Morgunblaðið - 28.05.2000, Page 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 SUNNUDAGUR 28. MAÍ 2000
W"""......... . ...
MINNINGAR
SIGURLAUG
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sigurlaug Ólafs-
dóttir fæddist á
Læk í Viðvíkursveit í
Skagafirði 26. sept-
ember 1927. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 12. maí síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Bústaðakirkju 19.
maí.
Silla, móðursystir
- mín, fæddist norður í
Skagafirði en fluttist tU
Reykjavíkur ung að ár-
um. Á sumrin dvaldi
hún gjarnan nokkum tíma hjá for-
eldrum mínum í Hofstaðaseli, fyrst
ein en síðar ásamt Óskari, manni sín-
um, og tveimur eldri sonum. Ég
hlakkaði ávallt tU þessara heimsókna
því návist þeirra var þægileg. Þau
SUla og Óskar tóku þátt í störfunum í
sveitinni þann tíma sem þau stóðu við
og tóku tU hendinni við heyskap og
fleiri búverk. Óskar, sem er vélfræð-
ingur, er sérlega úrræðagóður og út-
sjónarsamur við öll verk. Hann hefur
aUa tíð verið foreldrum mínum mjög
hjálplegur við viðgerðir og hvers kon-
ár lagfæringar.
Stundum fékk ég það hlutverk að
passa strákana, Óla og Rúnar, en ég
er nokkrum árum eldri en þeir. Það
gat varla tahst erfitt því Silla var á
bakvakt ef svo mætti að orði komast.
Að launum fékk ég sælgæti en Silla
átti öðruvísi sælgæti en ég átti að
venjast þama í sveitinni og forvitni-
legt að vita hvað næst kæmi upp úr
töskunni hennar. Þetta vom góðir
tímar og bjart yfir þeim í minning-
unni.
Öll skólaár mín í Reykjavík bjó ég
'á heimUi þeirra SiUu og Öskars og á
þeim ámm fæddist yngsti sonurinn,
Valdimar. Vekjaraklukku þurfti ég
ekki á þessum áram því Silla vakti
mig alltaf á morgnana og þá stóð
morgunmaturinn tilbúinn á borðinu.
Það þarf ekki að taka það fram að ég
kom aldrei of seint í skólann.
Margt er mér minnisstætt frá
þessum áram en helgarspilamennsk-
una ber þar hæst. Silla og Óskar
kenndu mér að spUa
brids en fjórði maður
var Sigurður, bróðir
Óskars, einstakt ljúf-
menni, sem ég minnist
með mikilli ánægju, en
hann lést fyrir hartnær
þrjátíu árum. Spilað var
tU miðnættis flest laug-
ardagskvöld og að lok-
inni spilamennsku bar
Silla fram kaffi og vöffl-
ur eða pönnukökur. Ég
hef oft undrast að þetta
fólk skyldi nenna að
spUa við mig. Kannski
hefur frænka mín hugs-
að sem svo að ég gerði þá enga vit-
leysu á meðan nema þá vitleysur í
vöm og úrspili sem ekki drógu langan
slóða. Einnig vora bfitúrar með fjöl-
skyldunni eftirminnilegir en þá var
stundum ekið niður að höfn og Óskar
fræddi okkur hin um ýmislegt varð-
andi skipin en hann var um skeið vél-
stjóri á skipum Eimskipafélagsms.
Silla lét sér aUa tíð mjög umhugað
um fjölskyidu sína enda var heirmlið
hlýlegt og þar ríkti góður andi. Þegar
ég kom inn á heimili þeirra Óskars
naut ég sama atlætis og synir þeirra
og var þar enginn munur á gerður.
Að því atlæti hef ég búið æ síðan og
fæ aldrei fullþakkað. Frænka mín
fylgdist með því sem á daga mína
dreif upp frá þessu og viðburðir í lífi
dætra minna, svo sem fermingar og
útskriftir, fóra ekki fram hjá henni
þótt ég væri löngu fluttur á annað
landshom og samfundum fækkaði í
samræmi við það.
Þegar við Olla fóram að búa saman
áttum við heima í Reykjavík tvö
fyrstu árin. Þá heimsóttum við Sillu
og Óskar oft, einkum um helgar en
Ólafur, afi mmn, var þá hjá þeim og
var gjaman spilað við hann. Okkur
era þessar heimsóknir hugstæðar og
Olla er þakklát fyrir hversu vel fjöl-
skyldan tók henni og fyrir þá hlýju og
velvfid sem hún varð aðnjótandi.
SUla var hefisugóð lengst af og man
ég ekki til að henni yrði nokkum tíma
misdægurt. Óskar gekkst undir
hjartaaðgerð fyrir nokkru og fékk
góðan bata. Vonir stóðu því tU að þau
BlónuMstofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opíð öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
. V ,í~, (
OSWALDS
simi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
jj AIMI.SIIM.il
lhri'/rí
Utfartirstj.
Inger
Útfararstj.
Ólitfttr
l Jtfarahlj.
1 .ÍK KIST l J Ví N NIJSTO FA
EYVINDAR ÁRNASONAR
LEGSTEINAR
s ' , * {'■■ ' :• H HVnfrv :iíÁút; £ -■ % 1 ‘ i Komið og skoðið í sýningarscd okkar eða fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík sími: 587 1960, fax: 587 1986
ættu mörg góð ár fram undan þegar
reiðarslagið skall yfir og Silla greind-
ist með ólæknandi sjúkdóm sem nú
hefur rannið sitt skeið.
SUla, frænka mín, var dagfarsprúð
og hæglát, flanaði aldrei að neinu og
virtist aldrei vera að flýta sér en kom
þó meira í verk en margir þeir sem
fyrirferðarmeiri era. Snyrtimennska
var áberandi í fari hennar og bar
heimUi þeirra Óskars þess glöggt
vitni. Hún var viðmótsþýð og jafnan
glöð í sinni. Fastari var hún fyrir en
ætla hefði mátt í fljótu bragði og kom
flestu því tU leiðar sem hún ætlaði sér
þótt ekki hækkaði hún röddina. Laust
eftir síðustu áramót þegar hún fékk
þann dóm, sem flestir óttast, brást
hún við með þeim hætti að koma ýms-
um málum, sem vörðuðu nánustu
skyldmenni, í það horf sem hún taldi
hentast. Lausir endar vora henni lítt
að skapi.
Eftir að ljóst var orðið að hverju
stefndi taiaði ég stöku sinnum við
hana í síma. Hún sagðist sætta sig við
það sem í aðsigi væri og hún væri
ánægð með það líf sem hún hefði lif-
að. Gott er til þess að vita og raunar
augjjóst að hún gat litið með ánægju
yfir farinn veg. Síðustu mánuðir vora
þolraun sem enginn getur gert sér í
hugarlund nema sá sem reynt hefur.
En ég veit að frænka mín hugsaði
fyrst og fremst um það að undirbúa
fjölskylduna sem best undir það sem
verða vildi.
Við Olla, dætur okkai- og foreldrar
mínir sendum Óskari, sonum hans og
fjölskyldum þeÚTa, innfiegar samúð-
arkveðjur og þökkum að lokum Sillu
fyrir það trygglyndi sem hún ávallt
sýndi okkur.
Sveinn Herjólfsson.
+ Guðmundur Val-
geir Jóhannes-
son, skipstjóri og út-
gerðarmaður,
fæddist á Flateyri
hinn 17. desember
1905. Hann lést á
öldrunarstofnuninni
Sólborg á Flateyri
hinn 9. mai síðastlið-
inn og fór útfor hans
fram frá Flateyrar-
kirkju 20. mai.
Kæri Gummi Valli.
Ég var rétt nýkominn
til Flateyrar í desem-
bermánuði 95 þegar ég frétti af þér
í gegnum hana Auju, sem var þá að
vinna á Sólborg, þar sem þú bjóst.
Hún sagði að ég yrði endilega að
hitta á þig og kannski taka viðtal
við þig, þar sem þú sætir við öngla-
hnýtingar og litir með öðra auganu
á gervihnattasjónvarpið þitt, sem
var þinn tengiliður við umheiminn.
Samt þurftirðu ekki þennan hnatt-
ræna miðil til að tengja þig, þar
sem þú sjálfur þrátt fyrir þín níutíu
ár á þessum tíma, af undangenginni
lífsreynslu og lífsins áföllum, gast
miðlað og hvatt aðra með þinni ein-
skæru hlýju, kankvísi og drifkrafti
sem einkenndi þig. Viðtalið sem ég
tók við þig eftir okkar fyrstu kynni
þá varð ekki hið síð-
asta sem ég tók við
þig, því alltaf varstu að
brydda upp á ein-
hverju nýju, og ætíð í
þágu samferðamanna
þinna. Minnisstætt er
mér og öðrum þegar
þú safnaðir fyrir svöl-
um og síðar meir yfir-
byggðri sólstofu á
svölunum á Sólborg.
Upphaflega var þetta
til þess gert að vist-
menn gætu setið úti og
notið dásemda sólar-
daganna í Önundar-
firðinum. En þú varst framsýnn og
hugsaðir til þess að það gæti verið
notalegt að sitja einnig úti þegar
haustaði og því þá ekki að yfir-
byggja svalirnar með plexigleri.
Þannig varst þú, alltaf að hugsa um
eitthvað í þágu annarra. Þó svo að
ég hafi búið á Flateyri í fjögur ár og
við þekkst þennan örstutta tíma, þá
fannst mér sem við værum aldavin-
ir þegar við mættumst á götu úti á
Flateyri. Mig langar til að þakka
þér fyrir þau kynni, Gummi Valli
minn. Ástvinum þínum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið þeim Guðs blessunar og far-
sældar.
Egill Egilsson.
GUÐMUNDUR
VALGEIR
JÓHANNESSON
HANNA GUÐRUN
JÓHANNESDÓTTIR
+ Jóhanna Guðrún
Jóhannesdóttir
fæddist á Akranesi 9.
september 1920. Hún
lést á Landspítalan-
um 14. maí síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 24.
maí.
Elsku Hanna amma
hefur kvatt þennan
heim.
Mínar ljúfustu
minningar tengdar
ömmu á ég frá þeim
tíma sem hún og afi bjuggu í
Hraunbænum. Þangað fluttu þau
1973 aðeins viku áður en ég fædd-
ist. Mamma og pabbi bjuggu hjá
ömmu og afa þar til ég var tæpra
tveggja ára. Þar sem mamma var
enn í menntaskólanámi kom amma
mikið við sögu á þessu fyrstu árum
mínum, hún var í raun mín önnur
móðir því það kom í hennar hlut að
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
í3lómabAðin
öa^ðskom
v/ Fossvogskii*l<jugar3
Símh 554 0500
gæta mín þegar
mamma var í skólan-
um. Mínar fyrstu
minningar um ömmu á
ég frá því að ég var
þriggja til fjögurra
ára. Eg man að ég fór
oft með henni í srætó
niður í bæ, en amma
hafði mjög gaman af
að skreppa á Lauga-
veginn þar sem hún
fór í búðir og hitti
kunningja á röltinu.
Mér þóttu þessar ferð-
ir skemmtilegar og
sérstaklega spennandi
að fá að fara með ömmu í strætó.
Amma og afi voru alltaf einstak-
lega ljúf og góð við okkur systkinin.
Heimili þeirra stóð ávallt opið fyrir
okkur og það vora ófáar helgar sem
við Maggi bróðir gistum hjá þeim.
Þær stundir sem við áttum þá með
þeim era mér afskaplega dýrmætar
því aldrei hefur mér liðið jafn vel á
ævinni. Þessar næturgistingar hóf-
ust yfirleitt á því að við fóram í
freyðibað. Svo klippti afi á okkur
neglurnar en á því þótti venjulega
ekki vanþörf! Amma eldaði mat og
við borðuðum alltaf yfir okkur því
allt sem amma bjó til var svo gott.
Svo fórum við í ilmandi hrein nátt-
föt og settumst fyrir framan sjón-
varpið. Þá var föst regla að amma
sendi afa út í sjoppu með lítra gler-
skál sem fyllt var af ís. Við héldum
því ísveislu, horfðum á bíómynd
helgarinnar og fórum svo að sofa
södd og sæl. Eg svaf yfirleitt á milli
ömmu og afa en þar fann ég fyrir
fullkomnu öryggi. Á sunnudags-
morgnum fór svo afi með okkur
systkinin í glerjaleit og einnig oft
niður að Elliðaánum. Á meðan eld-
aði amma sunnudagssteikina og bjó
til graut eða búðing í eftirmat.
Mamma og pabbi laumuðu sér oft
með í sunnudagsmatinn. En við
vorum ekki bara oft hjá ömmu og
afa um helgar. Að fara í kaffi til
ömmu var næstum daglegur við-
burður hjá okkur. Þá brást ekki að
amma steikti handa okkur pönnu-
kökur sem við fengum að borða
beint af pönnunni. Við Maggi bróðir
veltum því oft fyrir okkur hvernig
hún færi að því að útbúa pönnukök-
urnar án þess að nota nokkra upp-
skrift. En amma átti ekki í erfið-
leikum með að galdra pönnsurnar
fram.
Amma var einstaklega gjafmild
kona. Hún naut þess að gefa okkur
systkinunum eitthvað fallegt sem
hún dró oftar en ekki upp úr skúff-
unni hjá sér. Ef eitthvað stóð til hjá
okkur, svo sem utanlandsferð, var
amma ekki sein á sér að ná í budd-
una, rétta okkur nokkra þúsund-
kalla og segja: „Kauptu þér nú eitt-
hvað fallegt.“ Það er reyndar ekki
nema um mánuður síðan amma gaf
mér síðast peninga með þessum
orðum en ég var þá nýbúin að eiga
afmæli. Það skipti hana engu hvort
barnabörnin voru sjö eða tuttugu
og sjö ára, hún hafði alltaf jafn
gaman af að gefa okkur eitthvað.
Hanna amma var líka afskaplega
geðgóð kona. Aldrei minnist ég
þess að hún hafi reiðst okkur systk-
inunum þótt eflaust höfum við verið
óstýrilát á köflum. Það sem ein-
kenndi heimili og framkomu hennar
og afa gagnvart okkur var rósemi,
góðlyndi og væntumþykja. Við vor-
um alltaf öragg hjá þeim.
Ég kveð ömmu með söknuði og
trega en þakka fyrir það að ég á
fullt farteski af góðum minningum
tengdum henni.
Elva Sverrisdóttir.
Okkur systkinin langar til að
skrifa nokkur orð um Hönnu ömmu
sem lést 14. maí síðast liðinn.
Við eldri systkinin eigum margar
góðar minningar úr Barmahlíðinni
þar sem Hanna amma, Magnús afi
og Vigdís langamma bjuggu. Öll
eigum við margar góðar minningar
úr Árbænum. Góður matur, dansað
og sungið í kringum jólatréð, súkk-
ulaði með rjóma um jólin, álfa-
steinninn góði úti í garði, allar fjöl-
skylduferðirnar og margt fleira.
Amma var oft á ferðinni niðri í
bæ og þá sérstaklega á Laugaveg-
inum. Þegar við sáum glitta í rauða
alpahúfu þá vissum við að Hanna
amma var þar á ferðinni. Oft var þá
farið með ömmu í tíunni upp í Árbæ
til að fá eitthvað gott í gogginn.
Nú síðastliðið ár bjuggu amma og
afi í Hjallaseli 45. Þangað komum
við oft í heimsókn og nú með barna-
barnabörnin. Ekki vantaði gestrisn-
ina, allir drifnir í kaffi og kökur.
Með þessum fáu orðum langar
okkur að kveðja ömmu okkar.
Blessuð sé minning þín.
Hanna Guðrún, Markús,
Andrea og Gunnlaugur Þór.