Morgunblaðið - 21.06.2000, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 MIÐVIKUDAGUR 21. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
ÞURÍÐUR SKARP-
-* HÉÐINSDÓTTIR
+ Þuríður Skarp-
héðinsdóttir
fæddist að Krókum í
Víðidal 12. apríl
1919. Hún lést á
Landspítalanum að
morgni mánudags-
ins 12. júní. Foreldr-
ar hennar voru
hjónin Þuríður Kri-
stín Árnadóttir, f. 7.
júní 1898, d. 14.
september 1980 og
•♦Skarphéðinn Skarp-
héðinsson, f. 2. júní
1892, d. 2. febrúar
1978. Systkini Þu-
ríðar eru Sigríður, f. 12. apríl
1919, Árni, f. 4. júní 1923, Anna,
f. 17. maí 1929 og Baldur, f. 17.
október 1930. Þuríður ólst upp
að Krókum í Víðidal hjá foreldr-
um sínum. 17. desember 1949
giftist hún eftirlifandi eigin-
Það kom okkur í fjölskyldunni
ekki í opna skjöldu að fá fregnir af
því, þar sem við vorum stödd erlend-
is, að tengdamóðir mín, Þuríður
Skarphéðinsdóttir, væri látin. Þó að
ljóst væri hvert stefndi voru þó vonir
Ttjiundnar við að kallið kæmi ekki
svona fljótt.
Þuríður var fædd að Krókum í
Víðidal í V-Húnavatnssýslu og bjó
þar hjá foreldrum sínum þar til hún
var rúmlega tvítug. Heiðarbýiið
Krókar bar glöggt merki dugnaðar
og eljusemi foreldra hennar, þeirra
Skarphéðins og Kristínar. Byggt var
upp, tún ræktuð og bærinn endur-
nýjaður við erfiðar aðstæður. Mér er
minnisstætt, er ég kom þangað fyrst
um 1970 en þá hafði bærinn verið í
eyði í nokkur ár, hve greinilegt var
'*ið þar hafði verið búið af myndar-
skap. Þura varð snemma elsk að
skepnum og hafði sérstakt dálæti á
hestum og kunni margar sögur af
manni sínum, Guð-
mundi Ellerti Er-
lendssyni, f. 11. júlí
1920 í Reykjavík.
Börn Þuríðar og
Guðmundar eru tví-
burasystkinin Krist-
ín Guðrún lyfja-
fræðingur og
Skarphéðinn Krist-
ján viðskiptafræð-
ingur, f. í Reykjavík
27. júní 1953. Eigin-
maður Kristínar er
Edvard G. Guðna-
son verkfræðingur
f. 29. október 1953 í
Reykjavík. Börn þeirra eru
Berglind Hrönn, f. 2. nóvember
1982, Sólveig Dögg, f. 13. júnf
1984 og Guðni Ellert, f. 3. apríl
1987. Utför Þuríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13:30.
reiðhestum á heimilinu frá þeim tíma
er hún bjó fyrir norðan. Hún hélt alla
tíð tryggð við Víðidalinn og frænd-
garð sinn í Húnavatnssýslu og dvaldi
þar lengst af í sumarleyfum ásamt
fjölskyldunni. Þá var ósjaldan farið
til silungsveiða enda var Þura seigur
stangaveiðimaður og kom sjaldan
fisklaus heim.
Á stríðsárunum flutti Þuríður til
Reykjavíkur og lærði þar fatasaum.
Hún stundaði fatasaum í fúllu starfi
um nokkurt skeið og æ síðan var
mikið leitað til hennar um slíkt innan
fjölskyldunnar. Þar sem aðrir sáu
gömul föt, fór hún höndum um efnið
og nýjar flíkur urðu til á undraverð-
an hátt. Hún var einnig afskaplega
lagin að prjóna og enginn hefur tölu
á þeim vettlingum og sokkum sem
prjónaðir hafa verið á Fornhagan-
um. Það var ekki heldur verið að
halda sig við gömul snið og hefð-
bundin. Megnið af þessu fór í sölu í
t
Móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
JAKOBÍNA MATHIESEN,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði að kvöldi 19. júní.
Útförin auglýst síðar.
Guðfinna Mathiesen Bevans
og aðrir aðstandendur.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ANNA G. HELGADÓTTIR,
Þverholti 30,
áður Skipholti 47,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju föstudaginn 23. júní kl. 13.30.
Svavar Svavarsson, Anna Lilja Sigurðardóttir,
Hulda Maiforth, C.J. Maiforth,
Ólafur Ingibjörnsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför elsku móður okkar,
tengdamóður, ömmu og lamgömmu,
ÖNNU PÁLSDÓTTUR
frá Siglufirði,
Lindargötu 61.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deíldar 14G og 32A
Landspítalans fyrir hlýhug og góða umönnun.
Jóhann Kroger Egilson, Birgit Dam,
Kristinn Páll Einarsson, Sóley Guðmundsdóttir,
Elías H. Elíasson, Elísa Ásgeirsdóttir,
Guðmundína Einarsdóttir,
Halldóra Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
verslunum og var sérstaklega eftir-
sótt af útlendingum. Nýsköpun er
tískuorð í dag en það var alltaf hluti
af starfinu hjá henni Þuru sem end-
urbætti gömul snið og gerði nýjar
vörur og var eftirspurnin slík að erf-
itt varð að anna henni.
Þuríður var hæglát kona, jafnlynd
og nægjusöm. Hún lét fátt setja sig
úr jafnvægi og átti ávallt til góð ráð
þegar eftir var leitað. Barnabörnin
hændust mjög að henni og þau nutu
þess þegar hún sagði þeim til um
ýmsa hluti eins og handavinnu og
bakstur. Sama má segja um önnur
börn frændfólks hennar sem sóttu
mjög til hennar og Ella á Fornhag-
ann. Segja má að heimili þeirra Þuru
og Ella hafi lengst af verið miðstöð
stórfjölskyldunnar, sérstaklega
þeirra sem komu í bæinn að norðan
og þurftu gistingu meðan á dvölinni
stóð.
I desember sl. gafst okkur öllum
tilefni til að fagna en þá rann upp
gullbrúðkaupsdagur þeirra Þuru og
Ella. Það var öllum ljóst að þrátt fyr-
ir erfið veikindi var stund milli stríða
og gleðin og ánægjan skein af þeim
eins og þau væru nýgift. Við áttum
þá saman ánægjulega kvöldstund,
eina af mörgum sem geymast í minn-
ingunni. Það eru ekki mörg hjón sem
voru eins samrýnd og þau Þura og
Elli en það hefur mikið mætt á Ella
að hugsa um hana í veikindum henn-
ar á síðustu vikum og mánuðum.
Þó að veikindin hafi tekið sinn toll
síðustu árin var þó oftast stutt í
glettnina. Við spilamennsku og spjall
með góðum vinum og ættingjum
undi hún sér oft og barnabörnin voru
yfirleitt vai'la komin inn úr dyrunum
þegar afi og amma voru beðin um að
koma að spila enda var það auðsótt.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir
allt það örlæti og liðsinni sem kær
tengdamóðir hefur látið mér í té á
liðnum árum. Blessuð sé minning
hennar.
Edvard G. Guðnason.
Þuríður Skarphéðinsdóttii' var
mér mjög kær frænka og vinkona.
Það leið vart sú vika að við töluðum
ekki saman í síma og heimsóknirnar
í gegnum árin voru ófáar.
Kynni okkar Þuru má rekja norð-
ur í Miðfjörð þar sem við fæddumst
og ólumst báðar upp. Mæður okkar
voru systur og feður hálfbræður og
því var samgangur fjölskyldna okkar
ætíð mikill. Við urðum strax góðar
vinkonur í sveitinni þótt tíu ár skildu
okkur að. Eftir að ég flutti með for-
eldram mínum að Finnmörk var ekki
langt að skreppa á hesti austur að
Króki þar sem Þura bjó með sínum
foreldram.
Þura hafði einstakt lag á hestum
og kom ávallt á honum Mósa sínum.
Segja má að dýrin hafi almennt heill-
að okkur báðar en þó vora hestar og
kisur í mestu uppáhaldi alla tíð. Ég
minnist þess hve Þura studdi mig vel
fyrstu vikurnar mínar fyrir sunnan.
Eg fékk að fylgja henni suður í mína
fyrstu ferð til Reykjavíkur sem í þá
tíma var ferðalag í heilan dag. Þura
vildi endilega að ég gisti fyrstu nótt-
ina hjá henni í Skerjafirðinum. Hún
starfaði þá hjá klæðskera við sauma-
skap og vann á sama vinnustaðnum í
mörg ár. Hún var einkar handlagin
og alla tíð eftir að hún stofnaði fjöl-
skyldu var hún að sauma og prjóna
heima. Það má segja að Þura hafi
einnig verið hönnuður, því eftir hana
liggja margar einstakar flíkur. Ég
minnist þess þegar hún saumaði og
hannaði sængurpoka úr sérstöku
efni. Þennan poka notaði móðir mín
alltaf utan um sængurfötin þegar
hún var að fara á milli okkar systkin-
anna á seinni áram.
Eftir að þau Elli hófu búskap og
tvíburarnir, Kristín og Kristján,
fæddust helgaði Þura sig heimilinu
upp frá því og alla tíð síðan. Þau hjón
vora einstök heim að sækja og erill
húsmóður mikill því oft komu ætt-
ingjar að norðan til gistingar, stund-
um til lengri dvalar. Heimili þeirra
hjóna með hollum anda, gefandi
gestrisni og frábærri hirðusemi. Það
var sérstök upplifun að eiga með
þeim hjónum stund í eldhúsinu eða
stofunni þar sem Þura setti aldrei
bolla á borð án þess að hafa áður sett
stífstraujaðan dúk. Þau bjuggu í
mörg ár í Eskihlíðinni en stækkuðu
síðan við sig og hafa búið síðustu ára-
tugi á Fornhaganum. I gamla daga,
þegar þurfti að fara í bæinn og skoða
föt, var engin betri en Þura til að fá
með sér. Þá voru ekki allir á bflum og
var farið í strætisvagni niður á torg
og labbað til Þuru sem beið með kaff-
ið á könnunni. Síðan þrömmuðum við
í bæinn, búð úr búð og litum á flíkur
sem Þura gat mælt með að keyptar
væru.
Þura dvaldi alltaf fyrir norðan
nokkrar vikur á hverju sumri meðan
foreldrar henar lifðu. Þá var oft farið
í hestaferðalög og veiðiferðir upp á
Arnarvatnsheiði. Hún þekkti öll
kennileiti á heiðinni og var mjög fisk-
in á silunginn í vötnunum. Þetta vora
miklar gleðistundir og höfum við oft
rifjað upp og hlegið að ýmsum upp-
átækjum okkar í þessum ferðum og
ekki síst hvernig var að fást við hest-
ana þarna upp frá.
Síðasta heimsókn Þura hingað á
Brekkugötuna var á föstudaginn
langa. Ekki hefði mig granað að hún
Þura mín ætti ekki eftir að koma aft-
ur eða ég að hitta hana á heimili
hennai'. Hún var lögð inn á spítala í
vikunni eftir páska og náði sér aldrei
eftir það.
Ég kveð þig nú, Þura mín, og
þakka þér fyrir allar ánægjustund-
irnar.
Kæri Elli og fjölskylda, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð. Megi
góður Guð vera þér styrkur í sökn-
uðinum.
Jóhanna Kristófersdóttir.
í dag þegar ég kveð elskulega
frænku mína er sumar úti en það er
hálfgert haust í sálinni. Það er alltaf
erfitt að sætta sig við tapað stríð eft-
ir hetjulega baráttu en það er víst til
lítils að deila við dómarann, kallið
var komið.
Þura frænka var kona með stórt
hjarta og kærleiksríka sál, því feng-
um við vel að kynnast, ég og mín fjöl-
skylda.
Það var æði oft sem ég fyrst sem
barn, síðan sem unglingur og nú síð-
ast sem fullorðin kona með fjöl-
skyldu, lagði leið mína á heimili Þura
og EUa á Fornhaga og erindin vora
margvísleg. Má ég gista í nokkrar
nætur? Getur þú nokkuð passað fyr-
ir mig í kvöld? Það þarf að breyta
þessum kjól, getur þú hjálpað mér?
Það var sama hvert erindið var, allt-
af var Þura tilbúin að leggja mér lið
og hjálpa og mér er næst að halda að
nei hafi ekki verið til í orðasafninu
hennar.
Þegar ég hugsa um Þura reikar
hugurinn ósjálfrátt aftur til hausts-
ins 1981, en þá flutti ég og mín fjöl-
skylda heim frá Svíþjóð með yngri
soninn, Ólaf, tæplega ársgamlan.
Honum þurfti að koma í pössun þar
sem ég fór fljótlega að vinna úti, og
það var ekki auðvelt verk þá frekar
en nú að finna góða konu sem var til-
búin að passa svona ungt barn.
Að venju fór ég til Þuru frænku til
að vita hvort hvort hún gæti ekki litið
til með honum þar til góð dag-
mamma fyndist.
Málið var auðsótt og ekki hafði
strákur verið þar nema í rúma viku
þegar Þura kvað uppúr með það að
hann væri nú svo góður hjá sér að
hún vildi bara ekki sleppa honum og
svo semdi honum og Ella líka svo
ljómandi vel, að best væri bara ef
hún fengi að hafa hann áfram. Það
reyndist auðsótt mál enda var strák-
urinn fljótt orðinn það hændur að
þeim hjónum að erfitt reyndist
stundum fyrir stressaða mömmu í
tímaþröng að fá hann með heim, það
lá aldrei á að fara þaðan.
Þannig æxlaðist það að heimili
þeirra Þura og Ella varð hans annað
heimili næstu árin og oft heyrði ég
Ólaf segja þegar hann talaði um þau.
„Þau eru nú eiginlega afi minn og
amma.“
Þegar ég kveð frænku mína í dag
vil ég þakka henni fyrir þann mikla
kærleik sem hún ávallt miðlaði ríku-
lega mér og fjölskyldu minni og þó
að hún hefði verið búin að vinna mik-
ið dagsverk hefðum við þurft að hafa
hana miklu lengur meðal okkar, því
það fara ekki aðrir í sporin hennar
Þuru.
Þó að í huga mér í dag sé sár sökn-
uður er þar líka þakklæti fyrir að
hafa átt Þuru frænku að og notið
leiðsagnar hennar í lífinu. Megi hinn
góði vilji hennar lifa áfram með okk-
ur sem nú sitjum að yl minninga um
þessa hjartahlýju og lítillátu konu.
Elli minn, þú hefur misst mikið,
megi Guð styrkja þig og blessa.
Stella.
Elsku Þura. Ég vil þakka þér fyrir
allar skemmtilegu stundirnar sem
ég átti hjá þér og Ella á Fornhagan-
um. Alltaf tókst þú vel á móti mér
þegar ég kom í heimsókn og sjaldan
fór ég heim án þess að þú laumaðir
að mér mér kleinupoka í nestið, því
að þú vissir að mér þótti þú baka
bestu kleinur í heimi.
Aldrei mun ég gleyma sögunum
sem þú sagðir mér úr sveitinni. Þú
kunnir svo vel að segja frá og gæddir
sögurnar svo miklu lífi að ég sá þær
gerast.
Eins og sagan af Stjarna sem
bakkaði til baka út úr hesthúsinu til
að kyssa þig góða nótt, og sagan af
Blesa sem hristi mömmu af baki af
því hún vildi að hann færi hraðar en
honum þóknaðist, og svo mætti lengi
telja.
Þú varst líka svo flínk saumakona
að það var sama hvað illa ég reif bux-
urnar mínar, alltaf tókst þér að koma
þeim saman aftur.
Þegar ég kom að hitta þig á spít-
alanum hafði ég orð á því að þú yrðir
að fara að láta þér batna svo ég gæti
komið til þín og hjálpað þér að baka
kleinur, en sá bakstur verður víst að
bíða um sinn.
Ég sýndi þér líka stórt gat á bux-
unum mínum og sagði að þú yrðir að
drífa þig heim því það gæti enginn
gert við buxurnar mínar nema þú og
þú brostir þegar Elli spurði hvort
þetta væri ekki bara í tísku í dag.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig,
elsku frænka, en ég á áfram allar
góðu minningarnar um þig, þær
munu aldrei hverfa.
Ólafur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Þura frænka er látin og
margar góðar minningar koma upp í
hugann. Hún var reyndar kölluð
Dula fyrstu árin og hefur sennilega
haft gaman af, því hún var léttlynd
og stutt í glettnina hjá henni þó róleg
væri að eðlisfari. Jafnvel undir það
síðasta gat hún gert að gamni sínu
þegar hún sagðist verða farin að
hlaupa eftir nokkra daga.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN HELGADÓTTIR
hjúkrunarkona,
Reykjamörk 17,
Hveragerði,
verður jarðsungin frá Kotstrandarkirkju fimmtu-
daginn 22. júní kl. 14.00.
Helgi Ársælsson, Steinunn Óskarsdóttir,
Guðfinna Ársælsdóttir, Zdenek Smidak,
barnabörn og barnabarnabarn.