs frá okkar sam-
starfsárum sem einstaklega áhuga-
sams skólamanns, mér fannst hann
nánast alltaf hlaupa við fót þegar
hann átti leið eftir skólagöngunum,
svo mikill var áhuginn á að koma
sem flestu í verk. Hann horfði
aldrei í fyrirhöfnina ef hann gat
gert eitthvað fyrir nemendurna.
Það eru mörg leikritin sem Ólafur
setti upp með ungum nemendum
sínum og þau ekM af styttri eða ein-
faldari gerðinni. Þar smíðaði hann
leiktjöld og Þórveig og Gerður
saumuðu alla búninga á leikend-
uma. Manni verður hugsað til allra
vinnustundanna sem þau lögðu
fram án þess að krefjast nokkru
sinni endurgjalds og þar er ljóst að
fyrir þetta var aldrei þakkað nóg-
samlega því reynslan og menntunin
sem hinir ungu leikendur uppskáru
verður seint mæld. Ólafur var líka
alltaf tilbúinn til að grípa tækifæri
sem gáfust til að skreppa með nem-
endur í stuttar vettvangsferðir eða
jafnvel sleðaferðir og sMðaferðir.
Þá lá hann auðvitað ekM á liði sínu
til að aðstoða tugi barna sem þurftu
á skíðakennslu að halda eða viðgerð
á bindingum á staðnum en hann var
jafnvígur á allt fannst okkur sem
vorum að dinglast í kring um hann á
slíkum stundum og vorum nú ekki
alltaf til miMls gagns.
Það var mikil gæfa hveiju bami
að lenda í bekk hjá Ólafi. Eg tel að
öllum sínum nemendum hafi hann
komið til nokkurs þroska sem eru
auðvitað þau bestu eftirmæli sem
nokkur kennari getur fengið.
Sem skólastjóri sýndi Ólafur
kennurum sem unnu undir hans
stjórn miMð traust, þar var nú ekM
verið með nefið niðri í hvers manns
koppi en ég tel að með því að
treysta okkur svo fullkomlega sem
hann gerði hafi hann kallað fram
það besta í okkur öllum og er ég
honum ævarandi þakklát fyrir mína
hönd. Hann gaf mér og að ég tel
öðmm sem unnu undir hans stjórn
það sjálfstraust sem hver kennari
þarf mest á að halda í sínu starfi.
Ólafur var traustur fjölskyldu-
maður. Heimilið bar jafnan af fyrir
myndarskap og börn þeirra hjóna
bera foreldmnum fagurt vitni.
Ég vil þakka Ólafi Jónssyni fyrir
samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Sigríður Jóhannesdóttir.
Óvænt sorgarfregn barst að góð-
ur vinur okkar Ólafur Jónsson hefði
látist af slysförum. Hann var að
vinna við vatnsaflsvirkjun nærri
heimili sínu þegar slysið varð.
Við fráfall hans er horfinn hinn
mætasti maður sem var virtur og
vinsæll af öllum er honum kynntust.
Aðalstarf Ólafs var skólastjóm og
kennsla, hann var afar fjölhæfur
kennari, hafði sterka löngun til að
nemendur hefðu sem mest not af
skólanáminu. Hann var miMlI félagi
nemendanna og átti auðvelt með að
vekja áhuga þeirra á námsefni sem
var til meðferðar hverju sinni.
Nemendur hans fundu að takmark-
ið með náminu var að gera þá hæf-
ari í þeirri lífsbaráttu sem beið
hvers og eins í framtíðinni. Það er
stór nemendahópur sem mun minn-
ast hans með hlýjum huga og þakk-
læti.
Þó kennsla væri hans aðalstarf þá
gaf hann sér tíma til að sinna öðrum
hugðarefnum. Hann var mjög lag-
inn við vélar og hverskonar tæki og
vann að viðgerðum á bifreiðum á
yngri árum. Hann var hjálpsamur
og vildi leysa vanda allra þeiiTa sem
til hans leituðu. Eftir að Ólafur
hætti kennslu vegna aldurs ferðað-
ist hann ásamt Þórveigu konu sinni
um landið. Hann var fróður um
sögu þeirra staða sem leið þeirra lá
um hverju sinni og naut þess að sjá
fyrir sér atburði á fomum frægðar-
slóðum.
Síðustu árin dvöldu þau hjónin í
húsi sem þau byggðu sér í landi
Sleitustaða í Skagafirði á bernsku-
slóðum Þórveigai-. Þau ræktuðu fal-
legan trjágarð við húsið sitt og
hugðust eiga þar fagran friðarreit
til að dvelja þar ævikvöldið. Á þá
ætlun hefur nú verið klippt með
sviplegum hætti.
Þegar litið er til baka á lífshlaup
Ólafs vil ég telja að hann hafi verið
gæfumaður. Hann starfaði við verk-
efni sem hugur hans stóð til og náði
þar góðum árangri. Hann kvæntist
góðri og mikilhæfri konu og saman
bjuggu þau bömum sínum gott
heimili. Börn þeirra bera foreldrun-
um fagurt vitni, öll mannvænleg og
foreldram sínum gleðigjafi. Fjöl-
skyldan er samhent og gæfa eins er
gleði annars.
Sá er þetta ritar hafði þá ánægju
að njóta vináttu og félagsskapar
þeirra hjóna um áratuga skeið. Það
eru margar minningar frá þeim ár-
um.
Ólafur var fróður og sagði frá
með þeim tilfinningahita sem ein-
kennir marga hugsjónamenn.
Skólakennarinn í honum kom fram í
viðræðum við þá eldri ekki síður en
yngri nemendur hans.
Á þessum tímamótum viljum við
Halldóra þakka fyrir vináttu þeirra
hjóna og vottum Þórveigu og allri
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúð. Þeirra huggun er minningin
um góðan eiginmann,_ föður og afa.
Blessuð sé minning Ólafs Jónsson-
ar.
Ari Sigurðsson.
Vinur minn og fyrrum nágranni
Ólafur Jónsson skólastjóri er látinn
af slysfóram. Hann lauk kennara-
prófí 1953.1957 var hann kominn að
bamaskólanum í Keflavík, sem síð-
ar hlaut nafnið 'Myllubakkaskóli.
Þegar við hjónin fluttum í Hátúnið
vora Ólafur, Þóiveig kona hans og
systir hennar Gerður, þar fyrir. Og
börn okkar urðu leikfélagar barna
þeirra. Eftir skyndilegt fráfall Her-
manns Eiríkssonar skólastjóra
1973, en hann var bæði vinsæll af
nemendum og kennurum, tók Ólaf-
ur Jónsson við með Garðar Schram
sér við hlið sem yfirkennara. Menn
urðu fljótt breytinga varir. Skóla-
lóðin fékk aðra ásýnd, sMðaferðir
urðu reglulegur liður í skólastarfi
og leikstarf nemenda var stóraukið.
Sumum fannst Ólafur fara of geyst
og það var synd að segja að flokks-
systMni Ólafs stæðu með honum í
umbótastarfi hans, þegar tillögur
hans og verk voru á dagskrá í skóla-
nefndinni.
Það var ekki fyrr en Ólafur og
Þórveig vora flutt á Svalbarðseyri
við Eyjafjörð, að hann fékk skóla
vel búinn tækjum. Mér mun seint
úr minni líða sýning barna á Sval-
barðseyri_ á Gullna hliðinu undir
leiðsögn Ólafs Jónssonar, sem allir
nemendur skólans tóku þátt í. Fjöl-
margir félagar úr Leikfélagi Akur-
eyrar komu til að sjá þá sýningu.
Eg kom oft til Akureyrar á þessum
áram og oftast leit maður við hjá
Þórveigu og Ólafi og greip í spil.
Einu sinni sMlaði Ólafur mér heim á
Hótel Varðborg um fjögur leytið að
nóttu. Við höfðum setið að spilum
og við höfðum farið að veiða í smá-
bátahöfninni. Þegar Ólafur var
fluttur í Gaulverjabæ að Þinghóli,
heimsóttum við þau þar. Síðustu ár-
in vora þau búsett á æskustöðvum
Þórveigar, Sleitustöðum í Skaga-
firði og þar var ólafur sístarfandi.
Við Elísabet sendum Þórveigu og
fjölskyldu hennar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Hilmar Jónsson.
• Fleiri minningargreinar um Ólaf
Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Frágangur
afmælis-
og minn-
ingargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.is)
— vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokall-
aðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-texta-
skrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og WordPerfect einnig
nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar grein-
ar um sama einstakling tak-
markast við eina örk, A-4, miðað
við meðallinubil og hæfilega
línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Til-
vitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.