Skírnir - 01.12.1907, Qupperneq 82

370
tTpptök’mannkynsins.
komið af forfeðrum, sem ekki voru menn. Um þettá
varð rimma bæði löng og hörð og má nú segja að
hún sé útkljáð að því er vísindin snertir. A síðustu ár-
um hefir þó náttúrufræðingurinn og heimspekingurinn
0. Weininger, sá er skaut sig skömmu eftir að hann hafði
gefið út bók þá (Gesehlecht und Charakter) er vakti svo
afarmikla eftirtekt, haldið þvi fram að mennirnir geti
ekki verið komnir af apakynjuðum verum. Weininger
heldur þvi líka fram að karlmennirnir hafi ódauðlega sál
en kvenfólkið ekki, og mun sú skoðun varla öðlast mikið
fylgi á þessum kvenréttindatímum. En allir varfærnir
náttúrufræðingar munu sammála um það nú, að allar lík-
ur virðist til þess að mannkynið sé runnið npp úr dýraríkinu.
Hitt er meira efamál, með hverjum hætti þessi furðuleg-
asta skepna jarðarinnar hafi skapast af forfeðrum sem
voru dýr í vanalegri merkingu orðsins. Munum vér hjer
á eftir athuga það lítið eitt.
X.
Aður en lengra er haldið, verðum vér að líta á fram-
ætt mannkynsins. Vjer ætlum að næstu forfeður mann-
anna hafi ekki verið menn; en ekki lætur þar staðar
numið, heldur hafa apar þeir sem mennirnir eru af komn-
ir, átt til forfeðra að telja sem ekki voru apar, og þar
fram eftir götunum, unz vjer komum niður að mjög
»ófullkomnum« spendýrum. Rekjum vjer enn frameftir
þá finnum vér forfeður, sem eru ekki einu sinni spendýr,
heldur skriðdýrakynjaðir; þá enn framar froskkynjaðir, þá
fiskkynjaðir; þá forfeður sem ekki eru hryggdýr. Væri
þar langa slóð að rekja eftir miljónum aldanna. En
það er styzt að segja, að ættartala mannsins er ekki að
upptökum komin fyr en í fyrstu lifandi veru á hnetti
vorum. Mannkynið er frændsemisböndum tengt við jafn-
vel grasið á jörðinni. Alt hold er að vísu ekki beinlínis
hey, en í ætt við hey.
Þetta er sá kostur sem vjer verðum að taka ef vjer
sjáum oss ekki fært að trúa því — vegna þess að vjer