Morgunblaðið - 08.07.1999, Blaðsíða 44

^44 FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Sonur minn og faðir okkar,
ARNALDURVALDEMARSSON,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn 7. júlí.
Jóhanna Björnsdóttir,
Arnhildur Arnaldsdóttir,
Óttar Arnaldsson,
Gauti Arnaldsson,
Daði Arnaldsson.
+
Eiginmaður minn,
BIRGIR STEINDÓR KRISTJÁNSSON,
Dynskógum11,
lést þriðjudaginn 6. júlí.
Sigríður Einarsdóttir.
+
LILJA ÞORVARÐARDÓTTIR,
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður til heimilis í Eskihlíð 33,
lést sunnudaginn 4. júlí.
Aðstandendur.
+
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
JÓHANNS STEINASONAR,
hæstaréttarlögmanns,
Grenimel 46,
Reykjavík,
fer fram frá Grensáskirkju föstudaginn 9. júlí
kl. 13.30.
Marfa S. Finsen,
Karl F. Jóhannsson, Bergljót Aradóttir,
Steini B. Jóhannsson,
Gunnar Jóhannsson,
Anna G. Jóhannsdóttir,
Steinunn Jóhannsdóttir,
Kristrún Gunnarsdóttir
Ari Karlsson,
Hanna María Karlsdóttir,
Davíð Ágúst Sveinsson,
og barnabarnabörn.
+
Hjartkær bróðir okkar og mágur,
ÁRNI SIGURJÓNSSON
bankafulltrúi,
Laugarásvegi 1,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju föstu-
daginn 9. júlí kl. 15.00.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeim,
sem vilja minnast hans, er bent á KFUM og
Kristniboðssambandið.
Þorbjörg Sigurjónsdóttir, Friðrik Vigfússon,
Jóna Sigurjónsdóttir,
Svanlaug Sigurjónsdóttir, Heiðar Haraldsson,
Vilborg Jóhannesdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY EYSTEINSDÓTTIR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð, Kóþa-
vogi sunnudaginn 4. júlí sl., verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju föstudaginn 9. júlí
kl. 15.00.
%
Haukur Karlsson,
Marinó Bóas Karlsson, Sigfrið Elín Sigfúsdóttir,
íris Karlsdóttir, Guðmundur Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÁSDÍS GUÐRIJN
KJARTANSDÓTTIR
+ Ásdís Guðrún
Kjartansdóttir
fæddist 8. júní 1930
í Reykjavík og lést á
Landsspítalanum að
morgni 1. júlí síð-
astliðins. Foreldrar
hennar voru Kjart-
an Reynir Péturs-
son, f. 4.1. 1907, sjó-
maður og stýrimað-
ur í Reykjavík, d.
1.12. 1930 er togar-
inn Apríl fórst, og
kona hans, Valgerð-
ur Sigurgeirsdóttir,
f. 18.7.1906, d. 16.8.
1984. Ásdís ólst upp frá eins árs
aldri hjá föðurforeldrum sínum,
Pétri Sigurðssyni, trésmiði og
sjómanni, og konu hans Guð-
rúnu Gróu Jónsdóttur, og föð-
ursystur sinni, Friðmeyju Ósk,
fyrstu árin á Vesturgötu 51 og
síðan á Hávallagötu 51. Alsystk-
ini Ásdísar eru Valborg Sigur-
ey, f. 4.7. 1931, gift Stan Clark,
f. 6.2. 1928, d. 11.5. 1998, búsett
í Bandaríkjunum, og Kjartan
Reynir Pétur, f. 4.7.1931, d. 9.6.
1984, var kvæntur Sjöfn Janus-
dóttur (skildu) og síðar Elvu
Steinsdóttur (skildu). Valgerð-
ur, móðir Ásdísar, giftist 1944
Ólafi Halldórssyni, bifreiða-
stjóra frá Varmá, og eignaðist
með honum tvær dætur, Erlu
Ólöfu, f. 24.10. 1945, gift Garð-
ari Siggeirssyni, kaupmanni, og
Halldóru Þorbjörgu, f. 27.5.
1951, gift Kristni Guðmunds-
syni, veitingastjóra.
Eftir að Ásdís lauk kvenna-
skólaprófi 1948 starfaði hún
fyrst á skrifstofu Ræsis hf., og
síðar á skrifstofu Véladeildar
SÍS við Hringbraut. Eftir að
hún giftist lauk hún kennara-
prófi frá KÍ 1967 og BA-prófi í
dönsku og norsku frá HI 1978.
Hún tók leiðsögumannspróf
1973 og vann mörg sumur sem
leiðsögumaður erlendra ferða-
manna. Hún var kennari við
Barna- og Gagnfræðaskólann í
Hveragerði 1967-1977, við Iðn-
skólann á Selfossi, framhalds-
deildir gagnfræðaskólanna á
Selfossi og í Hveragerði og Öld-
ungadeildina í Hveragerði
1977-1981 og við
Fjölbrautaskóla
Suðurlands, Sel-
fossi, frá 1981 þar
til haustið 1994, að
hún sagði upp stöðu
sinni vegna veik-
inda. Eftir það
dvaldi hún fyrst
heima við, en er
veikindin ágerðust
lagðist hún inn á
sjúkrahús og dvaldi
síðustu árin á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík.
Ásdís giftist 22.
ágúst 1952 Valgarði Runólfs-
syni, f. 24. apríl 1927, fyrrv.
skólastjóra Barna- og Gagn-
fræðaskólans í Hveragerði og
framkvæmdastjóra Ferða- og
upplýsingaþjónustu fyrir ferða-
fólk í Hveragerði. Foreldrar
hans voru Runólfur Kjartans-
son, frá Holti á Síðu, V-Skaft., f.
30.11. 1889, d. 23.4. 1961, kaup-
maður í Parísarbúðinni í
Reykjavík, og kona hans, Lára
Guðmundsdóttir frá Lómatjörn
í Höfðahverfi, S-Þing., f. 31.10.
1896, d. 10.1. 1968.
Börn Ásdísar og Valgarðs
eru: 1) Vera Ósk, f. 3.2. 1953,
frönskukennari við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands, Selfossi; gift
Guðjóni Sigurðssyni, skóla-
sljóra Grunnskólans í Hvera-
gerði; börn þeirra a) Júlía
Valva, maki: Torfi Pálsson,
íþróttakennari, dóttir þeirra:
Fanney Sif; b) Þórhildur Rún
og c) Sigurður Gísli; 2) Kjartan
Valgarð, f. 13.7. 1957, fram-
kvæmdastjóri í Rvík, maki:
Nína Helgadóttir, starfar hjá
Rauða krossi íslands, sonur
þeirra: Hallgrímur; 3) lítil dótt-
ir, Lára, dó í fæðingu 1958; og
4) Bolli Runólfur, f. 18.12.
1961, framkvæmdastj. Tann-
læknafélags Islands, kvæntur
Hrafnhildi Hauksdóttur, mark-
aðsfulltrúa hjá Toyota, börn
þeirra: a) Eyja Eydal og b) Eg-
ill Logi.
Útför Ásdísar verður gerð í
dag, fimmtudaginn 8. júlí, frá
Fossvogskirkju og hefst at-
höfnin kl. 15.
Kallið er komið, kærkomið en
sárt. I dag er til moldar borin
tengdamóðir mín Ásdís Guðrún
Kjartansdóttir. Minningarnar
hrannast upp. Fæstar verða hér
settar á blað.
Ungur að árum, að afloknu há-
skólaprófi, kom ég á heimili Ásdísar
og Valgarðs að Reykjamörk 12 í
Hveragerði. Erindið var að kanna
hvort not væru fyrir mig við
kennslu í Hveragerði. Skemmst frá
að segja var ég ráðinn. Ekkert okk-
ar óraði fyrir því þá hversu tíður
gestur ég átti eftir að verða á þessu
smekklega heimili sem bar Asdísi
glöggt vitni. Það var oft glatt á
hjalla á kennarastofunni í „gamla
Gaggó“. Þegar sá gállinn var á Ás-
dísi var hún hrókur alls fagnaðar
enda frásagnargáfa hennar og
húmor einstök. Sínum einstaka
húmor hélt hún til hinstu stundar. Á
kennarastofunni bar hross og kind-
ur gjaman á góma og annað það er
búskap tengdist og þótti Ásdísi oft
nóg um og vildi hún lyfta umræð-
unni á æðra plan enda var hún
heimsborgari.
Eftir að Ásdís varð þess áskynja
að ég og Vera, augasteinn móður
sinnar, vorum farin að gefa hvort
öðru hýrt auga fór hún að veita mér
meiri athygli en áður. Tvennt var
það í mínu fari sem hún horfði
gagnrýnum augum á. Ég var bóndi
og þar að auki framsóknarmaður.
Það var ansi stór biti að kyngja,
einkum framsóknarmennskan, því í
Vesturbænum gamla voru menn
ekki framsóknarmenn. En hún
sætti sig þó við það að lokum og
virti er fram liðu stundir. En fljót-
lega tók hún til sinna ráða með að
hafa tilvonandi tengdason sinn ekki
eins og sveitadurg til fara og fór
með hann suður í fatakaup í fínustu
fataverslanir í bænum. Bóndinn
varð á skömmum tíma smart til fara
enda var Ásdís mikil smekkmann-
eskja á föt. Sjálf var hún alltaf vel
klædd og glæsileg á velli.
I blóma lífsins varð Ásdís að
hætta kennslu við Fjölbrautaskól-
ann á Selfossi vegna heilsubrests.
Orð fá ekki lýst aðdáun minni á
þeirri umhyggju, umönnun og ástúð
sem tengdafaðir minn sýndi Ásdísi
á þessum síðasta hluta æviskeiðs
hennar.
Það var gæfa Ásdísar að búa við
bamalán. Barnabömin voru auga-
steinar hennar.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
Ásdísi að tengdamóður og ömmu
barna minna. Mér þótti vænt um
hana. Það segir allt á kveðjustund.
Megi Guð geyma hana og alla henn-
ar niðja um eilífð.
Guðjón Sigurðsson.
Amma Ásdís er horfin á vit nýrra
ævintýra, til nýrra heimkynna þar
sem henni líður vel og er laus við
þær þjáningar sem hún hefur mátt
þola hin síðustu ár. Dauðinn er ætíð
óvæntur og kemur alltaf aftan að
manni en í ömmu tilfelli var hann
líkn í þraut. Við huggum okkur við
það.
Amma Ásdís var fastur punktur í
lífi okkar alla tíð. Hún tók virkan
þátt í uppeldi okkar, siðaði okkur til
og agaði. Og hún stjanaði einnig við
okkur á allan hátt. Amma var ákaf-
lega hreinskilin kona allt fram á síð-
ustu stundu og gat komið með
meinlegar athugasemdir varðandi
útlit og fleira en yfirleitt orðaði hún
það þannig að maður gat ekki annað
en brosað. Einhverju sinni kom
önnur okkar systra, þá svarthærð,
til ömmu og spurði hana hvemig
henni litist á nýja útlitið. Svarið var
stutt og laggott: „Ljótt.“ Nokkm
síðar var búið að lýsa hárið og sú
gamla var aftur spurð. Enn var
svarið stutt og laggott: „Skárra."
En það var fleira sem einkenndi
ömmu. Hún var gjafmild kona sem
tjáði gjaman tilfinningar sínar með
gjöfum og hún var alltaf snyrtileg
og fín til fara.
Minningamar um ömmu era
margar. Við munum þegar hún fór
til Spánar með vasaljós í farteskinu
til að skoða froskana, við munum
eftir ömmu við bridsborðið í F.su.,
við munum eftir ömmu þegar hún
var að lauma peningi í vasann hjá
okkur, við munum þegar lögreglan
stöðvaði hana fyrir of hægan akstur
en amma notaði eingöngu fyrsta og
annan gír, við munum eftir ömmu í
garðvinnu klukkan sex að morgni,
við munum eftir Danmerkurferð
með ömmu, við munum eftir ömmu
að mála sig fyrir framan spegilinn
með tilheyrandi geiflum, við munum
eftir ömmu að sauma, við munum
eftir ömmu sofandi, við munum eftir
ömmu í dragt, við munum eftir
glottinu hennar ömmu og lúmskum
brönduram, við munum eftir ömmu.
Minningamar era dýrmætar og
þær eru vel geymdar.
Elsku afi, þú varst einstakur í
umönnun ömmu og við dáumst að
þér. Haltu í góðu minningamar.
Júlía, Þórhildur Rún
og Sigurður Gisli.
Enn einu sinni horfum við á bak
einni af bekkjarsystrum okkar, nú
við fráfall Ásdísar. Hugurinn hvarfl-
ar til baka tU ársins 1948 er við á
björtum vordegi útskrifuðumst úr
Kvennaskólanum í Reykjavík, eftir
fjögurra ára skólasetu.
Við blasti framtíðin björt og
spennandi. Nú var komið að því að
takast á við lífið og þau störf er biðu
okkar. Ein úr hópnum hafði þá
framtakssemi að kalla okkur saman
ári eftir útskrift og var það upphafið
að hálfrar aldar vináttutengslum.
Fyrstu árin hittumst við á veitinga-
stað en ungu stúlkurnar stofnuðu
hver af annarri til hjónabands og
eignuðust heimUi og „fundirnir"
sem verið hafa fimm tU sex sinnum
árlega, fluttust inn á heimUin. í
fyrstu var hópurinn allfjölmennur
og oft þröngt setinn bekkurinn, en
við nutum þess að koma saman,
ræða um störfin innan heimUis sem
utan. Það fækkaði örlítið í hópnum,
sumar settust að í útlöndum, aðrar
á landsbyggðinni og enn aðrar
hurfu í bili til framhaldsnáms.
Ásdís lét ekki Kvennaskóla-
menntunina nægja, hún settist í
Kennaraskólann og lauk þaðan
prófi vorið 1967. Hún hóf fljótlega
eftir það kennslu við grannskólann í
Hveragerði, en þar var eiginmaður
hennar, Valgarð, skólastjóri.
Ásdís stefndi hærra og settist í
Háskólann og lauk B.A. prófi þaðan
í norsku og dönsku. Kenndi eftir
það við ýmsa framhaldsskóla á Sel-
fossi, s.s. Iðnskólann o.fl. og síðustu
starfsárin við Fjölbrautaskóla Suð-
urlands.
Við bekkjarsysturnar undir-
bjuggum 40 ára útskriftarafmæli
pkkar og stefndum á utanlandsferð.
I þeim undirbúningi var Ásdís aðal-
hvatamaður og skipuleggjandi að
ferðinni okkar til Vínarborgar. Ferð
sem við minntumst ætíð með sér-
stakri gleði.
Lífsgangan endar ekki ætíð jafn
björt og bein og við myndum óska.
Sjúkdómar og afleiðing þeirra setja
strik í reikninginn. Þannig fór lífið
með bekkjarsystur okkar, Ásdísi.
Hún þurfti að glíma við Parkisons-
veild síðasta áratug ævi sinnar.
Ásdís varð að hætta kennslu árið
1994 og sjúkdómurinn ágerðist
hratt og varð erfíður. Ásdís kom
einstaka sinnum síðustu árin á
„fundi“ okkar en gat aðeins dvalið
stutta stund í hvert sinn, en við