Skírnir - 01.01.1879, Qupperneq 10

10
INNGANGUK OG AI.MENNARI TÍÐINDI.
leiS, og minntist á öll tilbrygSin í stjórn og löggjöf (sjá þáttinn
nm þýzkaland) að gera þar bragarbót, sem áfátt hefði þótt vera,
en kvaS allt þetta fyrir lítiS ninndu koma og hva8 eina til
lítilla heilla horfa. Eptir þaí er svo að orSi kvebiS: «þaS sem
leiSt hefir af öllu fálminu og fjölþreifninni er þó ekki annaS
enn almennt vantraust og óánægja, og þab er sem öllum sje
þungt fyrir brjósti, og þeim verSur ekki lengur hughægra, þó
glysi einingarsambandsins sje brugSiS þeim fyrir sjónir. Ekki
er hvít svala sjaldhittari enn sá maSur, sem allsvel unir sínu
hlutskipti, eSa er ánægSur meS hvernig högum almennings horfir».
Vjer höfum á undan minnzt á tildrögin til þess atvinnulevsis og
volæSis, sem svo víSa er nú um kvartaS, en því hagar eins til
í öllum löndum: verkvjelarnar flýta svo fyrir vinnunni, aS undir
eins safnast fyrir af smiSum og varningi, ef tregSa verSur á
kaupum og verzlun. Kaupþrot og atvinnubrestur iSnaSarmanna
fylgjast aS. þá er og hitt, aS eptir svo misjöfn afdrif margra
fyrirtækja, ráSast menn í færra enn áSur og vilja ekki hætta
peningum sínum. þctta vei’Sur öllum þeim verkmannasæg aS
atvinnubrigSum, sem hafa á seinni árum — einkanlega á þýzka-
landi — streymt til stórborganna. Ur sliku getur gott árferSi
og kornvöxtur ekki bætt til muna, því kornkaup (brauSkaup)
alþýSunnar verSa því minni, sem ef'niu verSa rýrari, og leiSir
þá bæSi af því og sjálfum nægtunum verSlækkun kornsins og
ágóSarýrnun landyrkjumannanna. Vjer sögSum í byrjun inn-
gangsins, aS «flestum» þætti, sem umliSna áriS hefði hrundiS
högum vorrar álfu í íriSlegra og vænna horf, en skulum þó aS
niSurlagi þessa greinarefnis herma eptirmælis orð markverSs
rithöfundar (Riehls í Miinchen) um áriS 1878: «þaS er satt, aS
til lykta er leiSt eitt eS fskyggilegasta mál — Austræna máliS,
en þær eru meS svo felldu móti, aS margar nýjar dylgjur og
misklíSir geta af þeim risiS. AriS var eitt af enum blcndnu í
sögu aldanna og blandiS var þaS og frábreytt, sem þjóSirnar
fengu af því hver í sitt hlutskipti. Rússum varS þaS bæSi til
gengis og ginningar, Tyrkjum til tjóns og eySileggingar. Eng-
lendingum færSi þaS mart til furSu, Frökkum einum allt til
fagnaSar. Italir áttu á því harma aS telja, þjóSverjar um sárt