Morgunblaðið - 21.10.2000, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 2000 59
JON AÐALSTEINN
KJARTANSSON
+ Jón Aðalsteinn
Kjartansson
fæddist á Sauðár-
króki 10. aprfl 1963.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 21. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bakkagerð-
iskirkju íBorgarfirði
eystra 30. septem-
ber.
Nú er enn einn dáða-
drengur Borgarfjarðar
eystri fallinn frá, á
besta aldri. Sagt er að þeir deyi ung-
ir sem guðirnar elska og við getum
reynt að hugga okkur við það. En
það er erfitt að sætta sig við að
menn eins og Nonni séu teknir frá
okkur á þennan hátt í blóma lífsins.
Ég ætla að minnast látins vinar
með þessum fátæklegu orðum.
Nonni var einstaklega ljúfur mað-
ur, einlægur og glaðlyndur.
Metnaðarfullur og samviskusam-
ur í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur og var harðduglegur þótt
hann hefði nú endrum og sinnum
haldið því fram að hann væri hald-
inn síþreytu á mjög háu stigi.
Ég verð nú að segja, þótt hann
hafi verið náskyldur mér, að ég hafi
ekki kynnst honum náið fyrr en ég
var á svona á 12.-13. aldursári. Það
var þá sem ég fór að fara í heim-
sóknir til hans þar sem manni var
ávallt vel tekið.
Nonni var einstakur íþróttamað-
ur og held ég að það hafi ekki verið
nokkur íþrótt sem hann var ekki
góður í. Hann var framúrskarandi
bridsari og hafði ákaflega gaman af
því að spila á spil. Snjall taflmaður
var hann líka. Þegar ég var að byrja
að fara í salinn ó unglingsárum mín-
um, í körfubolta, var það ávallt
Nonni sem var langst-
igahæstur og stóð sig
alltaf manna best.
Hann hafði mikið
keppnisskap en aldrei
svo mikið að hann næði
ekki að hemja það. Það
var Nonni sem kenndi
mér að skjóta körfu-
bolta rétt þegar hann
kom til mín einn dag-
inn sem ég var að leika
mér í körfubolta á
planinu við söltunar-
stöðina. Hann átti ekki
orð yfir hvernig ég
kastaði boltanum og
kenndi mér því nákvæmlega hvern-
ig ætti að skjóta boltanum og er ég
honum ævinlega þakklátur fyrir
það. Hann var einnig góður fótbolta-
maður og mikill áhugamaður um
fótbolta. Það voru góðar stundir
þegar hann mætti á Borgina til að
fylgjast með sínum mönnum í Ar-
senal. Ef Arsenal stóð sig vel og
vann leikinn þá sagði Nonni alltaf:
„Þetta var bara formsatriði! Aldrei
spurning!“, en ef þeir stóðu sig illa
og töpuðu þá sagði hann oft um Ar-
senal: „Þetta eru bara fáráðar.
Manni er skapi næst að fara bara að
halda með einhverju öðru liði!“ en
auðvitað var það bara grín hjá
Nonna.
Ógleymanlegar voru þær stundir
sem við áttum þegar mætt var í
„Hollenska myndverið" eins og
hann kallaði stofuna hjá sér í Sól-
vangi þegar heimsmeistarakeppnin
í fótbolta árið 1998 stóð yfir. Þangað
lögðu margir leið sína og gengu
ávallt glaðir út hvort sem liðið
þeirra tapaði eða vann.
Eins og „Hollenska myndverið"
gefur til kynna þá var hann mikill
stuðningsmaður Hollendinga í fót-
bolta.
Það var ávallt gaman að koma í
heimsókn til Nonna í Sólvang og
koma að honum þar sem hann var
búinn að hreiðra um sig í Lazyboy-
stólnum sínum fyrir framan sjón-
varpið. Þá gat hann spurt mig spjör-
unum úr, hvernig gengi hjá mér,
hvernig hefði verið í vinnunni og
hafði hann alltaf ákaflega gaman af
því að heyra heitustu sögurnar úr
fiskverkuninni og hló dátt á meðan
ég þuldi þær upp. Og oft ef ég kom
að kvöldi til þá spurði hann gjarnan:
„Viltu ekki fá þér einn öllara?“ sem
ég þáði oftast með þökkum.
Nonni var sjómaður mikill og reri
á eigin bát frá Borgarfirði í mörg ár.
Hann var einstaklega fiskinn og
duglegur sjómaður og á ég eftir að
sjá eftir því alla ævi að hafa ekki far-
ið með honum þó ekki hafi verið
nema einn róður. Átti hann bát sem
hann skírði Alla Ólafs, eftir afa okk-
ar.
Nonni var einstaklega hógvær, en
hafði ofsalega gaman af því að gorta
sig ef hann stóð sig vel í einhverju,
þó að gortið væri ávallt í gríni. Hann
var hófsamur og nægjusamur og
vildi allt fyrir aðra gera.
Mér er einstaklega minnisstæð
ein af síðustu stundunum sem við
Nonni áttum saman. Það var síðasta
páskadag. Þannig var að ég var að
reyna að komast alla leið niður eftir
á Djúpavog í heimsókn til kærustu
minnar og var búinn að leita að fari
úti um allt sem var náttúrulega bor-
in von á páskadegi. Ég þurfti nú
reyndar ekki að komast nema á
Stöðvarfjörð því ég yrði sóttur það-
an frá Djúpavogi. En þegar ég var
við það að gefast upp orðaði mamma
það við mig hvers vegna ég spyrði
ekki Nonna hvort hann vildi keyra
mig. Og það varð úr að ég rölti upp í
Sólvang til Nonna. Þar var hann
búinn að koma sér vel fyrir uppi í
Lazyboy-inum með teppi ofan á sér
og var að gera sig kláran fyrir að
horfa á handboltaleik í sjónvarpinu.
Og ég hugsa með mér að nú væri
það frekar dónalegt að spyrja hann,
á páskadegi, hvort hann gæti hjálp-
að mér með þetta en læt það nú
samt sem áður eftir mér eftir smá-
SIGURÐUR
EINARSSON
+ Sigurður Einars-
son fæddist í
Reykjavík 1. nóvem-
ber 1950. Hann lést
úr krabbameini í
Vestmannaeyjum 4.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 14. október.
Vertuyfnogalltum
kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku pabbi minn. Ég mun alltaf
minnast þess hve góður faðir þú
varst.
Við, sem gerðum svo margt saman.
Ég mun minnast þeirra góðu hluta
sem við gerðum saman. Ég trúi því
ekki að þú sért farinn frá okkur. En
svona er lífið pabbi, allir deyja ein-
hvern tímann. Því miður gastu ekki
verið lengm- hjá okkur, elsku pabbi.
Við hefðum viljað hafa þig lengur hjá
okkur en fengum það ekki. Nú mun
þér líða mun betur.
Heyrirðu ei hvem hjartað kallar á?
Heyrirðu storminn, kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymi, meðan lífs ég er.
(Caesar.)
Þinn sonur,
Kristinn.
Fyrstu kynni mín af Sigurði
Einarssyni voru árið 1984, skömmu
eftir að ég hafði hafið störf hjá Lög-
giltum Endurskoðendum hf. Ég fór
til Vestmannaeyja til að endurskoða
og gera ársreikning
fyrir Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja hf. Með
okkur Sigurði tókust
strax mjög góð kynni.
Það var varla hægt ann-
að en að líka vel við Sig-
urð. Hann var góður
maður, hreinskilinn,
heiðarlegur og sann-
gjarn og gaf mikið af
sér auk þess að vera al-
gjörlega laus við hroka
og snobb.
Það er mjög margs
góðs að minnast frá
þessum rúmum 16 ár-
um. Það var mjög gefandi og
skemmtilegt að vinna fyrir og með
Sigurði enda var hann óspar á hrós
og þakklæti. Sigurður var alltaf að
hugleiða og skoða hina ýmsu mögu-
leika í viðskiptum. Margir hafa haft á
orði við mig að svo hafi virst sem Sig-
urður hafi alltaf hugsað málin nokkr-
um skrefum lengra en aðrir gerðu.
Það held ég að sé alveg rétt. Sigurður
var varkár maður að eðlisfari og tók
ekki mikilvægar ákvarðanir nema að
vandlega íhuguðu máli og eftir að
hafa borið málin undir eiginkonu
sína, Guðbjörgu, og nokkra aðra
trúnaðarvini sína. Það þýðir þó ekki
að Sigurður hafi ekki viljað taka
áhættu í viðskiptum heldur miklu
frekar að hann vildi gera sér fulla
grein fyrir því fyrirfram hver sú
áhætta var í raun og veru. Þegar
ákvörðunin var tekin vildi hann þó að
framkvæmdin gengi hratt og vel fyrir
sig.
Eins og allir sem til Sigurðar
þekktu vita var hann mikill Vest-
mannaeyingur og mjög umhugað um
hag íbúanna þar. Þar á meðal var
honum mjög umhugað um að halda
aflaheimildum í bæjarfélaginu. Oft á
tíðum hafði maður á tilfinningunni að
Sigurður mæti hagsmuni bæjarfé-
lagsins ofar sínum eigin. Eitt sinn
man ég eftir að við álagningu skatta
höfðu orðið þau mistök hjá skatt-
stjóra að álagt aðstöðugjald á Hrað-
frystistöðina var alltof lágt og vildi
Sigurður þá ólmur kæra það til
hækkunar. Bæjai-félagið mátti ekki
verða af þessum tekjum. Það er
reyndar í eina skipti sem ég man eftir
að viðskiptavinur hafi beðið mig um
að kæra skattana sína til hækkunar.
Annars eru það samræður við Sig-
urð sem eru mér ofarlega í minni sem
lýsa vel hvaða mann hann hafði að
geyma. Ég man t.d. hvað hann lagði
ríka áherslu á að þó hann væri ósam-
mála einhverjum og jafnvel deildi við
hann þá mætti alls ekki færa málið á
persónulegt stig. Persónulegt skít-
kast skaðaði mest þann sem það
stundaði. Ég man einnig þá umhyggu
sem hann bar fyi-ir aðstandendum
starfsmanna sinna sem látist höfðu
og hvað hann var alltaf meðvitaður
um að gæta hagsmuna minnihluta
hluthafa í félögum sínum. Sigurður
var mjög hjálpsamur og lagði mjög
mikla áherslu á heiðarleika í verki.
Mér er mjög minnisstætt að Sig-
urður vildi ekki gjaldfæra kostnað við
laxveiðiferðir sínar eða stjórnmála-
styrki í rekstri ísfélagsins. Hann
taldi að þennan kostnað ætti hann
sjálfur að bera jafnvel þó veiðiferðir
væi-u með félögum hans í viðskiptum.
Sjómmálastyrki gæti hann ekki
gjaldfært hjá félaginu þar sem ekki
væri víst að allir hluthafar styddu
sama flokk og hann sjálfur. Mér er
mjög tO efs að margir menn í hans
stöðu hugsi málin á þennan hátt, en
þetta var mjög lýsandi fyrir Sigurð.
Það er mjög erfitt að skilja að svo
kraftmikill og hraustur maður sem
lifði eins heilsusamlegu lífi og maður
getur ímyndað sér skuli ekki lifa það
að sjá bömin sín, sem skiptu hann svo
miklu máli, vaxa úr grasi. Missir son-
anna og Guðbjargar og reyndar allra
sem Sigurð þekktu er mikill. Ég kveð
Sigurð með miklum trega og söknuði.
Við Rakel vottum Guðbjörgu, Ein-
ari, Sigurði, Magnúsi, Kristni og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu samúð.
Birkir Leósson.
setu að orða það við hann að ég sé í
hálfg'erðum vandræðum og þurfi
einhvem veginn að komast niður á
Stöðvarfjörð og segi svo við hann
hvort að það sé einhver leið að hann
vilji keyra mig. Hann hikaði ekki
einu sinni, spratt upp og sagði:
„Ertu alveg tilbúinn?“ og ég svara
að ég sé búinn að pakka niður og
þurfi bara að ná í töskurnar og við
vorum lagðir af stað eftir 20 mínút-
ur. Við spjölluðum margt og mikið á
leiðinni og á ég eftir að muna eftir
þessu ferðalagi lengi. Þessi saga lýs-
ir Nonna og góðvild hans mjög vel.
Það stóð aldrei á neinu þegar maður
bað hann að hjálpa sér eitthvað. En
ég gat ekki ímyndað mér á meðan á
ferðalaginu stóð að þetta væri ein af
þeim síðustu stundum sem ég fengi
að vera með honum, þó svo að mað-
ur vissi að hann væri veikur. Maður
vissi bara ekki hversu alvarlega
veikur hann var og gerði sér ekki í
hugarlund að nokkrum mánuðum
seinna yrði hann genginn englunum
á hönd.
Minningarnar um Nonna era svo
margar að ég gæti haldið endalaust
áfram en einhvers staðar verður víst
að stoppa.
Ég vil að endingu þakka þér,
Nonni minn, fyrir þær stundir sem
við áttum saman, þú varst mér
ávallt góður og mun ég aldrei
gleyma þér. Þú varst vinur í raun,
vinur sem aðeins þeir lánsömu eign-^
ast.
Elsku Binna mín og Bói, Addi,
Þröstur og Ragga. Guð styrki ykkur
á þessum erfiðu tímum. Við eigum
öll svo góðar minningar um Nonna
og við þær minningar er svo gott að
hugga sig.
Hvað hjálpar þér í heimsins glaumi,
að heiminum verðirðu ekki að bráð?
Þá berast lætur lífs með straumi
og lystisemdum sleppir taumi,
hvað hjálpar, nema herrans náð?
Og þegar allt er upp á móti,
andinn bugaður, holdið þjáð.
Andstreymisins í ölduróti
allir þó vinimir burtu fljóti,
guðs er þó eftir gæzka og náð.
Hver dugar þér í dauðans stríði,
er duga ei lengur mannleg ráð?
Þá horfm er þér heimsins prýði,
en hugann mstir angur og kvíði,
hvað dugir, nema Drottins náð?
(GrímurThomsen.)
Ólafur Björnsson.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUNNAR VALDIMAR KANNESSON,
Seilugranda 3,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Hringbraut fimmtu-
daginn 19. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurjóna Símonardóttir.
+
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
BÖÐVAR JÓHANN GUÐMUNDSSON
frá Þingeyri,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
mánudaginn 23. október kl. 13.30.
Helena Böðvarsdóttir, Paolo Del Grosso,
Þórunn, Marisa Valdís og Benjamín.
+
Innilegar þakkir viljum við senda til allra, sem
sýndu okkur hlýhug, vináttu og samúð við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ERLU ÁRNADÓTTUR,
Skólabraut 3,
Seljarnarnesi.
Sérstakar þakkir sendum við á hjartadeild
Landspítala við Hringbraut og til starfsfólks á sjúkradeild K-2 á Land-
spítala Landakoti.
Anna S. Indriðadóttir, Jón S. Ögmundsson,
Árni Indriðason, Kristín K. Einarsdóttir,
Sigurður Indriðason, Lára Hjartardóttir,
Kári Indriðason, ína Ögmundsdóttir
og aðrir aðstandendurd.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför
ÖLMU ELLERTSSON,
Kópavogsbraut 1a,
Kópavogi.
*
fda Sveinsdóttir, Ríkharður Kristjánsson,
Eva Sveinsdóttir, Jóhann Aadnegard,
Bragi Sveinsson, Brynhildur Sigmarsdóttir.