Skírnir - 01.01.1875, Side 61

ÍTAJiÍA.
61
urSu í fyrra á Rómi. höfíiu ráðizt á póstvagn ogtóku greifa
einn höndum, Faina aS nafni, og lögSu á hann lausnargjald
150,000 franka. Greifinn ljet póstinn bera syni sínum miSa, og
vopna, má sjá af nokkrum dæmum, sem nú skal segja, og öll urðu
í fyrra í mánuðunum apríl-—júlí. í Travestere, (parti Rómaborgar, fyrir
vestan Tífurá) deildu tvö ung hjú, sern voru trúlofuð, um 10 ákildinga,
en þetta sagðist unnustinn eiga hjá unnustu sinni. Hann varð svo
uppvægur við þrætni hennar, að hann rak hana í gegn. — I Napólí
hafði einn ungur fiskimaður eða sjóúiaður haft litla sem enga at-
vinnu nokkra daga samfleytt og skort viðurværi. Hann kom einn
dag til bústaðar foður síns og hittir þar heima yngri bróður sinn
sofandi, Pasquale að nafni. Hann laumast að honum og nær fiá
honum frankapeningí og flýtir sjer með hann til veitingarstaðar að
fá sjer fyrir hann matarbita. þegar hinn vaknar, saknar hann
peningsins, og fjekk að vita af þriðja bróður sínum, hver komið
hefði. Jieir fara nú báðir af stað í leit, og finna loks bróður sinn á
veitingastaðnum. Pasquale heimtar af honum frankann með harðri
hendi, en liann hjet öllu fögru um borgunina, undir eins og hann
gæti unnið sjer eitthvað inn. Yngsti bróðirinn Gennaró, lagði gott til
og sagðist skyldi ábyrgjast horgunina, en Pasquale vildi ekkert um það
heyra og engum sanni taka, og þrífur rýting sinn og rekur bróður
sinn í gegn, en særir hinn, Gennaro, er hann vildi ganga í milli
þeirra. Dómurinn dæmdi Pasquale í 20 ára varðhald. — I Pianella
(suður á Abruzzo) bjuggu hjón, bæði yfir áttrætt, og hjá þeim tveir
synir þeirra. Annar þeirra hafði verið í 20 ára galeiðavinnu fyrir
manndráp. Hann átti rakka, sem hann einn dag fann dauðan heima.
Hann grunaði, að einhver af ættfólkinu sínu væri að þessu valdur og
fylltist þeirri heipt og hefndarbruna, að hann drap föður sinn, móður
sína og bróður með byssuskotum, en vann með rýtingi á konu hans.
Eptir þessi ósköp banaði hann líka sjálfum sjer. — I Rómaborg
kom verkmaður inn á veitingastað og bað um vín. Meðan hann
drakk úr glasi sínu, datt það á gólfið og brotnaði, en hann ljet
ekki á því bera. Áður enn hanh komst á burt, gáði veitingamaður-
inn að brotunum og spurQi gestina að, hvern þetta hefði hent. Einn
af þeim sagði honum, hver það væri, og við það fauk svo í verk-
manninn, að hann tekur þegar upp hnífinn og rekur í kviðinn á
sögumanninum. — Stundum rekur svo ein hefndin aðra, sem títt var
tímum vorrar fornaldar. — TJngur maður, sem átti heima í San Vito,
litlum bæ á Sabínafjall-lendinu, var nýkominn út úr hegningarhúsi,