Skírnir - 01.12.1907, Side 3

Stephan G. Stephansson.
291
gervi vorsins og leiðir hana fram í því. Hugur hans er
eigi ástríðuþrunginn né ákaf'ur. Hann brennur ekki i
skinninu né heldur sviðna fjaðrir hans. En hann skoðar
ástina svo sem þann kraft, sem göfgar manninn og eyk-
ur honum vöxt og viðgang. Þar er sama vitið, sama
dýpið undir yfirborðinu.
Þriðja og síðasta ástakvæði höfundarins er kvæðið
»C a r 1 y«.
Það er um þrjátíu ára gamla viðburði — stúlku sem hann
hefir kynst i æsku, en skilist við á lífsleiðinni — eins og
gengur og gerist. Minningar skáldsins eru hálf-grasgrónar
í fyrstu, þegar hann hefur kvæðið. Því líkt er sem hann
þurfi að rista ofan af þýfi og stinga upp jarðveg minn-
inganna, áður en hann nær tökum á efninu. Fyrst yrkir
hann lýsingu sveitarinnar, sem »Carly« var í. Að þvi
búnu nær hann tökum á atburðunum og henni sjálfri á-
samt sjálfum sér.
En þótt hann sé þrunginn af minningum frá sambúð
þeirra i æsku, getur hann ekki látið vera að koma við
hjá Ameríkumanninum og stendur þá skamma stund á.
olnbogaskotinu til ármanns auðs og fégirndar:
Af vestræna frelsinu sveitin bar svip,
sera sagði það blátt frarn og hreint:
Við götuna heimilum, gestur minn, þór —
en gaktu þó hiklaust og beint!
því stígir þó fet inn í góðbúans garð,
þú geldur þess —• við erum enn
á götur og stjórnfrelsi gjafmildust þjóð,
en guð’ só lof, — tollheimtumenn.
En hann gleymir þó ekki fegurð landsins, né náttúr-
unnar þar sem:
hlöðurnar dumbrauðar hilti yfir jörð
sem hraunborgir, langt út um sveit,
og vorlognið blákembdi víðlendið alt
og vorsólin stafaði heit.
Á húsglugga leiftraði í lundi, sem stóð
19*