Morgunblaðið - 19.12.2000, Blaðsíða 90

Sli ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 2000
Botnleðja: Douglas Dakota Megas: Svanasöngur á leiði

MORGUNBLAÐIÐ
FOLKI FRETTUM
Morgunblaðið/Ásdís
Einar Magnússon o g Arngrímur Marteinsson úr Vinabandinu.
Meira
pönk
TÖIVLIST
Geisladiskur
HEIMAí STOFU
Heima í stofu, geisiadiskur Vina-
bandsins. Vinabandið skipa þau
Arngrimur Marteinsson (píanó),
Ingibjörg Sveinsdóttir (trommur),
Unnur Eyfells (söngur), Jón Hilmar
Gunnarsson (söngur), Einar Magn-
ússon (söngur), Guðrún S. Krist-
jánsdóttir (söngur), Sigmundur I.
Júlfusson (harmonikka), Jón Þór
Guðmundsson (bassi) og Þorgrímur
Kristmundsson (munnharpa). Lög-
in eru eftir ýmsa höfunda, innienda
sem erlenda, s.s. Sigfús Hall-
dórsson, Oddgeir Kristjánsson,
Thomas og Welch/Farrar. Sömu-
leiðis eiga ýmsir íslenskir höfundar
texta, s.s. Jenni Jóns, Ámi úr Eyj-
um, Eiríkur Karl Eiríksson og
Magnús Kr. Gíslason. Upptökum
stýrði Jón Ólafsson. 36,08 mín. Eyr-
að ehf. gefúr út.
VINABANDIÐ er skipað rosknu
fólki, flestu í kringum sjötugt. Einu
sinni í viku æfír sveitin í stofunni á
heimili þeirra hjóna Amgríms Mar-
teinssonar og Ingibjargar Sveins-
dóttur í Trönuhólum 5 í Breiðholtinu.
Jón Ólafsson, hljómlistarmaður og
útgefandi, mætti þangað með upp-
tökugræjur á tvær æfingar og tók
plötuna upp, og útskýrir það titil
plötunnar.
Það gerist ekki öllu raunverulegra
en á þessari plötu Vinabandsins. í
tónlistarlegum skilningi er þetta al-
gerlega málið. Hér er komið áhuga-
samt fólk með það eitt að markmiði
að skapa tónlist, sér og öðrum til
yndisauka og andlegrar fróunar.
Einlægnin er algjör og tónlistin er
númer eitt, tvö og þrjú. Hin full-
komna alþýðulist holdi klædd þar
sem engu máli skiptir hvað þú getur,
en öllu að gera þetta af heilum hug. I
þessu liggur hinn sterki sjarmi plöt-
unnar. Þetta er eitthvað svo satt og
heilt allt saman að það er í raun
ógjörningur að hrífast ekki með.
Að hlýða á bandið renna sér í
gegnum gömul og ástsæl dægurlög
eins og „Anna í Hlíð“, „Suður um höf-
in“ og „Blítt og létt“ er ekki ósvipað
því að vera staddur á ættarmóti og
horfa á skyldfólkið syngja með sínu
nefi gamlar dægurlagaperlur. Amma
mín heitin stendur mér lifandi fyrir
hugskotssjónum, hvar hún gekk um
íbúðina sína, hummandi þessi lög fyr-
ir munni sér.
Pönkhugsjónin ræður hér ríkjum.
Hér er bara talið í og sungið. Ekkert
pjatt eða pjátur og engin tilraun til
að breiða yfir eitt eða neitt. Þetta er
það sem það er og fullljóst að hér eru
áhugamenn en ekki atvinnumenn á
ferðinni. Söngvaramir halda oft og
tíðum vart lagi og sumir eru meira að
segja nokkuð falskir. Karlarnir
syngja rámum og töfrandi tóbaks-
rómi. Konumar era hátóna, ein alveg
sérstaklega, og raddimir sveiflast
skjálfandi upp og niður. Hljóðfæra-
leikur liggur látlaus og lágstemmdur
á bak við. Mistök em nokkur og
stundum fara hljóðfæraleikarar sem
söngvarar í smálautarferð í miðju
lagi. En eins áður segir, þetta er
svona svipað og horfa á afa og ömmu
troða upp í brúðkaupinu hans Nonna
frænda. Tón- og fagurfræði víkur
fyrir heillandi manneskjulegheitum.
Hér ríða hetjur um stofu. Þegar
bandið hendir sér af alefli í slagara
eins og „Blítt og létt“ og „Anna í
Hlíð“ verður maður einfaldlega vam-
arlaus. Yndislegt.
Umslagshönnun er góð og í full-
komnu samræmi við anda plötunnar.
Hrein, bein og heilsteypt plata -
ein af ánægjulegustu útgáfum ársins.
Arnar Eggert Thoroddsen