Morgunblaðið

Dagsetning
  • fyrri mánuðurmaí 2000næsti mánuður
    SuÞrMiFiLa
    30123456
    78910111213
    14151617181920
    21222324252627
    28293031123
    45678910

Morgunblaðið - 13.05.2000, Blaðsíða 55

Morgunblaðið - 13.05.2000, Blaðsíða 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2000 55 , MINNINGAR + Valdimar Ás- mundsson fædd- ist á Bjarnarstöðum í Mývatnssveit 17. maí 1899 en ólst upp á Stöng í sömu sveit. Hann lést á Heilbrigðisstofnun- inni Húsavík 3. maí síðastliðinn. Foreldrar hans voru Ásmundur Kristjánsson, bdndi á Stöng, og kona hans, Arnfríður Gísladóttir frá Arn- stapa í Ljósavatns- hreppi. Systkini Valdimars voru Kolbeinn, Sigríður og Kristján. Valdimar kvæntist 27.8. 1930 Kristlaugu Tryggvadóttur, f. 27.3. 1900, d. 7.9. 1981, ljdsmóð- ur og bóndakonu. Foreldrar Kristlaugar voru Tryggvi Valdi- marsson, bóndi í Engidal og á Halldórsstöðum, og kona hans, María Tómasdóttir frá Stafni í Reykjadal. Valdimar og Krist- laug hófu búskap í Engidal í Bárðdælahreppi en fluttu 1934 á Halldórsstaði í Bárðardal. Valdimar og Kristlaug eignuð- ust fjögur börn, Ásmund, Huldu Þórunni, Maríu, sem er látin, og Tryggva. Ásmundur, f. 23.5. Það er gestur í eldhúsinu í Engi; dal, heiðarbýli austan Bárðardals. I huganum lifir mynd af útiteknum manni með broshrukkur við augu. Gestakomur voru ekki daglegt brauð á heiðinni og vöktu forvitni og ugg barnsins. Þessi var ekki þannig - þetta var hann Valdi á Halldórsstöðum og í návist hans var gott að vera. Honum fylgdi ætíð hlýja og glaðlyndi. Rík er einnig í huga bernsku- minning „póstsins" sem stóð á heið- 1932, er starfsmað- ur hjá Vegagerð- inni og á heima á Ilalldórsstöðum. Hulda Þórunn, f. 2.6. 1935, sem nú á heima í Drekagili 28, Akureyri, var húsfreyja og bóndi á Hlíðskógum í Bárðardal, gift Jóni Aðalsteini Her- mannssyni, bónda þar, f. 17.1. 1937. Þau eru skilin en eiga þrjú börn, Ás- rúnu, Hermann og Maríu, og 7 barnabörn. María, f. 7.3. 1941, d. 3.4. 1968, var bú- stýra á Halldórsstöðum og átti einn son, Valdimar Gunnarsson, f. 5.5.1963. Hann er landpóstur og bóndi á Syðri-Reistará, gift- ur Ingunni Heiðu Aradóttur, f. 10.10. 1965, og eiga þau 4 börn. Yngstur er Tryggvi, f. 25.8. 1942, bifvélavirki og bóndi á Engi í Bárðardal, giftur Svan- hildi Sigtryggsdóttur, f. 12.6. 1948, og eiga þau flmm börn, Hrafnhildi, Valdimar, Aðalstein, Ragnheiði og Rósu. Valdimar verður jarðsunginn frá Lundarbrekkukirkju f dag og hefst athöfnin klukkan 14. arbrúninni ofan Lundarbrekku og sá Bárðardalinn opnast fyrir sér. Halldórsstaðir, bær Laugu frænku og Valda, var þar handan Skjálf- andafljóts og einnig sást til fleiri bæja. Mikið var heimurinn stór. Heimsókn í Halldórsstaði situr líka í minni. Á vesturbakka fljótsins beið Fordson-dráttarvél og með henni fóru gestir til bæjar. Staðið var í heimasmíðaðri skúffu aftan á vélinni en sá yngsti sat í fangi Valda undir stýri. Þessi minningabrot um Valdimar á Halldórsstöðum eru Vel hálfrar aldar gömul og lýsa viðhorfi barns- ins til hans. Síðar varð lengra á milli en alltaf var Valdi hinn sami og til þeirra Laugu var gott að koma. Sá er þessar línur ritar var sá gæfu- maður að hafa Valda að nágranna um vetrarstund í nokkur ár. Þá var hann enn á Halldórsstöðum en kom árlega til dvalar á Heilsustofnun NLFÍ í Hveragerði, síðast snemma árs 1996. Ekki var hægt að ímynda sér að þar færi maður hátt á tíræðisaldri og hann sagði með góðlátlegri kímni að vegna góðrar heilsu ætti hann í nokkrum erfiðleiknum með að fá pláss á stofnuninni. Einnig benti hann læknunum á að hann væri dæmi um íslending sem alla sína ævi hefði etið feitt kjöt, bæði saltað og reykt, en það væri nánast talið bráðdrepandi núna. Valdi var ávallt tilbúinn að kanna eitthvað nýtt og margar skemmti- legar ferðir fórum við saman um ná- grennið. Hann var hinn fróðleiks- fúsi samferðamaður. Sérstaklega er minnisstæð ferð sem farin var að Bjargi í Hrunamannahreppi. Erind- ið var að finna Guðjón bónda og rifja upp liðlega 60 ára kynni frá Vestmannaeyjum. Þar var Valdi á vetrarvertíðum árin 1926-1930 og lærði að flaka undir handleiðslu Theódórs Friðrikssonar fræðaþuls. í samræðum okkar Valda var ég hins vegar lærisveinninn. Minni hans var ótrúlega gott og hann gat lýst tækniframförum búskaparsög- unnar frá orfi til vélvæðingar sem hann lifði og var þátttakandi í. Túnið á Halldórsstöðum er á sléttum grundum og því véltækt. Við upphaf búskapar á Halldórs- stöðum 1934 var keypt hestasláttu- vél, rakstrarvél og vagn smíðaður þannig að ekki þyrfti að binda heyið til flutnings að heystæði eða hlöðu. Vagninn var með jámhjólum að aft- an en framhjól söguð úr sívölu reka- tré. Þá var Valdi ferjumaður á Skjálf- andafljóti nokkuð á þriðja áratug VALDIMAR ÁSMUNDSSON GUÐBJORG SIGRÍÐUR PETERSEN + Guðbjörg Sigríð- ur Petersen fæddist á Ökrum á Seltjarnarnesi 29. jú- lí 1933. Hún lést á líknardeild Lands- spítalans 12. mars síðastliðinn og fór út- för hennar fram frá Bústaðakirkju 21. f Davíðssálmum standa þessar ljóðlín- ur: Drottinn er vörður þinn, Drottinn skýlir þér, hann er þér til hægri handar. Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér mein, né heldur tunglið um nætur. Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu, hann mun vernda sál þína. Drottinn mun varðveita útgöngu þína og inngöngu héðan í frá og að eilífu. Þessi orð úr Davíðssálminum gefa okkur huggun og kraft, en umfram allt öryggi. Þau taka burt alla óvissu, sem að okkur þyrmir, þegar líf okkar tekur breytingum. Drottinn stendur staðfastlega við hlið okkar, hvað sem á dynur. Hann er vörður í lífi okkar, bæði í blíðu og stríðu. Það er dýrmætt að fá slíkt fyrirheit, þegar okkur finnst lífið hafa verið svipt allri sinni dýpt og allri sinni gleði. Það er dýrmætt að fá lifandi orð frá Guði, sem elskar okkur, þegar við stöndum frammi fyrir dauðanum og sorginni. Það er dýrmætara en orð fá lýst að finna að það er til- gangur með lífinu öllu, þegar okk- ur finnst lífið hafa verið hafa verið svipt tilgangi sínum við missi góðr- ar eiginkonu, móður, ömmu, systur, frænku og vinkonu, sem gaf lífinu það innihald, sem er meira virði en önnur verðmæti lífs- ins. Þegar sorgin sækir okkur heim er gott að geta hafið augu sín til fjallanna og spurt Guð hvaðan okkur berst hjálp. Því að um leið og við berum upp þá spurningu finnum við svarið frá Guði. Hjálp okkar kemur frá Drottni, skapara himins og jarðar. Við finnum það einmitt aldrei eins sterkt og þegar við stöndum máttvana frammi fyrir andstæðum lífs og dauða, and- stæðum þeim, sem skilja að þær víddir tilverunnar, sem við skiljum og þær, sem við skiljum ekki. Sú vídd tilverunnar, sem við nú stönd- um frammi fyrir og skiljum aldrei til hlítar er dauðinn, þessi óaftur- kallanlega staðreynd, sem blasir við okkur svo miskunnarlaus, en samt sem áður svo sönn. Líf vinkonu minnar Baukýjar eða Guðbjargar Sigríðar eins og hún hét fullu nafni var gott og sér- lega fagurt. Hún var einstaklega vel af Guði gerð, hún var falleg og svo glæsileg að eftir var tekið. Hún var mjög vel greind og skemmtileg, orðheppin og frábær- lega fljót að svara fyrir sig. Bauký var ákaflega viljasterk, sjálfstæð og andlega sterk. Hún var rólynd og bjartsýn, traust og raungóð og einstaklega góð manneskja. Hún var öguð í framkomu, mjög minn- ug, reglusöm og hafði gaman af því að fá til sín gesti. Hún vildi ævinlega hafa allt fínt í kringum sig. Hún var allt í senn sönn heimsdama og hefðardama sem hafði víðan sjóndeildarhring. Hún hafði ferðast vítt og breitt um heiminn ásamt eiginmanni sínum og fjölskyldu. Við Bauký höfum þekkst frá unga aldri, því mæður okkar voru vinkonur. Vinskapur okkar hófst þó ekki af þroska og alvöru fyrr en við vorum báðar giftar og búnar að byggja okkur hús í nágrenni hvor annarrar í Smáíbúðahverfinu. Við áttum báð- ar börn á líkum aldri og þau léku þér saman eða gættu hvort ann- ars. Við bökuðum oft saman bæði fyrir jól og fyrir önnur hátíðleg tækifæri. Mér er mjög í fersku minni afmælisdagur hennar Bauk- ýjar síðasta sumar. Þetta var ein- staklega fallegur sumardagur. Bauký tók á móti mér af sama hlýleik og alltaf, hún var svo höfð- ingleg og naut þess að hafa gesti sína hjá sér. Mjög kært samband skapaðist milli hennar og elsta barnabarns hennar Guðbjargar Sigríðar. Hún er horfin okkur hún Bauký og við sjáum hana ekki framar, en um leið er okkur gefið þetta und- ursamlega fyrirheiti, um að hún lifi hjá Guði í hans kærleiksríka faðmi og í raun og veru geti ekk- ert aðskilið hana frá okkur ef við lifum í samfélagi því, sem Jesús Kristur bauð okkur að lifa lífi í trú á sig. Megi algóður Guð opna hjörtu Emils eiginmanns hennar, Asdísar, Adólfs, Stefáns, Hólmfríð- ar, tengdabarna, barnabarna og Guðbjargar Sigríðar fyrir þeim fagnaðarboðskap, sem kemur eins og ljúf hönd inn í sorgina og sökn- uðinn. Megi algóður Guð gefa okk- ur kjark og kraft til að hefja augu okkar til fjallanna og sjá að frá Drottni frelsara okkar berst okkur sú hjálp sem við þurfum á að halda. Því Jesús sagði: „Eg lifi og þér munuð lifa.“ Þín vinkona, Sesselja (Sella). þar til brú kom við Stóruvelli. Róð- ur gat verið erfiður yfir fljótið, eink- um þegar hvasst var eða það í klakaböndum. Til að auðvelda sér þetta strengdi Valdi stálvír yfir fljótið milli símastaura á bökkunum. Á vírnum voru tvær trissur með köðlum sem hann batt við stafn og skut bátsins og hugðist með þessu losna við rekið og geta dregið ferj- una á öðrum streng milli bakka. „Þá tók pramminn af mér ráðin,“ sagði Valdi. Það kom nefnilega í ljós að nú sá straumurinn um að flytja hann milli bakka. Aðeins þurfti að setja fast í stafn. Ferjumaður sat í skut, hélt um hitt bandið og réð stefnu ferjunnar upp í straum og um leið rekhraða hennar. Þannig geymist ferjumaðurinn Valdi mér í barnsminni. Eg var sendur eftir vöru sem Valdi hafði útvegað og ferjan, með Valda í skut, rann til mín að austurbakkanum eftir strengnum. Á síðasta fundi okkar fyrsta sunnudag í ágúst á liðnu ári mátti sjá að hann mundi ekki fremur en Ásaþór forðum standast fangbrögð- in við Elli kerlingu til eilífðar. Þó var lundin hin sama, jafnaðargeðið og glaðlyndið. Hann taldi sig gæfu- mann og það var hann. Æviferill hans má vera okkur eftirlifendum vitnisburður þess að lífsgleðin býr í manninum sjálfum en verður ekki keypt á markaðstorgum. Á kveðjustund er mér efst í huga þakklæti fyrir samveruna við Valdi- mar Ásmundsson. Hafi hann kæra þökk fyrir frá okkur systkinunum um leið og við sendum börnum hans, öðrum afkomendum og ást- vinum öllum okkar innilegustu kveðjur. Björn Pálsson. Sunnan við Stóruvelli víkkar Bárðardalurinn til austurs um leið og brún hans þeim megin lækkar og rennur saman við öræfin í suðri. Á þessu svæði streymir Skjálfanda- fljótið að austanverðu í dalnum svo áberandi flatlendi myndast að vest- anverðu. Þar eru grundirnar. Þar eru líka Halldórsstaðir. Það er að sjá langt þangað heim ef beðið er á austurbakka fljótsins. En þá gefst líka góður tími til að virða fyrir sér dökkt farartækið sem þokast austur eftir og manninn sem stígur af baki og ýtir á flot báti sem líður að því er virðist sjálfkrafa þvert yfir strauminn. Þar er Valdi á Halldórsstöðum. Hann er að sækja vin sinn, bónd- ann á heiðinni, sem nýtir nauðsynja- ferð til upplífgandi heimsóknar og hefur tekið þrjá stráka með sér. Þegar vestur yfir fljótið er komið tekur Valdi þann yngsta í fang sér í ökumannssætið, setur hendur hans á stýrið og segir: „Nú er best að þú keyrir." Þetta var fyrir hálfri öld - og þá var Valdi fimmtugur. Nokkrum árum seinna eltir sami strákur þá félagana út túnið í Salt- vík og hefur hendurnar líka fyrir aftan bak. Þeir hafa um margt að ræða og meðal annars um fyrstu tengdasynina sem báðir hafa eign- ast. En strákurinn hugsar: „Það eru örugglega vinir sem tala svona.“ Á ættarmóti sem haldið var í Engidal fyrir þrem árum var það heiður að fá að ganga með öldungnum upp með Engilæk. Við hvamm sem myndast skammt fyrir neðan þar sem lindin rennur í lækinn var num- ið staðar og horft um stund yfir svæðið. Eins og til að útskýra af hverju ekki þurfti lengra að fara* sagði Valdi stutta setningu sem ekki varð misskilin. Hér var verið að rifja upp ljúfan atburð sem fyrir nálægt þrem aldarfjórðungum skipti sköpum í lífi hans. Með þessum fáu orðum vil ég koma fram þakklæti fyrir að hafa fengið að þekkja Valda á Halldórs- stöðum í fimmtíu ár. Ég veit að eins og það var sólskin þessa þrjá daga sem rifjaðir hafa verið upp þá var það jákvæðnin og hlýjan í fari Valda sem laðaði fólk að honum. Ég trúi að það sé ekki - tilviljun þegar svona fólk nær háum aldri. Ketill Pálsson. t Hjartans þakkir til ykkar allra, kæru vinir, sem studduð okkur og styrktu á alla lund vegna hins skyndilega fráfalls okkar ástkæru KRISTÍNAR ÞORSTEINSDÓTTUR, Viðarrima 44, Reykjavík. Sérstakar þakkir færum við Maríu Guðnadótt- ur, Dóru Hartford, starfsmanni Flugleiða í Baltimore, Friðriki Jónssyni, sendiráðsritara við íslenska sendiráðið í Washington og Ingibjörgu Davíðsdóttur, sendiráðsritara hjá utanríkis- ráðuneytinu. Guð blessi ykkur öll. Pálmar W. Magnússon, Hólmfríður Hulda Pálmarsdóttir, Sigfríður Arna Pálmarsdóttir, Jóhanna Wíum Pálmarsdóttir, Ingibjörg Anna Pálmarsdóttir, Hólmfríður S. Jakobsdóttir, Þorsteinn S. Jónsson, Sigfríður Pálmarsdóttir, Bergþóra S. Þorsteinsdóttir, Jón Þorsteinsson, Þorsteinn J. Þorsteinsson, Þyri E. Þorsteinsdóttir, Ragnhildur F. Þorsteinsdóttir, Arnheiður S. Þorsteinsdóttir, Gunnlaugur Magnússon, Sigurlína Magnúsdóttir, Magnús Brimar Jóhannsson, Dagný Magnúsdóttir, Agnar Kárason, Axel Wíum Magnússon, Sigurbjörg Jónsdóttir, systkinabörn og aðrir aðstandendur. Magnús Wíum Vilhjálmsson, Jóhann Runólfsson, Gerrit Schuil, Sigríður H. Þórðardóttir, Karl Geirsson, t Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför eigin- manns míns, föður, afa og langafa, ÁSGEIRS ODDSSONAR, Lönguhlíð 14, Akureyri. Sérstakar þakkir til lækna og annars starfs- fólks lyfjadeildar 1 FSA. Helga Pálsdóttir, Gunnhildur Ásgeirsdóttir, Helga M. Helgadóttir, Katla Ómarsdóttir, Sara Helgadóttir. (r
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað: 109. tölublað (13.05.2000)
https://timarit.is/issue/132865

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

109. tölublað (13.05.2000)

Aðgerðir: