Morgunblaðið - 26.06.1999, Blaðsíða 48

■k 48 LAUGARDAGUR 26. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jón Rögnvaldur
Jósafatsson
fæddist á Hofsósi í
Skagafirði 19. mars
1936. Hann lést á
Sjúkrahúsi Skag-
firðinga 17. júní sfð-
astliðinn. Faðir
hans var Jósafat
Sigfússon, f. 14.9.
1902, d. 10.12. 1990,
og móðir Jónanna
Sigríður Jónsdóttir,
*■ f. 25.9. 1907. Hún
dvelur nú á öldrun-
ardeild Sjúkrahúss
Skagfirðinga.
Systkini Jóns eru: Bragi Þór
Jósafatsson, f.10.2. 1930, búsett-
ur í Borgamesi, Guðrún Jónúia
Jósafatsdóttir, f. 23.8. 1932, bú-
sett í Borgamesi, og Ingibjörg
Gunnhildur Jósafatsdóttir, f.
13.5.1940, búsett á Sauðárkróki.
3. júní 1961 kvæntist Jón Sig-
ríði Ingimarsdóttur frá Flugu-
mýri í Skagafírði, f. 5.6. 1935.
Synir þeirra em: 1) Ingimar
Jónsson, f. 5.2. 1961, búsettur í
Garðabæ. Kona hans er Ingi-
Mig langar til að minnast og
kveðja frænda minn og vin, Jón
Rögnvald Jósafatsson. Minningar
æskudaga hrannast upp, ég bjó í
Reykjavík en kom strax að vori
norður og dvaldi þar oftast sumar-
langt hjá ömmu okkar. Foreldrar
Jóns og systkin bjuggu á næsta
bæ, sem hét Sæland, og var stöð-
ugur samgangur. Við vorum oftast
saman í bæði starfi og leik, enda
fædd á sama ári. Við vorum látin
-X hjálpa til eins og hægt var, t.d. að
aðstoða ömmu okkai’, sem tók okk-
ur með þolinmæði og stillingu á
meðan við reyndum að leggja okk-
ur fram við að gera vel. Hjá henni
lærðum við ýmis störf og að hafa
að leiðarljósi vandvirkni og sam-
viskusemi. Sendiferðir í Kaupfélag-
ið voru okkar helstu verkefni og
vildu þær oft dragast á langinn þar
sem þetta voru okkur nokkurs kon-
ar skemmtiferðir, við komum jafn-
vel við á bryggjunni og reyndum að
veiða, færið okkar var öngull,
sökka og línan undin upp á legg.
Oft voru innkaupin nokkuð þung,
og notuðum við þá hjólbörur sem
við komum áfram með sameigin-
legu átaki.
Jón kom fyrst tO Reykjavíkur
árið sem hann fermdist. Var að-
alerindið að láta ljósmynda ferm-
ingardrenginn. Ég var mjög stolt
að sýna Jóni borgina mína. Við
skoðuðum söfn, fórum í bíó, leikhús
og síðast en ekki síst í Tívolí, sem
var tiltölulega nýr heimur fyrir
okkur bæði. Eftir allt þetta spurði
Jón mig hvar höfnin væri, bátar og
skip voru hans hugðarefni og
fannst honum mikið til um. Jón
Rögnvaldur var alnafni móðurafa
okkar, sem var útvegsbóndi, og
rómaður mjög sem slíkur. Hugur
Jóns yngra stóð fljótlega til sjó-
-. mennsku og er hann varð eldri
keypti hann sér nýjan bát ásamt
nokkrum félögum sínum. Dvöldu
þeir hér um tíma á meðan smíði
lauk en báturinn var smíðaður í
Hafnarfirði og fékk nafnið Jón for-
maður SK 3. Jón var hress og
skemmtilegur á góðri stund, mús-
íkalskur mjög og spilaði í hljóm-
sveitum og þá á trommur í nokkur
ár.
Eftir að hann kvæntist Sigríði
Ingimarsdóttur frá Flugumýri í
Skagafirði og þau eignuðust synina
^ Ingimar og Jósafat Þröst, fallega
og skemmtilega drengi, var oft
glatt á hjalla þegar ég kom í heim-
sókn á Hólaveginn með mína fjöl-
skyldu. Síðar tók ég upp þann sið
að hringja í frænda á fæðingardegi
hans, það var alltaf gaman að taka
upp þráðinn og spjalla um stund;
fannst honum alveg merkilegt að
• ég skyldi muna eftir þessum degi.
Eg svaraði því til að þar sem hann
björg Rósa Frið-
björnsdóttir, f.
13.11. 1963. Synir
þeirra eru Atli
Björn, f. 2.11. 1987,
Jón Rúnar, f. 17.2.
1993, og Davíð, f.
23.7. 1994. 2) Jósa-
fat Þröstur Jónsson,
f. 16.7. 1965, búsett-
ur í Danmörku.
Unnusta hans er
Trine Vene Ulstrup.
Sonur hans er Logi
Már, f. 12.7. 1989.
Móðir hans er
Hrafnhildur Kjart-
ansdóttir, f. 14.10. 1968.
Jón lærði húsasmíði en stund-
aði sjómennsku til ársins 1977
er hann hóf störf þjá Utgerðar-
félagi Skagfirðinga. Árið 1988
hóf hann störf hjá Sauðárkróks-
höfn sem aðstoðarhafnarvörður
og gegndi hann því starfi þang-
að til á siðasta ári er hann lét af
störfum sökum veikinda.
títför Jóns fer fram frá Sauð-
árkrókskirkju laugardaginn 26.
júní kl. 14.
ætti í hlut og ég vissi hvaða mánað-
ardagur væri, þá myndi ég hringja
hvar sem ég væri stödd í heimin-
um. Það var dásamlega skemmti-
legt að koma til Jóns og Lillu í
sumarhúsið sem mér finnst algör
paradís. Við hjónin mættum í 60
ára afmæli Jóns. Fjölmenni var að
fagna með afmælisbarninu og fjöl-
skyldu hans. Ræður haldnar og
síðast en ekki síst stóð yngri sonur-
inn upp og söng svo fallega fyrir
pabba sinn í tilefni dagsins. Ég
kom líka norður í tilefni 90 ára af-
mælis Jónönnu móðursystur minn-
ar fyrir tæplega tveim árum þar
sem bömin hennar og tengdabörn
héldu henni veglega veislu. Jón var
veislustjóri og tókst það mjög vel
eins og honum var einum lagið.
Við Sturla og dætur okkar sam-
hryggjumst eiginkonu, sonum,
tengdadætrum, litlu sonarsonun-
um fjórum, sem voru sólargeislar
afa síns, og síðast en ekki síst
elskulegri móðursystur minni
Jónönnu, bömum hennar og
tengdabömum og fjölskyldum
þeirra. Ég bið góðan Guð að blessa
þau og styrkja í sorg þeirra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þínfrænka,
Guðrún Erna.
Mig langar að minnast vinar
míns og mágs, Jóns R. Jósafats-
sonar, með örfáum orðum.
Hann var ekki fyrir mörg orð
heldur komst beint að kjama máls-
ins, því sem skápti máli. Trúr var
hann og traustur á hverju sem
gekk. Alltaf rólegur og yfirvegaður.
Fjöratíu ár era liðin síðan ég
kom á Hólaveg 14 og kynntist Ingi-
björgu systur hans. í 16 ár voram
við nábúar, Jón á Hólavegi 32 og
ég á Hólavegi 30. Það vora góðir
tímar og góðir grannar, sem treyst
var á. Þar skapaðist vinátta, sem
ekki vora höfð mörg orð um, en ég
fann oft fyrir. Þar léku synir okkar
sér saman og áttu sín bemskuár.
Snemma beindist hugur Jóns að
sjónum eins og hann átti kyn til. í
því sambandi ber að minnast afa
hans og nafna Jóns Rögnvaldar
Jónssonar, útvegsbónda á Hofsósi.
Á Hofsósi kynntist hann fyrst sjón-
um og lífi sjómannsins, hversu það
gat verið erfitt og hættusamt.
En áður en til sjómennskunnar
kom lærði hann húsasmíði og var
meistari í þeirri iðngrein. Vann við
iðn sína um tíma, en hugurinn var
alltaf við sjóinn. Sjómennskan átti
hug hans allan. Hann eignaðist
nokkra báta á lífsleiðinni, ýmist
einn eða í sameign með öðram.
Landkrabbi eins og ég er, og að
auki sjóhræddur, læt ekki draga
mig á sjó, nema með manni sem
traustsins er verður. Fyrir mörg-
um áram bauð Jón mér á færi á
mb. Hreggviði, sem hann átti þá.
Haldið var „fram í álinn“ sem kall-
að er. Þar var stansað stutt við því
Jón sagði „að nú væri ekkert að
fá“. Við föram út með Reykja-
strönd, sagði Jón. Er ekki að orð-
lengja það, að báturinn var fylltur
af fiski á stuttum tíma. Ég hef oft
hugsað um það, hvernig Jón vissi
að þama var fiskur. Þetta atvik
lýsir hversu ákveðinn hann var og
vissi hvað hann var að gera.
Öragglega hefur Jóni ekki fundist
þetta merkilegt, en mér fannst það.
Jón var náttúrabam og naut þess
að vera úti í náttúranni. Hann var
veiðimaður fram í fíngurgóma, eins
og sagt er. Lét sér ekki nægja að
stunda sjóinn, heldur gekk til
ijúpna á vetram og stundaði lax og
silungsveiðar á sumrin ef tími gafst
til. Mín fjölskylda naut góðs af
veiðimennskunni. Oft færði hann
okkur fisk, svartfugl og svo rjúpur
í jólamatinn í áraraðir.
Jón tók upp þann skemmtilega
sið að koma í heimsókn til okkar
eftir hádegi á aðfangadag, með
syni sína. Hefur þetta haldist áram
saman og var þetta einn af föstu
punktunum á aðfangadag. Á mínu
heimili var beðið eftir þessari
heimsókn. Þegar Jón hætti á sjón-
um varð hann hafnarvörður hjá
Sauðárkrókshöfn og var það svo
lengi sem heilsan leyfði. Hann var
félagi í Lionsklúbbi Sauðárkróks
og starfaði þar meðan stætt var.
Þar var hann góður félagi og
gladdi menn með nærvera sinni,
glettni og skemmtilegum tilsvör-
um.
Þó Jón væri rólyndur og yfirveg-
aður var alltaf stutt í spaugið. Úr
sjóði minninganna væri hægt að
taka ýmislegt, eins og t.d. ferðalög
sem við hjónin fóram með Jóni og
Lillu um Strandir og Vestfirði svo
og austur á land. Hratu þá af munni
Jóns margir gullmolar um menn og
málefhi. Vora þetta skemmtilegar
ferðir, sem gott er að minnast.
3. júní árið 1961 giftist hann Sig-
ríði Ingimarsdóttur frá Flugumýri.
Byggðu þau sér fyrst hús ásamt
Braga bróður Jóns að Hólavegi 32
og síðar einbýhshús að Ártúni 17.
Heimili þeirra bar vott um góðan
smekk þeirra hjóna og samheldni.
Þau byggðu sér sumarbústað að
Flugumýri. Þægilegan og fallegan
bústað þar sem þau hjón hafa gert
sér og sínum fallega „paradís“.
Skagafjörðurinn - fjörðurinn fagri
- er þeirra heimabyggð.
Fyrir 13 áram greindist Jón með
krabbamein. í öll þessi ár hefur
Jón barist hetjulega og af einstöku
hugrekki við þennan mikla vágest
og sýnt sérstaka stillingu og dugn-
að. í baráttunni stóð hann ekki
einn. Við hlið hans stóð Lilla eins
og klettur, svo og synir hans og
fjölskyldur.
Jón hefur nú stýrt fleyi sínu
styrkum höndum i höfn, en alltof
snemma. Skáldið Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi segir í kvæði sínu
Lofgjörð, sem m.a. er lofsöngur til
sjávarins, þess starfsvettvangs
sem Jón valdi sér:
Ég beygi kné mín og blessa þig, mikli sær,
þinn bamslega frið og tröllslega
grimmdaræði.
Ég undrast þinn mátt, þá dýrð, sem frá
djúpinu slær
á dauðlega menn. Ég elska söng þinn og
kvæði.
Sú hugsun er stór, sem vitnar um sál þína
ogsvip,
sá söngur fagur, er minnir á bylgjuniðinn.
Með bárum þínum berast mín draumaskip.
Sá berst til sigurs, sem tilbiður aflið og frið-
inn.
Eftir því sem lengra líður á tím-
ann - æviskeiðið - finnum við oftar
fyrir söknuði, þegar vinir og félag-
ar berast burt með tímans straumi.
Allt samkvæmt lögmáli lífsins. Vin-
ir sem alltaf hafa verið til staðar og
á sínum stað, era horfnir.
Kæri vinur. Þú ert nú horfinn
„annað að starfa“, en rið stöndum
eftir hnípin og hljóð. I hugum okk-
ar, sem nutum vináttu þinnar mun
minningin um drenglund þína lifa.
Farðu í friði, friður guðs þig
blessi.
Lillu, Inga og Jósa og fjölskyld-
um votta ég samúð mína, svo og
tengdamóður minni Jónönnu og
öðram aðstandendum.
Sveinn Friðvinsson.
Sannleikann vildirðu segja
en sitja ekki og þegja.
Þ6 brekkan sé há
þú beygir ei hjá.
Órlögin aldrei þig beygja.
(H.J.)
Þegar dóttir mín var lítil kallaði
hún hann „Nonna ljós“. Ég tel það
réttnefni - hann var mikið ljós en
jafnframt mikil hetja. Hann kvaddi
núna á þjóðhátíðardaginn, eftir
áralanga baráttu. Mér fannst sá
dagur henta honum vel. Stundum
verður maður dálítið reiður og spyr
„af hverju mátti hann ekki sofna
heima í rúminu sínu“? en það er
ekki okkar að vita svörin. Við héld-
um að hann kæmist ekki aftur
norður í vetur eftir hvert áfallið
öðra verra en „Nonni ljós“ var á
öðra máli. Heim fór hann akandi
með Lillu sinni og átti þolanlega
daga heima á Krók. Þangað vildi
hann komast - þar átti hann heima.
En Nonni átti líka annað heimili
þar sem var bústaður þeirra Lillu
neðan við gilkjaftinn á Flugumýri.
Þar átti hann ófá handtökin, húsið
byggði hann sjálfur og þar var
endalaust hægt að dytta að. Ég sé
hann fyrir mér nú seinni árin, bít-
andi á jaxlinn en alltaf tilbúinn að
taka þátt. Oft var mikið hlegið og
skrafað þegar „Flugumýrar-
brenna“ var undirbúin um verslun-
armannahelgi ár hvert og lét þar
Nonni síst sitt eftir liggja, því þar á
bæ var sko húmorinn í góðu lagi.
En nú verður skarð fyrir skildi. Um
Nonna verður annars ekki rætt án
þess að Lillu sé getið, hún hefur
staðið við hlið hans gegnum þykkt
og þunnt. Stundum hefur brotið á
bára en oftast siglt lygnan sjó.
Elsku Lilla mín, síðustu vikur og
mánuðir hafa verið erfiðir en þú
hefur eflst við hverja raun. Um
ykkur bæði verður sagt: „Hetjur
sem kunna ekki að kvarta.“
„Nonni ljós“, hjartans þakkir
fyrir samferðina. Þú varst stund-
um dálítið stríðinn en samt svo
góður.
Gakktu á Guðs vegum.
Steinunn mágkona.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umveQi blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó sviði mín sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þ.S.)
Þegar mig langar að setja á blað
nokkur kveðjuorð til þín, kæri
Nonni Jós, (en það var hann ætíð
kallaður af okkur á Grandarstígn-
um) kemur fyrst og fremst upp
þakklæti fyrir að hafa átt þig að
heimilisvini í hartnær fjöratíu ár.
En á þeim áram hófust kynni
Nonna og systur minnar, Lillu,
sem stóðu til æviloka hans.
Og þegar hugurinn reikar að
þessum tíma átti maður sannarlega
samastað á Hólaveginum hjá
Nonna og Lillu, þar sem þau voru
búin að koma sér upp fallegu heim-
ih. Alltaf var sjálfsagt að rétta okk-
ur hjálparhönd.
Minnisstæð er mér biðin eftir
framburði mínum, en þá var ég til
húsa hjá þeim Nonna og Lillu. Vik-
urnar urðu þrjár sem ég beið
þreytt og leið á biðinni, og kominn
jólamánuður, og er þá gjaman mik-
ið að gera á heimilum. Állt var jafii
sjálfsagt sem að mér sneri hjá hús-
JON ROGNVALDUR
JÓSAFATSSON
ráðendum. Rúmu ári síðar bankaði
ég aftur upp á Hólavegi 32. Sömu
erinda og áður er getið og var þá
einnig með Lindu dóttur mína með
mér rúmlega ársgamla, og hún ekki
farin að ganga. Mér er minnisstætt
hvað Nonni gaf sig mikið að henni
og reyndi að lokka hana til dáða
með að sleppa sér. Sín fyrstu spor
steig hún síðan þegar ég var komin
á fæðingardeildina og hafði þá að-
stoð Nonna og Jósa föður hans.
Þetta er lítið minningarbrot af
svo ótal mörgum sem ég á Nonna
tengd. Synir okkar vora jafnaldrar
og miklir félagar og vinir. Og svo
þegar við Bjössi urðum fyrir þeirri
sorg að missa þennan eldri son
okkar, stóð Nonni eins og klettur
við hlið okkar með sinni ómetan-
legu hógværð en húmorinn aldrei
langt undan.
Margar samvera- og ánægju-
stundir höfum við átt í sumarbú-
stöðum okkar að Flugumýri, notið
þess að vaka saman vor- og sumar-
nætur, við söng og spjall, Nonni Jós
lét þá gjaman flakka góðar sögur
og brandara frá sinni æsku og ung-
lingsáram á Króknum. En hann
hafði þann húmor sem gaf slíkum
stundum svo mikið gildi og þegar
hann sagði frá var ætíð hlustað.
Ég minnist verslunarmanna-
helganna í bústöðum okkar, kominn
laugardagur og styttist í sameigin-
legt grill. Nonni Jós, Bjössi og Jón
Stefáns komnir í ham. Smám saman
reis brennan, gamla vegavinnutjald-
ið og síðan var kveikt í griUinu. Allar
eru þessar samverustundir ógleym-
anlegar og víst er, að þær verða með
öðram hætti eftir að Nonna Jós nýt-
ur ekld lengur við á meðal okkar.
En ég veit að við tökum höndum
saman um að halda minningu hans á
lofti og það gerum við best með því
að halda gleðistundir.
Elsku Nonni, nú ert þú laus úr
veikinda viðjum, eins og segir í er-
indinu sem ég valdi og segir svo
mikið. Þessi tími hefur verið
þrautaganga í nær þrettán ár, þó
misjafnlega þung. Þú átt aðdáun
mína alla fyrir þann baráttuvilja og
æðruleysi sem þú sýndir til hinstu
stundar. Hafðu þökk mína og fjöl-
skyldu minnar. Hvíl í friði.
Elsku Lilla, Ingi, Inga, Jósi,
Trine og afadrengir, á ykkur öll
hefur reynt mikið og þá almest á
þig, Lilla mín. Þið hafið öll staðið
sem eitt.
Ég og fjölskylda mín biðjum al-
góðan guð að gefa ykkur styrk á
sorgarstund. Eg læt hér fylgja
ljóðlínur ortar við andlát afa og
langafa okkar og vona að þær verði
ykkur huggunarorð.
Þeim öllum er sárast sorgin sker
sólstafir bjartastir skína
í ljósbroti þess sem liðið er
líturðu draumana þína.
(Sveinn Bjamason.)
Lilja Ingimarsdóttir.
Mig langar að minnast með örfá-
um orðum mágs míns, Jóns
Jósafatssonar, eða hans Nonna eins
og hann var alltaf kallaður af fjöl-
skyldu og vinum. Hann kvaddi
þennan heim að morgni þjóðhátíð-
ardagsins, 17. júní eftir, 13 ára bar-
áttu við hinn erfiða sjúkdóm,
krabbameinið. Allan þann tíma
sýndi hann mikið æðraleysi og
rósemi og heyrðist ekld kvarta og
stundaði vinnu þar til seint á síð-
asta ári, enda held ég að það hafi
verið hans ákveðna hugsun að sigra
í þessari baráttu þótt hann hafi að
lokum mátt lúta í lægra haldi.
Ég kynntist Nonna fyrst ungum
manni um tvítugt á heimili foreldra
hans. Á þeim áram var hann í Iðn-
skólanum og spilaði á trommur í
hljómsveit. Fáum árum síðar gift-
ist hann Lillu og þau eignuðust
synina Inga og Jósa.
Bræðumir Nonni og Bragi
byggðu um þetta leyti saman hús að
Hólavegi 32 og bjuggu fjölskyldum-
ar hvor á sinni hæðinni í 8 ár, eða
þar til við fluttum í Borgames og
þau nokkra síðar byggðu sér fallegt
einbýlishús við Ártún, þar sem allur