Skírnir - 01.01.1879, Qupperneq 5

INNGANGUR OG ALMENNARI TÍÐINDI.
5
svo miklum þroska og þrifnaSi, aS þeir geti vel orSiS arfþegar
Tyrkja aS löndum sínum, þegar ríki þeirra þrotnar í vorri álfu,
eSa fullreynt þykir, hvort þaS á sjer nokkurrar endurreisnar von.
Ilitt er víst, aS Rússnm verSur ekki unnt meira, en nú hraut
af, þó j>eir hafi ætlaS sjer drjúgum meira hlutskipti aS leiks
lokum. Vjer þurfum ekki aS fara mörgum orSum um, hve sumir
hefSu mátt ugga um sína hagi, ef Rússum hefSi veriS leyft aS
leika viS Tyrkjann eptir vild sinni, eSa reka hann burt úr
Evrópu og setjast A' lireiSur hans í MiklagarSi. Engir hefSu j>ó
kennt harSara á í fyrstu enn Austurríki og Ungverjaland í
Evrópu, en Bretar í Asíu. Öll ríkin á Balkansskaga hefSu ekki
orSib annaS enn lýSskyldulönd Rússlands, og MikligarSur hefSi
orSiS áþekk valdstöS þess þar sySra og Warschau er á Póllandi,
og engu minni ógn hefSi Evrópu staSiS hjeSan af fána Kósakka-
valdsins, enn henni stóS lengi af mána Tyrkja á Ægisif. —
þaS er einmitt þetta, sem Englendingar og Austurríldsmenn
liafa viljaS koma í veg fyrir, svo sem kvorir um sig hafa hlutazt
til málanna. Sá rjettur sem Austurríki og Ungverjaland hefir
öSlazt á Bosníu og Nóvibazar, og í annan staS fullt sjálfsforræSi
Dunárlandanna, er í raun rjettri ekki annaS enn stíflugarSur,
sem Evrópa hefir reist á móti ágangsflóSi Rússa aS norSan, og
þar sem Englcndingar hjetu soldani aS halda vörS á landeign
hans í Litlu Asíu, þá þurfti enginn eptir aS spyrja, á móti
hverjum hjer væri bandaS. Hitt liggur líka í augum uppi, aS
Englendingar sáu eigi síSur fyrir sjálfra sín ráSi og högum enn
Tyrkjaveldis, er þeir gerSu Kýprusey aS varSstöS sinni. þetta
er og aS því leyti i flestra þjóSa, og þó einkum í enna suSlægu
þjóSa vorrar álfu, þarfir unniS, aS Rússum verSur bægt frá
MiSjarSarhafinu og leiSarsnndinu um Zuez, svo lengi sem Bretar
halda þeirri varbstöS. Yjer ætlum ekki aS fara um þettafleirum
orSum, en vildum aS eins benda á, hvernig austræna máliS
stendur af sjer andspænis hagsmunum enna vestri þjóSa og eystri
vorrar álfu, og hverjar hugleiSingar hafa ráSiS mestu, er erind-
rekar þeirra fylgdust svo vel aS málunum í Berlín, þegar þeir
breyttu svo mjög samningnum frá San Stefanó. Yjer skulum þó
minna á a& niSurlagi, aS Bismarck sat í forsæti á friSarfundinum,