Morgunblaðið - 07.10.2000, Blaðsíða 58

58 LAUGARDAGUR 7. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELEN DRÖFN
HJALTADÓTTIR
+ Helen Dröfn
Hjaltadóttir frá
Súðavík fæddist á
Dvergasteini hinn 18.
júní 1950. Hún lést á
Landsspítalanum í
Fossvogi 1. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Björg
Magnúsdóttir, f. í
Engjabæ í Reykjavík
30.8. 1930, og Hjalti
Auðunsson, f. í Birg-
isvík á Ströndum
10.9. 1928. Alsystkini
Helenar eru: Auður
Hjaltadóttir, Skúli
Hjaltason og Dagbjört Hjaltadótt-
ir. Hálfsystkini af móður eru:
Berglind Kristjánsdóttir og
Trausti Kristjánsson. Hálfsystkini
af föður eru: Guðrfður Hjaltadótt-
Kæra Helen mín!
Með sorg í huga vil ég skrifa til
þín kveðjuorð. Það er svo ótrúlegt
að þú skulir vera horfin frá okkur,
og hver hefði trúað því að þú yrðir
fyrst okkar fjögurra vinkvennanna
til að kveðja þennan heim.
Eg er svo þakklát fyrir það nú að
við skyldum eiga svo góðan dag
"'-saman seinni hluta ágústmánaðar,
þegar þú komst til mín að Hlíð og
við gengum saman inn að Dverga-
steini með viðkomu á Lækjarhóli.
Þar settumst við niður og rifjuðum
upp gamlar minningar og bernsku-
brek. Mikið hvað við hlógum og
skemmtum okkur. Og hvað margir
draumar okkar höfðu ræst í lífinu
en aðrir orðið úti, eins og gengur.
Mikið hlökkuðum við Þóra nú til
á Hlíð, þegar þið Auður voruð að
koma vestur í sveitina á Dverga-
^stein. Þá urðu ævintýrin okkar til.
Allar ferðirnar inn í botn, ógleym-
anlegir reiðtúrar á hestum sveit-
unganna, að ekki sé minnst á
sveppatínslu. Þá voru nú ófáar úti-
legurnar okkar uppi í dal með
tveggja manna tjald og við stundum
sex saman - en það var allt í lagi, að
sofa þversum, það var bara meira
fjör. Elda síðan búðingssúpu á
prímus og vaska upp í læk. Já,
minningarnar hrannast upp og mér
finnst þú vera svo nálægt mér þeg-
ar ég er að rifja þetta upp. Svei mér
ef ég heyri ekki hláturinn þinn hér
nærri.
Við hittumst svo í síðasta sinn 20.
ir, Sigríður Hjalta-
dóttir, Þórarinn
Hjaltason og Auðunn
Hjaltason.
Eiginmaður Hel-
enar er Steinn Ingi
Kjartansson frá Eyr-
ardal í Súðavík,
sparisjóðsstjóri. Böm
þeirra em: Davíð
Pétur Steinsson,
framkvæmdastjóri, f.
4.4. 1969; Snorri
Gunnar Steinsson,
viðskiptafræðingur,
f. 11.11. 1970; Erna
Rut Steinsdóttir,
nemi, f. 6.4. 1979, og Arnar Reyr
Steinsson, nemi, f. 22.5.1981.
Helen verður jarðsungin frá
Súðavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
september síðastliðinn, þegar ég
kom til þín og þú, Steini og ég sát-
um og spjölluðum, rifjuðum upp
gamlar minningar við eldhúsborðið
og dmkkum kaffi. Þú sem varst svo
vinamörg og gott að koma til þín,
þess munu nú margir sakna.
Alltaf hefur mér verið minnis-
stætt að þú sagðist aldrei ætla að
eiga annars staðar heima en fyrir
vestan. Þá varstu bara lítil stelpa en
þú stóðst við það og engan hef ég
þekkt sem var meiri Vestfirðingur
en þú. Þið Steini vomð alltaf sam-
hent, bæði við heimilið og uppeldið
á börnunum ykkar og gleði og ein-
ing ríkti á heimilinu.
Elsku Helen, nú þegar komið er
að leiðarlokum vil ég þakka þér
trygga vináttu gegnum árin. Megi
guðs friður umlykja þig og milda
þessa snöggu burtför þína.
Steini minn, þér, börnum og
barnabörnum votta ég dýpstu sam-
úð, svo og foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum.
Þín vinkona,
Ásdís Ragnarsdóttir.
Það er erfitt að trúa því að Helen
Hjaltadóttir, mágkona mín, sé öll.
Dauðinn kallar að með mismunandi
hætti og verður ekki umflúinn en
þegar í hlut á fólk eins og Helen,
sem fellur frá í blóma lífsins, er erf-
itt að sætta sig við orðinn hlut.
Leiðir okkar Helenar lágu fyrst
saman þegar hún og Steini bróðir
+
Okkar innilegustu þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og vináttu við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
GUÐRÚNARJÓNSDÓTTUR
frá Vestmannaeyjum,
Klausturhvammi 20,
Hafnarfirði.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn og fjölskyldur þeirra.
+
Innilegar þakkir og kærar kveðjur til allra þeirra
fjölmörgu sem sent hafa okkur samúðar-
kveðjur, blóm eða sýndu hlýhug með komu
sinni við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
MARGRÉTAR ÁGÚSTU
KRISTJÁNSDÓTTUR,
Mosabarði 2,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki iðjuþjálfunar hjá Gigtarfélagi
Islands.
Júlíus Hinriksson,
Sigrún Júlíusdóttir, Guðmundur Kort,
Katrín Gerður Júlíusdóttir, Gylfi Norðdahl,
Valgerður Júlíusdóttir, Jens Guðbjörnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
minn fóru að draga sig saman. Þeg-
ar hugurinn reikar til baka spretta
fram í minningunni blíðu húm-
kvöldin í ágúst þegar unglingarnir
söfnuðust saman til leikja. Glað-
værð Helenar, félagslyndi og leik-
gleði á slíkum stundum er mér
minnisstæð. Reyndar voru slíkar
stundir ekki margar því það var
langt að fara frá Dvergasteini út í
Súðavík og ekki á hverju kvöldi sem
krakkarnir á Dvergasteini komu til
leikja alla leið út í þorp. Fundum
okkar Helenar bar þó saman fyrr
því að einu sinni á ári, um það bil
viku fyrir öskudag, lögðum við elstu
systkinin í Eyrardal land undir fót,
gengum inn að Dvergasteini og átt-
um erindi við Böggu, móður Helen-
ar. Þetta langa ferðalag var á sig
lagt til að fá teiknaðar grímur eða
andlitsmyndir á léreft sem síðan
voru notaðar á öskudaginn. Þessar
grímur gat enginn gert betur en
Bagga því henni voru áskapaðir
sérstakir listrænir hæfileikar.
Þessa listrænu hæfileika fengu
Helen og systkini hennar í arf. Hún
var mjög listræn og hefði vafalaust
náð langt á þeirri braut ef hún hefði
kært sig um eða haft aðstæður til að
leggja rækt við myndlist. Hún var
afar næm á umhverfi sitt og sá bæði
í fólki og hlutum ýmislegt sem öðr-
um var hulið. Stundum var eins og
Helen sæi inn í aðra veröld sem var
betri, litríkari og fegurri en sú sem
flestir aðrir upplifa.
Helen og Steini giftu sig og stofn-
uðu heimili. Fyrstu búskaparárin
var nægjusemin í fyrirrúmi eins og
gjarnan er hjá ungu fólki sem er að
byrja búskap. Um tíma bjuggu þau
í Hlíðunum í Reykjavík, börnin
voru orðin tvö og Helen heimavinn-
andi. Á þessum tíma tók hún elstu
dóttur mína að sér þar sem við
hjónin unnum bæði fuila vinnu utan
heimilis. Engan mun var að finna á
viðmóti Helenar gagnvart dóttur
okkar og hennar eigin börnum.
Þannig var hún alla tíð. Hún tók öll-
um börnum eins og hún ætti þau
sjálf.
Varla er hægt að hugsa sér sam-
hentari hjón en Steina og Helen.
Maður hafði stundum á tilfinning-
unni að þau læsu hugsanir hvort
annars. Heimili þeirra stóð ávallt
opið. Þau tóku öllum gestum opnum
örmum og hver og einn var jafnan
meðhöndlaður sem sérstakur. Það
var sama hvenær árs eða sólar-
hrings gest bar að garði. Viðmótið
var alltaf þannig að öllum fannst
þeir vera komnir heim þegar komið
var til Steina og Helenar.
Börn þeirra Steina og Helenar
eru fjögur, hvert öðru mannvæn-
legra enda hafa þau erft mannkosti
foreldra sinna í ríkum mæli. Það er
vænlegt veganesti á lífsins göngu
að hafa alist upp við þau lífsviðhorf
sem Helen hafði tileinkað sér.
Helen var ákaflega vel lesin og
kunni að vitna til helstu bók-
menntaverka okkar. Hún las ekki
bækur aðeins sér til afþreyingar
heldur nýtti hún sér efni þeirra sér
til uppbyggingar og þroska. Hún
átti afar auðvelt með að setja sig í
spor söguhetjanna og lifa sig inn í
heim sögunnar hvort sem um var að
ræða skáldsögu, ævisögu eða ævin-
týri. Þegar talið barst að skáldsög-
um og ævintýrum hafði maður
sterkt á tilfinningunni að Helen
væri með mörg frumsamin ævintýri
í kollinum, ævintýri og sögur sem
aðeins átti eftir að koma á bók.
Helen hafði sérstakt lag á að um-
gangast fólk. Hún átti bara vini og
vinum sínum gaf hún ríkulega af
sjálfri sér. Hún hafði alltaf tíma fyr-
ir aðra og maður fór ríkari af henn-
ar fundi en maður kom. Ríkari af
visku, hreinskilni og bjartsýni.
Umhyggja Helenar í garð for-
eldra minna verður seint fullþökk-
uð. Þau eru farin að heilsu eftir
langa og stranga starfsævi. Þau
eiga það ekki síst Helen að þakka
að hafa getað notið elliáranna í
hvfld og með reisn. Daglega sinnti
hún þörfum þeirra og gegndi í senn
hlutverki hjúkninarkonu, sálfræð-
ings og félagsráðgjafa. Mest um
vert var þó viðmótið, vináttan og
væntumþykjan sem henni var svo
eðlislægt að sýna. Þeir sem eiga á
einhvern hátt undir högg að sækja,
eru orðnir ellimóðir, eiga við veik-
indi að stríða eða annað and-
streymi, þarfnast aðstoðar og um-
hyggju. Ekki skal gera lítið úr
þeirri líkamlegu umönnun sem þá
er nauðsynleg. Slíka aðstoð veitti
Helen foreldrum mínum orðalaust
árum saman. Mesta og besta hjálp-
in var þó fólgin í þeirri einlægu vin-
áttu og elsku sem Helen átti svo
auðvelt með að sýna.
Um leið og ég votta Steina, börn-
unum og hennar nánustu dýpstu
samúð mína vil ég þakka Helen
samfylgdina og þær dýrmætu
minningar sem hún skilur eftir.
Hrólfur Kjartansson.
Það er erfitt að setjast niður og
ætla sér að segja nokkur orð um
góða vinkonu sem fer langt fyrir
aldur fram til annarra heimkynna.
Aldrei hefðum við átt von á því að
Helen í Súðavík færi á undan flest-
um okkar, hún sem var svo lífsglöð
og hjálpsöm í garð allra. Kynni okk-
ar hófust fyrir 24 árum vestur í
Súðavík þegar við hjónin fluttum
þangað til að sinna kennslustörfum.
Helen og Steini voru meðal þeirra
fyrstu sem við kynntumst þar. Hel-
en tók á móti okkur með opnum
örmum og við urðum strax hluti af
fjölskyldu hennar. Það varð ekki
komist hjá því að kynnast hlýju
hennar og finna fyrir áhuga hennar
á samferðafólkinu.
Helen og Steini eru með elstu og
tryggustu vinum okkar og sýndu
okkur það fyrir 24 árum hvað fólk á
landsbyggðinni í litlu fallegu þorpi
er samhent og mikið umhugað um
líðan nágrannans. Það var margt
hægt að læra af Helen sem vissi
meira en mann grunaði um það sem
skiptir máli í lífinu. Nú er hún ef-
laust komin þangað sem hæfileikar
hennar fá notið sín við að hjálpa
öðrum.
Þótt samgangur okkar hafi ekki
verið mikill á tímabili var alltaf
samband vestur með einum eða
öðrum hætti. Heimsóknir voru af
skornum skammti, en þeim mun
ánægjulegri og alltaf var hlýlegt og
notalegt að vera innan um Helen á
heimili hennar. Síðustu árin urðu
heimsóknirnar fleiri og vináttan
sem hafði varað svona lengi var
vaxandi að sama skapi. Við vorum
svo heppin að fá að gleðjast með
Helen og Steina á fimmtugsafmæli
þeirra nú í sumar vestur í Súðavík.
Það var mjög eftirminnilegt og
gaman að hafa verið þátttakandi
þar með þeim og öðrum Súðvíking-
um sem komu og nutu gestrisni
þeirra hjóna, sú minning mun lifa
lengi.
Það verður erfitt að koma til
Súðavíkur í framtíðinni án Helenar,
en engum þó eins erfitt og fjöl-
skyldu hennar og ástvinum. Við
færum Steina, börnum og barna-
börnum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur með von um að guð
styrki þau og styðji í sorginni og
söknuðinum. Helen færum við
dýpstu þakkir fyrir ómetanlega vin-
áttu sem við munum varðveita í
hjarta okkar.
Öllum öðrum aðstandendum Hel-
enar og Steina færum við innileg-
ustu samúðarkveðjur, megi minn-
ing um góða eiginkonu, móður og
vin lifa að eilífu.
Helga og Einar Már.
Það var með mikla sorg í hjarta
sem ég kyssti Helen bless í síðasta
sinn sl. sunnudag. Þetta er svo
óraunverulegt, ég er enn að bíða
eftir að vakna af þessum vonda
draumi. Mér finnst ég eiga eftir að
segja henni svo mikið og spyrja
hana svo margs. Ég á margar hlýj-
ar og góðar minningar um Helen.
Ég hef verið að fara yfir sum sam-
tölin okkar í huganum, þau fyrstu í
eldhúsinu á Túngötunni, svo á
Holtagötunni. Ég var oft að glíma
við hluti sem Helen var búin að vera
að fást við, hún skildi því vel hvað
ég var að ganga í gegnum. Við töl-
uðum oft um tilgang lífsins, líf eftir
dauðann og fyrri jarðvistir, hún
trúði því að maður veldi sér ákveðin
verkefni fyrirfram. Ég var stundum
full sjálfsvorkunnar, að kvarta und-
an fólki og atburðum í lífi mínu. Þá
sagði hún mér að ég hefði valið mér
þessar kringumstæður og þetta
fólk, að ég hafi ætlað mér að ná
ákveðnum þroska á þessu tilveru-
stigi. Því væri eins gott að takast á
við hlutina til að þurfa ekki að
standa í þessu næst líka. Eins sagði
hún að það væri ekki lagt á mann
meira en maður þyldi, ég var nú
ekki alveg sammála því. Þá sagði
hún að maður yrði að trúa því að
maður kæmist í gegnum erfiðleik-
ana og biðja sinn æðri mátt um að
vísa sér veginn; réttu leiðina að
ljósinu. Það er svo margt sem kem-
ur upp í hugann þegar ég hugsa um
Helen: brosið, hláturinn, dansinn,
Helen-lyktin, mjúku hendurnar og
gleðin og lífið í kringum hana. Ég er
að reyna að einbeita mér að því að
vera ekki reið yfir að vera búin að
missa hana, heldur vera þakklát
fyrir að hafa kynnst henni.
Elsku Steini, Davíð, Snorri, Erna
og Addi, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Kristín ísleifsdóttir.
Elsku Helen. Ég gleymi því
aldrei, þegar við hittumst fyrst. Um
leið og ég gekk inn til ykkar, hlóstu
og baðst Adda að rétta út höndina
og mig að ganga undir. Þar sem ég
er svo lítil en hann svo stór snerti
ég ekki höndina hans og þá hlóstu,
faðmaðir mig og sagðir að það væri
gaman að kynnast mér. Ég tel mig
vera mjög heppna manneskju í dag
því ég fékk þann heiður að kynnast
þér. Þú varst svo góð í alla staði,
umhyggja þín fyrir öllum í kringum
þig var engri lík. Þú hafðir alltaf
miklar áhyggjur af því að ég væri
að gera alltof mikið í einu og í hvert
sinn sem ég kom í heimsókn sagð-
irðu við mig: „Jæja, slappaðu nú af,
manneskja.“ Og það gerði ég í hvert
sinn sem ég kom í heimsókn til þín-
.Umhyggja þín náði ekki eingöngu
til fólks heldur einnig allra lifandi
hluta. Blóm og minnstu dýr urðu
umhyggju þinnar aðnjótandi. Ég
man þegar þér tókst að gera hús-
flugu að húsdýri. Flugan gat ekki
flogið en þú hjálpaðir henni á milli
staða og harðbannaðir að hleypa
henni út. Þú hafðir alltaf eitthvað til
málanna að leggja, sama hvaða mál-
efni það var, íþróttir, stjórnmál eða
daglegt líf, alltaf hafðir þú skoðanir
á öllu.
Ég hlæ innra með mér þegar ég
minnist þess hve oft þú sagðir mér
að veðrið á ísafirði væri miklu
verra en í Súðavík og ef á annað
borð væri vont veður í Súðavík, þá
hefði það komið frá Isafirði.
Það var alltaf fínt á heimilinu
þínu. Þú varst örlítil puntudúkka og
gulllitaðir englar og messingkerta-
stjakar voru um allt hús. Þú vildir
alltaf hafa þá vel pússaða og ég man
að eina páskana sátum við í eldhús-
inu í þrjá tíma og pússuðum þá.
Næstu jól sátuð þið Guðný að pússa
stjakana. Þú varst alltaf að skreyta
fyrir jólin alveg fram á síðustu
stundu. Manstu svo þegar Steini
var að hengja upp jólahjörtun og
sneri þeim gjörsamlega öfugt, þá
hlógum við og vorum sammála um
að karlmenn sæju hlutina öðruvísi
en við.
Þú varst mikið náttúrubarn og
gekkst rosalega mikið úti, komst
svo heim með blóm eða lyng eða
eitthvað fallegt sem þú fannst á
leiðinni. Vegna þess að ég vinn hjá
Vegagerðinni á sumrin, kallaðirðu
mig alltaf Vega-Gerði. Svo var það
eitt sinn þegar þú varst að segja
nafn mitt, að öðrum fannst þú segja
Pamela í stað þess að segja Pálína,
þá hlóstu mikið og eftir það var ég
ýmist kölluð Vega-Gerður eða Pa-
mela. Þegar ég og Addi hættum
saman, sagðir þú við mig að ég væri
ekki hætt með fjölskyldunni og
sagðir mér að hringja í þig, því þú
vildir fá að fylgjast með.
Elsku Helen, ég þakka Guði fyrir
að hafa leyft mér að kynnast þér og
njóta visku þinnar. Þú kenndir mér
margt sem og svo mörgum öðrum.
Takk fyrir mig.
Elsku Steini, Davíð, Snorri,
Erna, Addi, ættingjar og vinir. Guð
styrki okkur öll í sorginni sem nú
ríkir og hleypi gleðinni inn í hjarta
okkar á ný.
Pálína Jóhannsdóttir.