Skírnir - 01.01.1875, Qupperneq 14

14
Knglanri.
Menn gætu kallaft England raálstofu- eSa málfunda ríki, því
aS kjer raun — a?i Bandaríkjunum í Norduraraeríku undanskitdum
— meira raælt og talaS á fundum enn í nokkru öSru landi. J>ar
sem slíkn er aö skipta, veröur raart ólíkt og hvaS öSru gagnstætt
upp kveöiö, og því er von, aö dómarnir fari i ýmsar áttir, er
menn vilja sjá og sýna, hva? Englendingar eöa stjórn þeirra
ætli sjer, hvern þátt þeir viii eiga i almennum ríkjamálum,
o. s. frv. SiSan Russel jarl þreytti skriptirnar viS Gortschakoff út
af uppreisninni á Póllandi, hefir enska stjórnin liaft sig sera minnst
frammi í misklíSum ríkjanna á meginlandi álfu vorrar. Kaila
má, að hún aí) eins hafi látið sín viö getiS viS eitt mál, Luxemborgar-
þrætuna, þar sem hún ásamt fleirum stillti til fríSar. A undan
hafSi hún setiS hjá, er aSfarirnar voru gerSar á hendur Dönum
— eSa. sem sagt er, hamlaÖ Frakkakeisara aö skerast í máliS —,
en forSaSist aS koma nærri, þegar Prússar hófu ófriSinn viS
Austurríki og ráku þaS úr þýzka sambandinu, en þá eigi miSur,
þegar þjóSverjar börSu á Frökkum. Kyrrlæti Englendinga þótti
þó einkum koma þá fram, er þeir lofuSu Rússum aS rifa i
sundur sáttmálaskrána, sem gerS var í París 1856 (eptir Krím-
striSiS). Af öllu þessu og af þeim orSum Disraeli, „aS megin
brezka ríkisins væri í Asíu“ , hafa menn ráSiS, aS Bretar mundu
eigi framar ætla aS láta neitt til sín taka í Evrópu. En hjer er
of djúpt tekiS í árinni, og hættast yrSi viS, aS þeim ækist illa
í tauma, sem trúa því eSa treysta, aS England sje aS detta úr
sögunni, aS Englendingar hugsi ekki um annaS en peninga og
gróSa, og þau sje mest afrek þeirra, er þeim verSur „gott til
fjár“ — hvaS sem framanum liSur. J>aS er satt, aS menn mega
eigi leggja meira í þaS, sem stjórnin tjáir fyrir munn drottningar-
innar viS þingsetningar eSa þinglok, er ávallt er fyrst talaS um
friS og áhuga hennar aS efla friSinn, enn í slík ummæii annara
höfSingja; og hitt er eigi svo aS skilja, sem ráSherrar Breta
eSa þingskörungar koinist svo mjög viS, er þeir taka þunglega
til máls á þingi, málfundum eSa í samsætum um ástandiS viSa
á meginlandinu, og kalla þaS afar ískj^ggilegt og segja húiS viS