Skírnir - 01.12.1914, Qupperneq 72

408
Æfisaga mín.
þó eg þurfi nú ekki að halda skriffærunum jafnhátt og
áður, þá þoli eg ekki enn að skrifa á borði. — Þó eg ætti
bágt með að lesa, hætti eg því ekki alveg, með því líka
að hugsunarafiið var óskert. Fékk eg mér ýmsar fræði-
bækur léðar, hvar sem þess var kostur. Magnús Adrés-
son, sem nú er prestur á Grilsbakka, var þá farinn að lesa
»homöopathíu«; hann var góður vinur minn; hann
léði mér lækningabók á dönsku, og í henni fann eg sjúk-
dómslýsingu, sem virtist eiga við minn sjúkdóm, og bata-
skilyrði, sem stóð í mínu valdi; gætti eg þess siðan. Eftir
það versnaði mér ekki. Jafnframt reyndi eg enn ýms ráð
og meðul. Séra Arnljótur hafði áður ráðlagt mér, að láta
þvo mig úr köldu vatni á hverjum morgni. Það hafði eg
ekki framkvæmt. En nú byrjaði eg á því, og hélt því
síðan um mörg ár. Þótti mér sem það styrkti mig. Vera
má og að meðöl hafi gert sitt til. En aldrei fann eg
bráðan bata af neinu. Og það var fyrst eftir 3 ár, að eg
var fullviss um, að eg væri kominn á eindreginn bataveg.
Og síðan hefir batinn haldið áfram, hægt, en stöðugt, til
þessa. Eg er að vísu veikur af mér enn: þoli enga veru-
lega áreynslu, eigi að lesa nema með hvíldum og eigi að
skrifa nema eg haldi skriffærunum nokkuð hátt á lofti;
og yfir höfuð fer heilsa mín mjög »eftir veðri«. En bat-
inn, sem eg hefi fengið, er þó svo mikill, að því hefði eg
ekki trúað ef það hefði verið sagt fyrir, þá er eg var
veikastur.
Þá er veikindi mín voru að byrja og lengi siðan,
áleit eg þau hina mestu ógæfu; en svo hefir guðleg
forsjón hagað til, að þau urðu upphaf minna b e t r i
d a g a: Undir eins og mér var dálítið farið að batna,
tóku menn að nota mig til barnakenslu, sem þá var
vaknaður áhugi á. Sá sem fyrstur notaði mig til þess,
var Sigurður hreppstjóri Magnússon á Kópsvatni. Hefi
eg það fyrir satt, að síra Jóhann sál. Briem í Hruna,
sóknarprestur hans, hafi bent honum á mig til þess; —
en síra Jóhann sál. var mér kunnugur og hafði eg oft
fengið bækur hjá honum. Síðan hefi eg haft atvinnu a