Morgunblaðið - 08.07.1999, Blaðsíða 46

ÍJI6 FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
, ÞORGEIRSDÓTTIR
+ Guðrún Þor-
geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1915. Hún
lést á Borgarspítal-
anum 25. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 6. júlí.
Með nokkrum orð-
um langar okkur
bræðurna til að minn-
ast hennar ömmu Gu.
Það er okkur huggun
að vita að hún er í góð-
um höndum þar sem hún er. Hún
sem var ávallt sannfærð um lífið
fyrir handan og óttaðist ekki að
kveðja þennan heim. Hún vissi að
afi, mamma, langafi og langamma,
systur hennar, bróðir og aðrir
samferðamenn í lífinu, sem þegar
hafa kvatt þennan heim, myndu
taka vel á móti henni þegar kallið
kæmi. Fyrir okkur er andlát henn-
ar engu að síður afar sár missir.
Hún skilur eftir sig skarð sem ekki
verður fyllt. Eftir standa góðar
/jninningar um einstaka atburði og
þau kraftaverk sem hún gerði fyrir
okkur og fjölskyldu okkar.
Fyrir ungan dreng er það sárt
að missa móður sína og fyrir ung-
barn er það sárt að uppgötva það
skarð sem móðurmissirinn er.
Amma Gu gerði unga drengnum
hins vegar missinn og söknuðinn
eins auðveldan og hollan og hægt
var. Þegar ungbarnið varð að ung-
um dreng kenndi amma Gu honum
hvert móðurhlutverkið raunveru-
«^ega var. Amma Gu var allt i senn
móðir okkar og amma. Með því að
hjálpa okkur að sigr-
ast á móðurmissinum
afrekaði hún eitt af
kraftaverkum sínum á
lífsleiðinni.
Hún var gædd mik-
illi hugarró og kenndi
okkur allt um lífið fyr-
ir handan. Einn dag-
inn sagði hún okkur
frá skilaboðum sem
hún hafði fengið um
að mamma og afi
fylgdust með okkur og
pössuðu uppá okkur.
Að heyra slíkt frá
henni ömmu færði
okkur ákveðna hugarró.
Amma var einhver sú jákvæð-
asta kona sem við höfum kynnst.
Það er alveg sama hvað það var, ef
það snerti hennar fólk þá var það
yndislegt og gott. Hún var ávallt
til taks þegar á þurfti að halda og
gerði allt fyrir alla en fór aldrei
fram á neitt í staðinn. Hún vildi
öllum allt hið besta. Hún var skap-
góð með eindæmum og átti það
ekki til að kvarta. Hún vildi alls
ekki að fólk hefði áhyggjur af því
hvernig henni liði. Bara að ekkert
amaði að hennar nánustu þá leið
henni vel. Skipti ekki máli hvort
um væri að ræða fjölskyldu, vini
eða starfsfólk á spítalanum, allir
tóku eftir þessum eiginleika henn-
ar.
Það var oft sagt um ömmu Gu að
hún væri sérstaklega barngóð. En
amma var ekki bara barngóð hún
var einfaldlega manngóð. Hún
hafði mjög gaman af fólki og allir
höfðu gaman af henni. Ótal minn-
ingar hlaðast upp i huga okkar frá
þeim stundum sem við áttum með
ÁGÚSTA SIF
HÓLMS TEINSDÓTTIR
+ Ágústa Sif
Hólmsteinsdótt-
ir fæddist á fæðing-
ardeild Landspítal-
ans 11. mars 1999.
Hún lést 3. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Hólm-
steinn Eiríksson, f.
A 15.3. 1971, og Elín
Oddrún Jónsdóttir,
f. 9.12. 1979. Bróðir
Ágústu er Eiríkur
Jón Hólmsteinsson,
f. 23.5. 1997.
Ágústa Sif verður
jarðsungin frá
Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ágústa Sif færði okkur svo mikla
hamingju, gleði og ást. Hvað getur
maður skrifað um lítinn, bráðum
fjögurra mánaða yndislegan engil
sem gaf okkur svo mikið? Við
minnumst þess þegar hún kom
.heim af fæðingardeildinni og bróðir
^hennar vildi lúra í vöggunni hjá
henni og sagðist eiga hana, og hann
var svo glaður þegar við leyfðum
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
SuðurhUð 35 ♦ Sími 581 3300
r' Alian sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
henni að fara í bað
með honum. Þegar
hann lagðist í rúmið
sitt áttum við að setja
hana ofan í til hans og
hann langaði alltaf til
að halda á henni. Eitt
skipti þegar afi Jón
kom í heimsókn og
hann var að fara, stóð-
um við í dyrunum að
kveðja. Fór Eiríkur
Jón inní stofu þar sem
Ágústa sat í stólnum
sínum, tók hana upp
og kom röltandi með
. Við stirðnuðum upp og
hlupum tO að grípa hana. Hann
skildi ekkert í því af hverju hann
mátti ekki rölta með hana um gólf-
in.
Þegar við skiptum á henni á
morgnana, þvoðum henni og gáfum
að drekka brosti hún allan hringinn
og hjalaði og hjalaði. Hún var svo
geðgóð og kitlin. Amma Jóhanna
var stundum að kyssa hálsinn á
henni og hún skrikti svo og bablaði
og brosti svo. Og þegar við tókum í
hendurnar á henni og reistum hana
upp, var hún að rifna úr monti.
Hún var alger mömmu- og
pabbastelpa. Það máttu fáir aðrir
halda á henni. Fólk mátti tala við
hana en ekki taka. Við vorum svo
montin og lukkuleg úti að labba
með yndislegu börnin okkar að
sýna öllum þessar yndislegu guðs-
gjafir.
Þegar við vorum í sumarbústað
fengum við okkur göngutúr og hún
vaknaði á leiðinni heim. Við reist-
um hana við og settum við bakið
svo hún gæti séð þennan stóra
heim með fallegu bláu augunum
sínum og hún sat með uppglennt
augun, steinhissa, og gat varla
deglað þeim.
Ágústa Sif var svo til nýfarin að
velta sér af maganum og yfir á bak-
ið og þegar hún var á gólfinu með
hana fram
MINNINGAR
henni og hægt væri að skrifa enda-
laust um samverustundir í
Birkilaut, á Sunnuflötinni, á Bjark-
argötunni og víðar.
Við erum afar þakklátir fyiár að
hafa átt hana ömmu og erum henni
ævinlega þakklátir fyrir þau áhrif
sem hún hefur haft á líf okkar og
lífsviðhorf. Stærsti minnisvarðinn
um ömmu eru góðverkin sem hafa
eilíft gildi. Elsku amma, við kveðj-
um þig með söknuði.
Andri Vilhjálmur og
Arnar Þór Sigurðssynir.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lifsins degi,
hin ljúfu og góúu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku amma mín. Guð blessi þig
og þakka þér fyrir allt sem þú hef-
ur gert fýrir mig og okkur öll.
Hildur Georgsdóttir.
Mín kæra amma, Guðrún Þor-
geirsdóttir, er fallin frá og þó ald-
urinn hafi færst yfir og mikil veik-
indi hafi hrjáð hana síðustu ár er
söknuðurinn mikill og svo margs
að minnast og vera þakklátur fyrir.
Elsku amma, þegar afi Villi og
Hildur dóttir þín féllu frá langt fyr-
ir aldur fram með aðeins tveggja
ára millibili fluttir þú á neðri hæð-
ina á Sunnuflötinni, þar sem við
bræðurnir gátum alltaf leitað til
þín og var ómetanlegt að hafa þig
svo nærri í okkar daglega lífi. Jafn-
framt tókstu stóran þátt í uppeldi
frændsystkina minna sem höfðu
misst móður og seinna komu
frændur, frænkur og langömmu-
börnin í næturgistingar hjá þér
meðan heilsan leyfði. Öll höfðum
við þau forréttindi að fá að um-
gangast þig, kynnast þeirri hlýju,
ástúð og umhyggju sem þér veittist
svo létt að gefa.
Ég er þess fullviss að nú ertu hjá
afa Villa, Hildi, Siggu, Mundu,
Dottý, Einari, ömmu Jóu, Þorgeiri
og öllum þeim sem þú misstir, og
þér líður vel.
Amma, þú skilur eftir þig tóma-
rúm sem aldrei verður fyllt því þú
varst svo stór hluti af lífi mínu. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Benedikt Jónsson.
Þá er Gunna frænka dáin.
Ég á ekkert nema góðar minn-
ingar um hana. Það var gaman á
Öldugötunni þegar systurnar þrjár
bjuggu í húsinu og frændsystkinin.
Þá var nú fjör.
Gunna var trúuð og var gaman
að tala við hana um lífið fyrir hand-
an, mér fannst líka gaman að tala
við hana um drauma. Hún var
mjög fróð um alla hluti. Það var
gaman þegar við vorum lítil og
fengum að vera í Birkilaut, þar var
líka Sigga, systir Gunnu, þær voru
mikið saman.
Gunna var einstaklega jákvæð,
hún sá alltaf björtu hliðamar á öllu
og þó var hún búin að reyna margt.
Hún var trygg og traustur vinur
vina sinna.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér, ég veit að þér líður vel
núna með öllu fólkinu þínu. Farðu í
friði.
Þín frænka,
Þórdís.
Kveðjustundin er komin. Elsku
„Gu“ mín er búin að fá hvíldina eftir
langt veikindatímabil. Auðvitað á
maður að þakka guði fyrir að hafa
tekið á móti þessari heiðarlegu og
yndislegu sál, en samt öriar fyrir
smáeigingimi í þá vem að hún var
ómissandi héma megin móðunnar
miklu, betri manneskju er vart að
finna.
Það var undarleg tilviljun að tvær
góðar vinkonur mínar skyldu hefja
sitt dauðastríð á sömu sólarhringun-
um (hin var Helga Claessen), en það
merldlega við það var, að báðar
voru orðnar rígfullorðnar, báðar
höfðu þær misst eiginmenn sína fyr-
ir allmörgum árum, báðar urðu fyrir
þeirri miklu sorg að missa aðra
dóttur sína vegna ólæknandi sjúk-
dóms og það sem er athyglisvert,
hvorug þeirra lét biturleikann ná yf-
irhöndinni. Þær unnu svo fallega úr
sorgum sínum og báðar sjálfsagt lif-
að svona lengi til þess að boða fagn-
aðarboðskapinn og kærleikann til
lífsins og samferðamanna sinna.
Tengdó, orð eins og ég sagði oft,
var tilkomið vegna þess að hún var
tvíburasystir tengdamóður minnar
heitinnar sem lést fyrir sex árum,
en líf þeirra systra var svo samofið
að einstakt var.
Þær giftust bræðrum sem höfðu
sama vinnustað, sameiginlega áttu
þau sumarbústað sem þau dvöldu í
öllum sumarstundum, öll bjuggu
þau í sama húsi um árabil, ásamt
tveimur öðrum systkinum, en for-
eldrar þeirra reistu það af ótrú-
legri eljusemi. í því húsi hófu mörg
barna þeirra og barnabarna sinn
búskap.
Mig langar að lokum að þakka
fyrir allar þær góðu stundir sem ég
átti með henni „Gu“ minni, þakka
fyrir hversu vel henni tókst að
milda allt og koma svo vel til skila,
hún var alveg einstök.
Vonast ég til að mannkostir
hennar og æðruleysi verði okkur
sem eftir lifum til ævarandi eftir-
breytni.
Jódísi, dóttur hennar, og öllum
afkomendum vottum við Baldur
Eyþór innilega samúð okkar.
Guð leiði hana og blessi í nýjum
heimkynnum.
Gyða Jónína Ólafsdóttir.
dót að skoða snerist hún í milljón
hringi. Eiríkur Jón var svo dugleg-
ur að syngja fyrir hana, sýna henni
dót og rugga vagninum þegar hún
grét. Hún var alltaf svo brosmild
og áhugasöm þegar hann talaði við
hana, sat með hana og bara þegar
hann var hjá henni. Þau voru snill-
ingar í að vekja hvort annað.
Stundum var maður orðinn svolítið
þreyttur en það stóð ekki meira en
sekúndu. Við foreldrar hennar gát-
um setið með hana og tárast yfir
því hvað hún var falleg, yndisleg og
dugleg lítil prinsessa. Hún fékk
viðumefnið frúin áður en hún
fæddist og hún var alger frú. Ef
hún vildi t.d. ekki mjólk þá þýddi
ekki að bjóða henni mjólk. Þá
kannski hentaði henni vatn og hún
hætti ekki fyrr en hún fékk vatn.
Svona gætum við endalaust hald-
ið áfram að rifja upp yndislegar
minningar um fallega engilinn okk-
ar sem góður guð geymir vonandi
og passar vel þangað til okkar tími
kemur. Ágústa Sif, við þökkum þér
fyrir stuttan en yndislegan tíma og
minningamar.
Pabbi, mamma og stóri bróðir.
Elsku litla Ágústa mín, mig lang-
ar að kveðja þig með fáeinum orð-
um. Ég þakka þér fyrir allar þær
stundir sem ég fékk að njóta með
þér og horfa á þig vaxa og gleðina
sem þú veittir okkur. Og hvað það
var yndislegt að labba með þig um
Eden, sjá þig brosa um leið og ég
gekk með þig innan um blómin.
Bros þitt mun ég geyma í hjarta
mér. Guð geymi þig, elsku litla
Ágústa mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Elsku Elín mín, Holli og Eiríkur.
Ég bið algóðan Guð að styrkja ykk-
ur í sorg ykkar. Megi hann vaka yf-
ir ykkur.
Þín amma
Jóhanna.
T Kristján Sig-
1 urðsson fæddist
á Siglufirði 4. nóv-
ember 1902. Hann
lést 16. j'úní síðast-
liðinn. Utför hans
fór fram 26. júní.
16. júní hringdi Gó-
gó og sagði mér að
Stjáni væri farinn.
Þótt þú hafir verið
orðinn gamall og las-
inn, löngu farinn að
tala um að þig langaði
að fara og gerðir jafn-
an grín að því þegar
þú værir dauður, þá þyrfti nú ekki
að syrgja þetta gamla skar, þá geri
ég það nú samt og allir þeir sem
þekktu þig og þitt hjarta.
í þér átti ég minn besta vin allt
frá því að leiðir okkar lágu saman
fyrir 36 árum, ég 3 ára og þú 61
árs. Margar góðar stundir átti ég
hjá ykkur Ólu, bæði á Eyri og úti á
verkstæði hjá þér. Hjá ykkur lærði
ég margt sem hefur haft varanleg
áhrif á mig og bý ég vel að því.
Ekki átti að gera hlutina með
hangandi hendi heldur strax og
skila þeim hundrað prósent því
ekki dugði minna. Útlit og staða
fólks skipti ekki máli heldur ein-
staklingurinn og verk hans og var
dæmt út frá því. Að standa við bak-
ið á þeim sem minna máttu sín og
passa að réttlætið gengi fyrir.
Þetta lærði ég af þér.
Þú varst alla tíð kletturinn minn
því það þurfti bara eitt símtal eða
bréf þá fannst mér ég vera örugg,
svo sterk áhrif hafðir þú á mig alla
tíð. Þú varst og ert sá besti afi sem
ég hef átt þótt við værum ekkert
skyld, við bjuggum jú við sömu
götu, en einhver leiddi mig til þín
og þakka ég það.
Með þér hverfur hafsjór af visku
og þekkingu um liðna tíð og mann-
legt eðli, en erfitt var
oft að fá að kíkja í
kistu fortíðar þinnar
þótt stundum fengi ég
að lyfta lokinu örlítið.
Aðrir vita meira og
betur um þína fortíð.
Ég á margar góðar
myndir og minningar
um þig sem ég get
huggað mig við.
Fannst mér líka yndis-
legt að sjá söguna
okkar byrja að endur-
taka sig þegar ég fór
að koma heim á Sigló
með dætur mínar
þrjár á svipuðum aldri og ég var
sjálf þegar við hittumst fyrst,
þannig að það var augljóst að sag-
an endurtekur sig í sífellu. Oft sjá
bömin hlutina í skýrara ljósi en við
sem erum fullorðin, því elsta dóttir
mín, sex ára, sagði við mig eftir að
ég sagði henni að gamli afi væri dá-
inn: „Ekki vera leið mamma mín
því nú er hann hjá konunni sinni.“
Nú ert þú farinn, það er stað-
reynd sem enginn fær breytt. Þú
með þín nærri 97 ár færð loksins
hvíldina eftir langa og erilsama
ævi. Mitt lán var að hafa kynnst
þér og Ólu og að eiga þig að sem
vin og afa. Ég á eftir að sakna þín
en er þó glöð yfir að þið Óla eruð
saman á ný.
Fjölskyldu og vinum votta ég
dýpstu samúð. Guð gefi ykkur
styrk.
Kristjana Páisdóttir.
Handrit afmœlis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
KRISTJÁN
SIGURÐSSON