Skírnir - 01.01.1875, Qupperneq 62

I
62 ÍTALÍA.
skrifaði þar á með blýaati, aS hann skyldi utvega peningana og
senda þá á þann staS, sem stigamennirnir tóku til. þeir trúðu
öllu vel fyrst, en kunnu ekki aS lesa, og nú datt þeim í hug, er
vagninn var farinn, aS greifinn hefði beiöst mannsafnaðar á miS-
anum og stefnt þangaS leitarliSi, sem peningarnir áttu aS koma.
þeir gerSu því skjótrábinn bana hans, og fóru viS þab hurt. Ekki
voru þessir hófar af lífi dæmdir, enda láta fæstir illþýSismenn
á Italíu lífiS, nema þeir, sem falla fyrir vopnum herliSsins. A
Rómi, Sikiley og i sumum hjeruSunum (t. d. Calabríu) á SuSur-
en hann hafði verið í vitorði með öðrum, sem veitti ungum manni
bana frá sama bæ. Eptir heimkomuna sat faðir hins drepna um hann,
og þegar færi gaf, skaut hann kúlu í bakið á honum. Hann fjell
þegar, og þó honum væri ekki líft, skildist hinn ekki fyr við hann
enn hann hafði veitt honum 36 knífstungur. Eptir það gekk hann
heim til sín, fór í önnur föt og gekk út aptur og ljet sem ekkert
hefði í orðið. þá mætti honum vinur þess, er hann hafði drepið,
og veitti honum ólífisstungu þegar í stað. — Að ástir og ástamök
verði mörgum að bana á Ítalíu, má nærri geta. í Rómaborg bjó
leikari í húsi hjá ungum hjónum, og lagði mikinn hug á konuna.
Einn dag, er bóndi hennar kom heim, var hurðin slegin í lás að
innan, og er dyrnar voru brotnar upp, sáust þau bæði, leikarinn og
konan, liggjandi dauð á gólfinu. Hann hafði drepið fyrst konuna, er
hún vildi eigi þýðast hann, og síðan sig sjálfan. þar var og kona
af alþýðufólki, sem sá bónda sinn ganga framhjá dyrunum með öðrum
kvennmanni. Hún hljóp út á augabragði, og særði hann svo með
skærum í brjóstið, að honum lá við bana. þar var og ungur maður,
sem drap unnustu sína, þegar þann þóttist skynja, að hún væri orðin
sjer afhuga; en í Capua skaut herliðskapteinn unga stúlku af góðum
ættum, úti á torgi einu, fyrir þá sök að hún vildi ekki taka blíðu
hans. — Fleiri dæmi þessum áþekk færði danskur maður til í bijefi
til blaðs í Kaupmannahöfn, og gat þess um leið, hversu lint öll
alþýða manna tæki á þeim þar syðra, en hitt sætti mestu furðu, hvern
bleyðuskap og varmennsku flestir sýndu, þegar morð eða morðtilræði
eru framin á strætum úti eða torgum, þar sem fjöldi manns er nær,
því sjaldan sem aldri yrði neinn til að stöðva illræðismenn eða veita
þeim eptirför — nema hermenn eða löggæzlumenn —, en allir rynnu
á burt í skyndi, því þeir væru svo dauðhræddir við nefndirnar, ef
þeir skærust í eða hlytu að bera vitni um það, sem fram hefði farið.