Morgunblaðið - 30.08.2000, Síða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 2000
■3---------------------------
MINNINGAR
MORGUNB L AÐIÐ
REYNIR
- LUDVIGSSON
+ Reynir var fædd-
ur í Reykjavík
29. janúar 1924.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 20.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ragnheiður
Sumarliðadóttir, f.
23. júní 1894, d. 18.
maí 1938, og Ludvig
Carl Magnússon, f.
23. júlí 1896, d. 4.
•*Júní 1967. Reynir átti
fjiigur systkini: Hild-
ur Elísabet, f. 2.
mars 1917, d. 20.
ágúst 1919; Agnar, f. 14. mars
1918; Hilmar, f. 5. október 1919, d.
24. nóvember 1987, og Valtýr, f. 6.
janúar 1922, d. 2. maí 1969.
Reynir kvæntist ekki en var í
sambúð með Signýju Ólafsdóttur,
en hún og hennar fjölskylda
sýndu honum ætíð tryggð og vin-
áttu. Eftir lát móður sinnar dvaldi
Reynir í fá ár hjá frændfólki sínu
að Breiðabólsstað í Miðdölum, en
hóf nám í bókbandi hjá Ársæli
Árnasyni bókbandsmeistara á
stríðsárunum seinni og lauk því
^ námi ásamt iðnskóla á tilskildurn
tíma. Eftir námið starfaði hann
siðan að iðn sinni bæði hjá meist-
ara sínum og fleiri bókbandsfyrir-
tækjum eins og Félagsbókband-
inu og Gutenberg. I mörg ár
starfaði Reynir við afgreiðslu hjá
dagbl. „Ti'minn".
Utför Reynis fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þegar kemur að því að kveðja
minn góða frænda Reyni rifjast
~ Tipp margar minningar og þá sér-
staklega minningar um það hversu
góður, einlægur og heiðarlegur
maður hann var.
Reynir var fremur veikburða
sem barn, en þegar fullorðinsárum
var náð var hann mjög heilsu-
hraustur allt fram til þess tíma er
hann veiktist af þeim sjúkdómi er
síðan varð hans banamein. Um
fermingu missti hann móður sína
úr krabbameini, en hann hafði ver-
ið henni mjög tengdur. Hafði það
áreiðanlega mikil áhrif á allt hans
líf. Og þótt faðir hans og þrír
bræður hafi alla tíð verið honum
góðir og umhyggjusamir var móð-
urmissirinn honum alla tíð sár.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar hugsað er til Reynis
er góðvild hans og hjartahlýja til
allra, bæði manna og dýra. Hann
var einstaklega bjartsýnn og alltaf
léttur í lund með spaugsyrði á vör.
Hann var mjög ættrækinn og not-
aði hvert tækifæri, sérstaklega eft-
ir að hann dreif sig, þá kominn á
fimmtugsaldur, í bílpróf og keypti
sér bíl, til að heimsækja frænd-
garð sinn bæði í Reykjavík og
r Ðlómabiáðirí /N
öa iAðs kom
^ v/ Possvogskit-kjwgarð J
V Símii 554 0500
vestur í dali að Skarði
til bróðurdóttur sinn-
ar, en dalirnir voru
honum afar kærir, því
á Breiðabólstað, fæð-
ingarstað móður sinn-
ar, dvaldi hann í
nokkur ár eftir lát
hennar í góðu atlæti
hjá móðurfólki sínu.
Reynir nam bók-
bandsiðn og starfaði
hjá ýmsum bókbands-
fyrirtækjum. Einnig
starfaði hann í nokkur
ár við dagblaðið Tím-
ann. Reynir naut ætíð
trausts vinnuveitenda sinna sökum
samviskusemi og dugnaðar.
Reynir var mjög trúaður maður
og sótti kraft sinn í bænina. Þegar
hann tók ákvarðanir um að gera
einhverja hluti var hann mjög
ákveðinn og staðfastur og lét ekk-
ert stoppa sig í að ná settu marki.
Reynir var í sambúð með
Signýju Ólafsdóttur og áttu þau
ekki börn saman, en Signý átti
börn úr fyrri sambúð og reyndust
þau öll Reyni einstaklega vel. Milli
Reynis og Signýjar var greinileg
gagnkvæm virðing og væntum-
þykja og áttu þau mörg góð og
ánægjuleg ár saman.
Að lokum vil ég og fjölskylda
mín votta Signýju og Agnari bróð-
ur Reynis, svo og mágkonum hans
okkar innilegustu samúð um leið
og við þökkum Reyni fyrir alla
góðvild, ræktarsemi og fyrir liðnar
samverustundir. Við biðjum Guð
að blessa hann og leiða á nýjum
vegum.
Theodóra Hilmarsdóttir
og fjölskylda.
Reynir Ludvigsson var Dala-
maður í móðurætt. Ragnheiður
Sumarliðadóttir, móðir hans, var
frá Breiðabólstað í Miðdölum, en
hana missti Reynir 14 ára gamall.
Rætur okkar Reynis beggja voru
því í þessu sögufræga héraði. Ég
kynntist Reyni fyrst þegar hann
vann í Víkingsprenti. Þá hafði
hann lært bókband hjá Ársæli
Árnasyni bókbindara. Á þeim ár-
um þekktust nær allir sem unnu í
þessari iðngrein hér í Reykjavík.
Bókbandsfyrirtækin voru flest öll
innan Hringbrautar og voru að
mörgu leyti eins og ein fjölskylda.
Eftir 1950 var mikið atvinnuleysi í
stéttinni. Það var um 60% þegar
það var mest. Um tíma urðum við
því margir að fara í aðra vinnu. Á
sjóinn eða suð’r á Völl. Þannig var
með okkur Reyni, en hann var allt-
af léttur í lund og hertist við
hverja raun. Reynir var góður
söngmaður og stundum átti hann
það til að taka lagið „O Sole Mio“
á mjög fagmannlegan hátt, enda
minntist hann oft uppeldissystur
sinnar Guðrúnar Á. Símonar með
mikilli lotningu.
Helstu einkenni þessa gamla
vinar míns má segja að hafi verið
mannkærleiki og blítt viðmót.
Sama hver átti í hlut. Ég man ekki
til þess að hafa heyrt nann nokk-
urn tímann leggja illt orð til nokk-
urs manns. Hann var félagslyndur
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
| Sverrir
Eimrssoti
úlfararstjóri,
Isími 896 8242
Sverrir
Olsen
'útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen
'útfararstjóri,
'sími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
í eðli sínu og góður félagi í sínu
gamla stéttarfélagi, Bókbindarafé-
lagi Islands (seinna Félagi bóka-
gerðarmanna). I Bókbindarafélag-
inu mætti hann alltaf á hvern
aðalfund og barðist lengi fyrir því
að félagið eignaðist sinn félags-
fána. Stuttu eftir 1970 varð bar-
áttumál hans að veruleika og þá
varð Reynir sjálfkjörinn fánaberi
félagsins. Hann var einarður og
fylginn sér þegar hann steig í
pontu, en ræðumennsku hafði
hann numið í AA-samtökunum,
sem honum þótti afar vænt um.
Reynir var gæfumaður á marg-
an hátt. Hann var harðduglegur
bókbindari og vann lengst af í Fé-
lagsbókbandinu og Ríkisprent-
smiðjunni Gutenberg. Hann eign-
aðist góðan lífsförunaut og saman
bjuggu þau sér notalegt heimili
hér í Reykjavík. Ég sendi aðstand-
endum hans mínar bestu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning þín,
Reynir, og hafðu þökk fyrir liðnar
samverustundir og góð störf í
þágu stéttar okkar.
Svanur Jóhannesson.
Reynir minn, ég þakka fyrir allt
þetta góða þegar við vorum að
kynnast. Það var gaman að koma
til ykkar, hann var alltaf svo hress
og kátur, við töluðum um daginn
og veginn. Hann talaði mikið um
fótbolta sem hann hafði gaman af.
Ég var heimagangur hjá þér og
Signýju. Það er ótrúlegt að þú sért
farinn, það var svo gaman að tala
við þig svona góðan dreng. Ég og
Aldís komum oft í kaffi þegar ég
var að selja jólakortin, þá tóku þau
vel á móti okkur og buðu upp á
kaffi og pönnukökur. Þegar heils-
an fór að bresta fór hann á elli-
heimili á Stokkseyri. Ég þakka
fyrir góðar samverustundir og
sendi ættingjum samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Þínir vinir
Stefán Konráðsson
og Aldís.
Elsku Reynir, við viljum með
þessum fátæklegu orðum þakka
þér fyrir allar þær góðu stundir og
hlýju minningar sem þú veittir
okkur.
Ríkidæmi þitt varst þú sjálfur
og sú ljúfmennska sem þú barst
með þér hvar sem þú komst. Við
systkinin vorum svo heppin að fá
að kynnast og vera hluti af þessu
ríkidæmi þínu.
Ósjaldan voru kitlaðar tær eða
okkur ljúfmannlega klappað á koll
í þeim tilgangi einum að ná fram
litlu brosi. Já, það var alltaf stutt í
gleðina og grínið þar sem þín naut
við. Jákvætt viðhorf þitt til lífsins
var okkur og öllum þeim sem
þekktu þig mikil hvatning. Þú lést
aldrei deigan síga, sama hvað á
bjátaði. Lífið væri mun einfaldara
ef fleiri tækju lífsviðhorf þitt til
eftirbreytni.
Elsku Reynir, við kveðjum þig
með hjartað fullt af minningum
sem eiga eftir að ylja okkur um
ókomna tíð. Minningum um heim-
sóknir til þín og ömmu í
Efstasundið. Minningum um öku-
ferðir á björtum sumardögum. En
umfram allt minningum um ljúfan
vin sem eflaust heldur áfram að
fylgjast með englunum sínum.
Magnús, Brynjar
og Berglind.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
vid öll tækifæri
Bblómaverkstæði
INNA<*
Skólavörðustíg 12,
á liorui Bcrgstaðastrætis,
sími 551 9090.
GUÐJÓN
MAGNÚSSON
+ Guðjón Magnús-
son var fæddur
að Hrútsholti í Eyj-
arhreppi 15. ágúst
1913. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 15. ágúst
síðastliðinn.
1. janúar 1943
kvæntist Guðjón eft-
irlifandi könu sinni
Erlu Huldu Valdi-
marsdóttir. Börn
þeirra eru Anna,
Inga, Helgi Óskar,
Sesselja Hulda,
Steinunn Guðrún,
Jenný, Guðríður, Magnús og Erla
Jóna.
Útför Guðjóns fór fram frá
Borgarneskirkju 25. ágúst.
Stundum finnst manni að sumt
eigi alltaf að vera óbreytt, þannig er
mér innanbrjóst núna er ég sest nið-
ur og set saman nokkrar línur um
pabba minn. Pabbi var alltaf vinn-
andi en hafði aldrei neitt sérstakt að
gera ef á honum þurfti að halda,
hann var alltaf til staðar. Minning-
arnar hrannast upp, minningar um
ríflega 40 ára samveru. Nú þegar ég
er sjálfur kominn á fullorðinsár og
lít til baka og hugsa um öll árin í
Hrútsholti þá er mér það æ ljósara
að sú hugsun að sælla er að gefa en
þiggja var ofarlega í hans lífi. Þeir
kostir sem mér finnst að prýða þurfi
góðan þegn þjóðfélagsins prýddu
hann, stundvísi, orðheldni, sam-
viskusemi og vinnusemi. Það var
ætíð kappsmál að það sem sagt væri,
stæði. Tilfinningum var ekki flíkað,
aldrei, utan einu sinni man ég eftir
að honum liði illa að eigin sögn, ekki
fram á síðasta dag er ég hitti hann
skömmu áður en yfir lauk. Mér er
það í Ijósu minni er það óhapp henti
hann fyrir allmörgum árum að hann
datt við gegningar og fór úr axlarlið,
þetta var að vetri til í kulda og vondu
veðri, kvalimar það miklar að það
sást. Þetta er fyrir mér eins og þetta
hafi gerst í gær. Ekki minnist ég
þess að hann hafi lagt mér margar
lífsreglumar eða sagt mér að gera
ekki þetta eða hitt, aðeins þetta:
vertu ætíð maður til að
standa við það sem þú
gerir og segir, þetta
var nóg fyrir mig.
Þetta var hans mottó.
Allt, sagt í fáum orð-
um. Nú er þessu lokið,
eftir sitjum við hnípin
og hljóð, þakklátur er
ég fyrir allt og allt,
þakklátur almættinu
fyrir allar þær stundir
er við áttum saman í
gegnum árin, þakklát-
ur almættinu fyrir að
pabbi þurfti ekki að
hggja lengi ósjálf-
bjarga og illa á sig kominn. Pabbi fór
ekki einsamall í gegnum lífið, við hlið
hans stóð móðir mín, Erla Hulda
Valdimarsdóttir, til hinstu stundar.
Við söknum öll. Börnunum okkar
var hann einstakur afi. Þau sakna
afa mikið. Með mikilli virðingu og
þökk kveð ég þennan aldna föður
minn. Minningarnar munu lifa og
lýsa um ókomna tíma.
Magnús Guðjónsson,
Þorlákshöfn.
Elsku afi. Ég veit að þér líður
mikið betur núna. Þú varst orðinn
mjög veikur svo það var gott að þú
fékkst að deyja en ég vil fyrst og
fremst þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert, þú varst alltaf góður. Þú
reyndir að gera allt fyrir mig, þú
kenndir mér að spila marías og
rússa og áður en þú veiktist svona
spilaðir þú við mig til að láta tímann
líða. Þú smíðaðir líka sleifar og
klemmur og gafst mér báðar tegun-
dir, ég á eftir að geyma það vel þang-
að til ég verð gömul. Og ég ætla líka
að kenna fleirum marías og rússa.
Ég veit líka að þér fannst mjög gam-
an í heyskap og þú fylgdist með hey-
skap alla tíð. Með þeim síðustu orð-
um sem þú sagðir voru um heyskap.
Elskubestiafiminn,
hjáþérvargottaðvera
I sveitinni var hugur þinn
og alltaf nóg að gera.
Þín afastelpa og næstum dóttir,
Elín.
HELGA SJÖFN
FORTESCUE
+ Helga Sjöfn
Fortescue fædd-
ist í Reykjavík 19.
janúar 1984. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans 14.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Grensás-
kirkju 23. ágúst.
„Þegar þú ert sorg-
mæddur skoðaðu þá
aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var
gleði þín.“ (Spámaður-
inn.)
Elsku Helga mín, það er svo sárt
að þurfa að viðurkenna að ég mun
aldrei fá að hitta mína fyrstu og
yndislegu vinkonu aftur.
En ég á margar fallegar minn-
ingar frá liðnum árum sem munu
ylja mér um ókomin ár.
Þegar tvær litlar trílur lifðu glað-
ar og áhyggjulausar og brostu út í
heiminn.
Ég man sérstaklega eftir þegar
við skriðum undir rúmið þitt, í litla
gula húsinu, og borðuðum páska-
eggin okkar og ákváðum þá að við
yrðum vinkonur að eilífu, en helst
vildum við verða systur. Og mikið
öfundaði ég ykkur systurnar að
hafa allt þetta síða og fallega hár
sem bærðist um í vindinum í okkar
daglega leik. En hræðslan og óviss-
an skaut upp kollinum þegar þú
fluttist til Reykjavíkur, því þá gát-
um við ekki hist á hverjum degi. En
þrátt fyrir flutninginn
hittumst við reglulega
og gerðum margt sam-
an sem ég gleymi
aldrei. En með aldrin-
um fækkaði heimsókn-
unum og eftir ferm-
ingu þína heyrðum við
varla í hvor annarri og
það voru stór mistök
sem ég vildi að aldrei
höfðu orðið.
Síðast þegar við
hittumst urðu fagnað-
arfundir og röltum við
um Hveragerðisbæ og
töluðum um allt sem á
daga okkar hafði drifið undanfarin
ár og ekki óraði mig fyrir að það
yrði okkar síðasti fundur.
Stundum læt ég mig dreyma um
að þú búir enn þá í litla gula húsinu
og við gætum leikið okkur saman
svo glaðar að hlátrasköllin hljóm-
uðu um allan bæ.
Með tár í augum, söknuð í hjarta
og þessum orðum kveð ég þig,
elsku vinkona.
Aðstandendum öllum votta ég
samúð mína og bið Guð að gefa
ykkur styrk í þessari miklu sorg.
Þótt þessi heimur skilji okkur í
sundur ertu enn þá í hjarta mínu
og vil ég að heimurinn heyri mig
gráta, tárum til þín.
Þótt þú sért dáin mun minning
þin aldrei deyja.
Guð geymi þig, elsku Helga
Sjöfn mín.
Þín vinkona að eilífu,
Sigrún Helga Högnadóttir.