Morgunblaðið - 26.10.2000, Qupperneq 62

62 FIMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
RAGGIER FREKAR
ÞÖGULLÍMG
www.comicspage.com

Hundalíf
Lióska
Smáfólk
UJMAT ABOUT THE RE5T OF
U57H0W 00 VOU THINR YOU'RE
60IN6 TO REEP THE RE5T OF U5
FROM EKPRE55IN6 AH OPINION ?
Hvaö fær þig til að halda að þú Hvað með okkur hin? Hvemig
kunnir svör við öllu? heldurðu að þú getir komið í veg fyrir
að við hin tjáum skoðanir okkar?
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík # Sími 569 1100 # Símbréf 569 1329
Villimenn
eða hetjur?
Frá Ursúlu Junemann:
SUMARIÐ sem leið var ég sem
leiðsögumaður svo heppin að fá að
fara í bakpokagönguferðir um há-
lendið með þýskum ferðalöngum.
Svona ferðir eru að vísu líkamlega
erfíðar, en jafnframt mjög
skemmtilegar og gefandi. Fólkið
sem fer í slíkar ferðir er yfirleitt
hresst fólk með ákveðnar skoðanir
á hvernig á að umgangast náttúr-
una. Glöggt er gests augað og við
íslendingar getum lært margt gott
af erlendu ferðafólki. Mitt ferðafólk
var hissa að sjá allar ökuslóðirnar,
oft yfír gróið land, ljót ör sem munu
seint eða aldrei gróa. Það var
hneykslað á öllu ruslinu sem var
skilið eftir hér og þar, en mest þar
sem fólk hafði verið á ferðalagi í bíl.
Maður myndi halda að það væri lít-
ið mál að taka ruslið með til byggða
þegar maður er akandi, fyrst
göngufólkið ber ruslið sitt í bakpok-
anum sínum alla leið. A dagskrá í
ferð minni var veiðidagur uppi á
Arnarvatnsheiðinni, þar sem átti að
veiða sér til matar. Leiðsögumaður-
inn stóð mest sjálfur í þessu, því
flest fólkið gat ekki hugsað sér að
drepa fiskana. Hlægileg við-
kvæmni, eða hvað? Svo byrjaði ég
að hugleiða: Þurfum við alltaf endi-
lega að fá eitthvað „út úr náttúr-
unni“, koma með eitthvað heim sem
er nýtanlegt, sjáanlegt, sem gerir
okkur að „stærri mönnum“,
hetjum? Er ekki nóg að vera úti í
náttúrunni og njóta hennar, sjá,
heyra, fínna ilminn? Nú stendur yf-
ir þetta fræga rjúpnaveiðitímabil
þar sem menn setjast upp í jeppana
sína, aka um allar trissur og skjóta
á allt sem hreyfist. Fái maður enga
rjúpu, allt í lagi, þá skýtur maður
bara eitthvað annað, t.d. refi. Aðal-
málið: að skjóta, drepa! Ljótar
fréttir berast um utanvegaakstur
og slys á mönnum. Þrátt fyrir alla
tæknivæðingu týnast menn og
valda öðrum svefnlausum nóttum.
Varla þorir maður í langar göngu-
ferðir þegar skotglaðir menn eru út
um allt. Ég upplifði í fyrra að það
var miðað á míg byssu er ég skipti
mér af því að menn voru að skjóta
endur í bæjarlandi. Sumt fólk virð-
ist ekki virða neinar reglur og
æsingurinn grípur fram fyrir alla
skynsemi.
Mjög alvarlegt mál finnst mér að
fjölmiðlarnir setja þessa menn á
stall, gera hetjur úr þeim. A hverj-
um einasta degi birtast myndir af
einhverjum uppblásnum körlum
sem eru að springa úr monti yfir að
þeim tókst að drepa nokkrar rjúpur
eða gæsir. Við tölum nú ekki um
allar ítarlegu fréttirnar af þeim
bjánum sem fundu ekki leiðina
heim.
I því sambandi langar mig líka að
spyrja fréttamenn dagblaðanna eft-
irfarandi spurningar: Af hverju eru
fréttir af torfæruakstri, laxveiði og
rjúpnaveiði birtar á íþróttasíðun-
um, en ekki fréttir af götuhlaupum
(fyrir utan Reykjavíkurmaraþon)
og fjallgöngum? Er það síðarnefnda
of friðsælt? Eru íþróttir bara það
sem er bundið við hasar og ofbeldi?
Hvert stefnum við eiginlega í þjóð-
félagi okkar? Fréttamennirnir bera
mikla ábyrgð í þessum málum.
ÚRSÚLA JÚNEMANN,
kennari og leiðsögumaður.
Minningarg'reinar
Frá Ragnheiði Margréti
Guðmundsdóttur:
MIG LANGAR til að þakka Guð-
rúnu Egilson íyrir Rabb-grein sem
birtist í Lesbók Morgunblaðsins 23.
september sl. Þar fjallar hún um
minningargreinar og tilgang þeirra.
Ég tek undir skoðanir Guðrúnar og
ætla að draga fram það sem mér
finnst skipta máli en hvet lesendur
til að finna Lesbókina, lesa Rabb-
greinina og leggja orð í belg. Þó að
málið sé viðkvæmt tel ég nauðsyn-
legt að ræða það á hreinskilinn hátt.
í grein sinni vitnar Guðrún í
gamla vinkonu sína og það voru
þessi orð sem ýttu við mér: „Ég hef
hótað bamabörnunum mínum að
ganga aftur ef þau skrifa mér bréf í
Moggann og þakka fyrir pönnukök-
urnar mínar þegar ég er dáin.“
Einu sinni var bannað að ávarpa
hinn látna í minningargreinum í
Mogganum en nú hefur því banni
verið aflétt og þróunin virðist vera
sú að æ fleiri nota sendibréfsformið
þegar þeir skrifa minningargrein.
Samfara þessari þróun verða minn-
ingargreinar persónulegri og í þeim
er margt sem ætti ekki að koma
fyrir sjónir almennings.
Sendibréfsformið er þægilegt og
skiljanlegt að fólk vilji nota það. En,
eins og Guðrún bendir réttilega á,
verða slík skrif oft afar persónuleg-
ar hugrenningar bréfritara sem
hann ætti kannski frekar að halda
fyrir sig sjálfan.
Oft finnst mér mjög óþægilegt að
lesa vandræðaleg einkamál í minn-
ingargi’einum og afar óvirðulegt við
hinn látna og alla sem málin varða.
Og þá erum við komin að kjarna
málsins, tilgangi minningargreina.
Sú hefð að skrifa minningargreinar
er afar íslensk og leitt ef hún fellur
niður í lágkúru. Guðrún spyr hvort
tilgangur minningargreina sé til-
finningaleg útrás fyrir aðstandend-
ur eða til að heiðra minningu lát-
inna. Svari nú hver fyrir sig. En það
má aldrei gleymast að það er virð-
ingin við manneskjuna sem skiptir
höfuðmáli, að sjálfsögðu, og með
•það í huga ætti að meta hvað sé rétt
að komi fyrir sjónir almennings.
RAGNHEIÐUR MARGRÉT
GUÐMUNDSDÓTTIR
íslenskukennari
Aix-en-Provence, Frakklandi.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.