Skírnir - 01.01.1879, Qupperneq 23

ENGLANI).
23
í fyrra sumar keyptu þeir eyju viS Adenflóann, sem Sókótora
heitir, og ætla a8 leggja t)ar upp kolabirgSir fyrir skip sín, sem
fara á milli Egiptalands og Indlands. Menn virSa svo, að Eng-
lendingar hafi meS öllu þessu viljaB gera fyrir, aö Rússar gætu
vitjaS þeirra á Indlandi um Evfratsdal og Persíu nibur aS Persa-
flóa og svo þaöan sjóleiS meS ströndum fram. En þaS ráS
hafa menn opt sagt. aS Rússar hefSu í hyggju, ef svo bæri undir.
Englendingar hafa nú komizt í ófriS á öSrum staS. í annaö
sinn hefir þeim lent í deilur viS Kaffa, eSa Zúlú-Kaffa í SuSur-
Afríku (á austurströndinni). TilefniS og aSdragandinn hefir veriS
sá sjerílagi, aS Kaffar hafa gert grönnum sínum ýmsan óskunda
í innrásum og ránum, en þaS voru annaöhvort þegnar eSa skjól-
stæSingar Englendinga, og þar aö auki hefir konungur þeirra
haldiS allmikiS herliS viS landamærin, og látiS eigi sem friSlegast.
Kafl'ar eru hraustir og herskáir, og einna fjölmennastir af þjóS-
unum þar sySra. þar aS auki hafa þeir lært aÖ nokkru leyti
vopnaburS og hernaSaraSferí) Evrópumanna. Konungur þeirra,
sem nú er, beitir Cetewayo.*) Köffum er illa viS nýlendur
Evrópumanna, og þaS getur veriS, aS konungur ætli sjer þaS
vinnanda verk, aS reka þá á burt og eyöa byggSum þeirra. Af
*) Af honum fara ekki fagrar sögur, því grimmd hans er fullkomlega
á borð við það sem verst er sagt af villimannahöfðingjum í Afríku
og Ameríku. Hann átti nokkra bræður, og einn þeirra sjer eldri, en
safnaði her og veitti þeim atgöngu og drap þá alla ásamt mörgum
þúsundum manna, sem þeim fylgdu. Elzta bróðurinn ljet hann pína
til dauðs (fiá hann lifanda og svo frv.). Fyrir skömmu ljet hann boð
ganga til ungra kvenna í ríki sínu, að þær skyidu taka þeim her-
mönnum í liði sínu, sem eldri væru og enn ókvongaðir, ef þeir kæmu
og bæðu þeirra. Allar konur, sem færðust undan því gjaforði, ljet
hann drepa þegar og með þeim nánustu frændur þeirra. Fyrir tveim
árum sendi landstjóri Englendinga í Natal honum boð um að linna
drápum og aðhyllast mannúðlegri stjórnarhætti. Hann varð afarreiður
við boðin og bað sendimanninn skila því aptur, að um dráp sín
væri ekki enn mikið að tala, því hann væri vart byijaður, en hitt
kæmi engum við, þó hann fylgdi dæmum feðra sinna og þeim siðum,
sem þjóð sín væri vönust. Hann ætti sama rjett á að stjórna sínu
ríki eins og honum þóknaðist og Englendingar ættu í Natal.