Morgunblaðið - 20.07.1999, Qupperneq 54

54 ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
ERLENDAR
Sigfús E. Arnþórsson
pi'anóleikari
skrifar um nýja geisladiskinn
með lögunum úr söngleiknum
Aida eftir Elton John
og Tim Rice.
★★★★%
Gilbert og
Sullivan
þessarar aldar
„GOTT kvöld, góðir gestir! Við
byrjum á nýju lagi með náunganum
sem söng Daniel. Crocodile Rock,
gerið þið svo vel!“ Við erum stödd á
árshátíð Gagnfræðaskólans á Akur-
eyri árið 1973 og það er Bjarki
Tryggvason sem kynnir og mænir
upp til himins meðan Grímur og
Ingimar hamra innganginn á raf-
magnsorgel og píanó.
Ljóshærða stúlkan með hringl-
óttu gullspangagleraugun, í rauðu
plastkápunni er mætt með vinkonu
sinni. Gat verið! Ég læt sem ég viti
ekki af þeim. Hún er ^ í þröngri
peysu með kraga. Úff! Ég horfi af
öllu afli - í gegn um gleraugun -
upp á sviðið, enda liggur ekld lítið
við. Hljómsveit Ingimars Eydal er
með nýjan gítarleikara, Grím Sig-
urðsson frá Jökulsá á Flateyjardal,
sem um tíma hefur starírækt rokk-
hljómsveitina Óvissu með Frey-
steini bróður sínum, við vaxandi
vinsældir í höfuðstað Norðurlands.
Skyldi þetta ganga upp? Stjórn
tónlistarklúbbs skólans er ekki síð-
ur áhyggjufull. Þeir Haukur, Malli
og Tolli fylgjast grannt með hverj-
um tóni. Kiprur um augu. Hendur á
höku. „I remember when rock was
young...“
IfiMo
M M 5 30 30 30
MAastt qAi fá 12-18 og Irant að sýntagu
sýiiasnlags. Otfð Ira 11 lyrir hátetfrteHSBM
HÁDEGISLEIKHÚS - kl. 12.00
Mið 21/7 örfá sæti laus
Rm 22/7 örfá sæti laus, Fös 23/7
SNYRAFTVR
Þri 20/7 ath kl. 19, örfá sæti laus
Fim 22/7 örfá sæti laus
Fös 23/7 kl. 23.00 UPPSELT
Ath! Aðeins þessar sýningar
T1LBOÐ TIL LEIKHÚSGESTA!
20% afsláttur af mat fyrir leikhúsgesti í Iðnó.
Borðapantanir í síma 562 9700.
Þessi æskuminning var það
fyrsta sem mér kom í hug, þegar ég
var beðinn að skrifa um þennan
nýja söngleik hans Eltons Johns.
Hann var, um þær mundir, í for-
ystu bresku „glam“-rokkaranna
sem flugu eins og fersk vatnsgusa
upp alla vinsældalista. Maður þurfti
hvorki að fara í kröfugöngu, né
stunda „yoga“ til að skilja hvað
hann var að fara. Bara að hafa un-
un af tónlist. Og lífinu! Og nú, rétt
eins og þá, er það ómenguð ást
listamannsins á fegurð tónanna,
sem hrífur hlustandann með sér.
Elton John and Tim Rice’s Aida
heitir söngleikurinn fullu nafni.
Engum er ætlað að ruglast á Eltoni
og Verdi. Á því er þó engin hætta.
Enginn Giuseppi hér. Ekki svo
mikið sem lykt af pítsu. Enda hefði
sá gamli Jósep aldrei getað samið
neitt þessu líkt.
Þetta er einstaklega eigulegur
diskur. Ólíkt því sem áður var, vak-
ir Elton nú, að hætti Bjarkar, yfír
hverjum tóni, sem „musical direct-
or“ og fylgir tónlistinni eftir allt til
enda. Hann tekur fram í inngangi
að þetta sé ekki allur söngleikur-
inn. Hann hlífir manni við að þurfa
að pæla í gegnum undirleik við
dansatriði og annað flúr sem oft
gerir geisladiska með tónlist úr
söngleikjum svo langdregna. Þetta
er þó ekki neitt „highlights“-safn.
Þetta eru öll 15 lögin. Hvorki of, né
van.
Another Pyramid, heitir fyrsta
lagið. Hva, enginn forleikur? Hér
hefði maður búist við nokkurra
mínútna sinfóníu, en þess í stað
labbar maður beint inn í loftpáku-
dans. Það eru þeir Sly Dunbar og
Robbie Shakepeare sem leika á
trommur og bassa og stjórna upp-
tökunum. Wailers, hljómsveit Bob
Marleys, lifandi komin. Góð útsetn-
ing. Og Twiggy í bakröddum! Text-
inn er listasmíð. Ekta Tim Rice.
Um söng Stings er það að segja að
textaframburðurinn er skýr.
Written In The Stars er, við
fyrstu heyrn, svona dæmigerður
ástardúett úr söngleik. Eða
kannski bara lag úr Eurovision-
keppninni. En Elton John er góður
söngvari. Hér syngur hann á móti
LeAnn Rimes og það er góður sam-
hljómur í söng þeirra um örlög okk-
ar mannanna. Áð sönnu ekki frum-
Símapantanir í síma 551 1475 frá kl. 12
Miðasala opin frá kl. 13—19 alla daga
nema sunnudaga
Gamanleikrit í leikstjórn
Sigurðar Sigurjónssonar
Fös 23/7 kl. 20
Lau 24/7 kl. 20
Ósóttar pantanir
seldar daglega
FÓLK í FRÉTTUM
ELTON John svífur yfir píanóinu.
leg lagasmíð, en það er mikil hlýja
og birta í þessu lagi, sem þegar er
komið inn á visældalista víða um
heim. Af þessum fyrstu tveimur
lögum að dæma, gæti maður þó
verið staddur á æviminningakvöldi
hjá félagi eldri borgara á Thames-
bökkum. Það er fyrst með næsta
lagi sem „landið byrjar að rísa“ og
síðan batna lögin, jafnt og þétt, allt
til enda.
Easy As Life er sérkennilegt lag,
ilmandi af framandi kryddtegund-
um. Spænskt? Franskt? Eða
kannski af Nílarbökkum? Elton á
ókunnum slóðum. Það er Angelique
Kidjo sem gefur þessu lagi sinn
fransk-afríska blæ. Og það dugar
ekki minna en Chris Lord-Alge á
mixerinn tD að blanda öllum þess-
um hljóðheimum saman. (Bræðurn-
ir Chris og Tom Lord-Alge vöktu
heimsathygli árið 1986 er þeir
hljóðblönduðu „Higher Love“ fyrir
Steve Winwood. Þeir hafa verið
með eftirsóttustu mixer-mönnum,
allar götur síðan.) Söngur Tinu
Turner er vh’ðulegur og viðeigandi,
en samt tilfinningaþrunginn og
seiðandi. Þetta hefði enginn gert
betur en hún.
My Strongest Suit byrjar alveg
eins og Jólastund með Stuð-
kompaníinu. En það er ekki Kalli
Örvars sem syngur, heldur sjálfar
Kryddpíurnar. Og hafi einhverjir
ekki skilið vinsældir þeirra hingað
til, ættu þeir nú að leggja við hlust-
ir. Það er einfaldlega eitthvað
ómótstæðilegt við söng þessara
systra. Og þó að segja megi að
þetta sé bara venjulegt hvítt soul-
lag, gæti þeirra hluta vegna verið
með Stjórninni, þá hafa The Spice
Girls ekki sungið betur á sínum
ferli. Gaman að sjá hér gamla blús-
rokkarann Clem Clemson, úr
Colosseum og Humble Pie. Snarp-
ur á rythmagítarinn! Skemmtilegt
lag. Einstakur texti.
I Know The Truth er gullfallegt,
rólegt country-soul-lag 'a la Elton
John. En í miðju lagi réttir hann
hljóðnemann frá sér. Sennilega
vegna leiðinda. En það er hin ynd-
islega Janet Jackson sem grípur
um míkrófóninn og ber að vörum
sér. Henni tekst mun betur að
blása lífi í þennan þunglyndislega
kveðskap. En allt kemur fyrir ekki.
Inn um annað - út um hitt. Hið öm-
urlega hlutskipti sem Tim Rice
leggur upp með í textanum, hefði
þurft miklu gi-immara lag. Sem
þýðir líka að þetta fallega lag hefði
þurft blíðari texta. Til dæmis
vögguvísu. Samt er þetta líklegt tO
vinsælda. JaneCsér til þess. En hún
hefði átt að fá að syngja allt lagið.
Einhvemveginn trúir maður ekki,
þegar Elton John syngur um
óheppni sína í lífinu. En ég trúi Ja-
net tO að hafa átt erfiða daga. Hún
er yngri systir Michaels Jackson.
Hvem langar tO þess?
Not Me er snOldarverk. Hér
glímir Elton við hina nýju soft-soul-
tónlist og sigrar, með miklum átök-
um. Boyz II Men er ein af þessum
drengjasöngsveitum sem allar
hljóma eins, en þeir vora fyrstir og
era greinOega ennþá bestir. Það er
erfitt að finna orð sem lýsa þessu
lagi rétt. Framan af er það eins og
litlar lækjarsprænur, sem koma
hver úr sinni áttinni, en magnast
svo upp í beljandi stórfljót með
hrikalegum flúðum, fossum og
þverhníptum hamraveggjum. Lífs-
háskinn er allt um kring, en þeir
henda sér hiklaust fram af. Aftur
og aftur. Og lagið endar í kyrrð. Á
lygnri vík. Einstök upplifun. SpOist
á hæsta mögulegum styrk.
Amneris’ Letter er bara einnar
og hálfrar mínútu langt. Eins konar
uppfylling. Og það er Shaniu Twain
sem er ætlað það lítOræði að raula
þetta. Og hún fer létt með það.
Dansar nokkrar áttundir. Hefð-
bundnar soul-strófur. En það er
heiðarleiki í tOgerðarlegri röddinni,
sem hæfír þessari yfirborðslegu,
en, að sínu marki, einlægu ástar-
játningu. LítO perla.
A Step Too Far ber merki
techno-tónlistarinnar. Einföld
„lúppa“ (stef) endurtekin í fjögurra
mínútna samfellu. Á stöku stað er
þó brotist út úr hringiðunni, í
„eltonískari“ hljómaflækjur. Sherie
Scott, Elton sjálfur og Heather
Headley skipta með sér söngnum.
Bandalaus bassaleikur Zev Katz er
ævintýri út af fyrir sig. Músíkalskt
lag, en ólíklegt tO vinsælda. Endir-
inn er flopp. Hlustandinn er skOinn
eftir í lausu lofti. Svona lög verða
að fá að deyja út. Eða að smíða
verður voldugan endi, þar sem öll
lúppan er lamin til jarðar, tón fyrir
tón. Elton velur að slökkva á laginu
með einum stóram hljómi. Marg-
reynt. Klikkar alltaf. Líka hér.
Like Father Like Son er
skemmtOega flutt af Lenny Kravitz
sem syngur aðalrödd og bakraddir,
spilar á bassa, gítara og rafmagns-
píanó og gerir það allt listavel.
Hann göslast líka á trommunum,
með miklum gusugangi. Því miður
útsetti hann einnig lúðrablásturinn.
Af þessu lúðraverki að dæma hefði
lagið frekar átt að heita „Like PhO
Collins - Like „No Jackets
Required“ Session". En Lenny er
fæddur töffari 'a la Rúnni Júl. og
keyrir þetta áfram af sínu víð-
fræga, kæraleysislega sjálfsöryggi.
Ekki slæmt. Elaborate Lives er
þungt og mikið lag sem batnar við
hverja hlustun. Það þarf gríðarleg
lungu til að syngja þessa löngu,
voldugu tóna. Heather Headley
skOar þessu með sóma. Þetta gæti
aðeins Margrét Eir leikið eftir.
How I Rnow You er lítið, einfalt
lag í þjóðlagastfl. James Taylor
syngur eins og engill. Eins og
alltaf. SnOldarleg túlkun. Gott lag.
The Messenger er um hverful-
leika lífsins. Um óttann við að eld-
ast og deyja. Dauðinn er bara
sendiboði, sem minnir okkur á
stóra sannleikann, sem er ástin. Ég
þekki ekki guðfræðina að baki
þessari speki, en þetta hljómar ekki
langt frá lútersk-evangelíunni, sem
hann séra Birgir Snæbjörnsson
kenndi okkur fyrir ferminguna.
Hvað er hverfulla en poppstjarnan?
Elton valdi Lulu, gleymda dægur-
lagasöngkonu frá hans eigin ung-
lingsáram, tO að syngja þetta með
sér. Enn einu sinni hárrétt valið.
Enn eitt afburðalagið.
The Gods Love Nubia er í
negrasálmastfl. Kelly Price og ein-
hver suðurríkjakirkjukór syngja.
Tekið upp í Atlanta, Georgíu. Og
tárin þrælanna blandast rigning-
unni, sem svalar þorsta gróður-
moldarinnar, sem aftur færir okkur
lífið. „Glorious Creation". „Praise
the Lord“. Hin ljúfsára fegurð fá-
tæktarinnar. Heinræktaður Davíð
Stefánsson. Það er líflaus sál, sem
ekki viknar. Stórkostleg smíð,
sungin af frjósemi.
Enchantment Passing Through
er síðasta sungna lagið. Dra Hill?
Jú, auðvitað Dra Hill. Þeir
Baltimore-bræður rúlla þessu upp.
Seintekið lag, en stórgott. Vel flutt.
Orchestral Finale er stutt verk
þar sem stefjum úr nokkram hinna
laganna er blandað saman og síðan
útsett fyrii' litla sinfóníuhljómsveit.
Smekklega gert, en óþarft. Bless-
unarlega stutt.
Egypska þjóðsagan um Aidu er
harmleikur. Mælikvarði eins og
skemmtOegt/leiðinlegt á því ekki
við. Þetta er tflkomumikið lista-
verk, samið af heflindum og fag-
mennsku. Listavel flutt, upptekið
og hljóðblandað. Það er auðheyrt,
hvers vegna hann er að semja söng-
leik. Söngvarinn Elton John, hefur
í áratugi sniðið lagahöfundinum
Elton John mjög þröngan stakk.
Tónskáldið vfll út! Lögin „Easy as
Life“, „Not Me“ og „Enchantment
Passing Through“, ,A Step Too
Far“, „Elaborate Lives“ og „The
Gods Love Nubia“ vísa hvert í sína
áttina, en sýna að hann er ófeiminn
við ókunnuga tónlistarstrauma.
Hafi ég gleymt að nefna það, þá eru
textarnir alveg sérstaklega vel
smíðaðir, eins og við var að búast.
Þeir Elton John og Tim Rice hafa
alla burði til að verða Gflbert og
Sullivan nýrrar aldar.
Svo rannum við í snjónum, á
þykkbotna skónum, niður allt gilið.
Alveg niður að hinum nýstofnaða
Bauta, sem nú var farinn að selja
útlenska nýlundu. Svokallaða ham-
borgara. Menn snæddu þetta af
mikilli varfærni. Með hníf og gaffli.
Skrýtið bragð. Öraggara að drekka
nóg Vallash með. Við sátum úti á
Ráðhústorgi og horfðum á rúntinn
sflast inn Hafnarstrætið. Hún var í
rauðu plastkápunni, sem gljáði í öll-
um regnbogans litum í birtunni frá
neonljósaskiltunum yfír okkur. Ég
gerði vísindalega uppgötvun: Þegar
tvær persónur með gleraugu, kyss-
ast í frosti, er eins víst að þær verði
báðar blindar um stund. Vegna
móðu á glerjunum. Elton átti gler-
augu með sjálfvirkum rúðuþurrk-
um. Og svona þúsund gleraugu að
auki. Og út um glugga, einhvers
staðar hátt uppi, einhvers staðar
þar sem útvarpsstöðin Frostrásin
er nú til húsa, ómaði „Daniel" út í
nóttina: „... must be the clouds in
my eyes“. Árshátíðinni hafði
einmitt lokið með því lagi. Og þegar
Finnur hafði klárað klarínettustefið
leit hann brosandi tfl nýja gítarleik-
arans, sem hafði, samkvæmt því,
staðist prófið, en Helena sagði:
Kæra vinir! Þetta var síðasta lagið
okkar í kvöld. Góða nótt!