Skírnir - 01.12.1914, Blaðsíða 73

Æfisaga mín.
409
barnakenslu á vetrum. Fyrst var það um nokkur ár, að
eg kendi á ýmsum stöðum, þar til er Einar kaupmaður
Jónsson á Eyrarbakka tók mig til að kenna syni sínum;
var eg síðan honum áhangandi í marga vetur, og reynd-
ist hann mér hinn bezti drengur- Frá honum réðist eg
til Sigurðar sýslumanns Olafssonar í Kaldaðarnesi, en það-
an til Jóns óðalsbónda Sveinbjarnarsonar á Bíldsfelli. Hafa
bæði þeir, og yfir höfuð allir sem eg hefi verið hjá, sýnt
mér hina mestu nærgætni og góðvild. — A sumrum hefi
eg ferðast meðal vina minna; hefir mér reynst það hin
bezta hressing. Bæði hefir reið á þægilegum hesti ávalt
haft styrkjandi áhrif á mig, og eigi siður góðvild sú og að-
stoð, sem eg hefi hvervetna átt að mæta. Þannig höfðu
menn mig með sér á Þingvallafund 1873, og á þjóðhátíð-
ina þar 1874, og höfðu báðar þær ferðir góð áhrif á mig.
Fleira mætti telja. Nokkur undanfarin sumur hefi eg
ferðast um héruð til fornleifarannsókna í þjónustu forn-
leifafélagsins. Um efrihluta Arnessýslu, Rangárvallasýslu
og Skaftafellssýslu (vestri) 1893; um vesturhluta Húna-
vatnssýslu 1894; um Flóamanna- Hrunamanna- og Biskups-
tugnaafrétti, svo og um Laugavatnsdal o. v. 1895; um
Mýra- Snæfellsnes- og Dalasýslur 1896. Frá árangri þeirra
rannsókna hefi eg jafnóðum skýrt í Árbók fornleifafélags-
ins. Þetta frjálsa og þægilega líf bæði sumar og vetur
hefir eigi einasta styrkt heilsu mína og gert mér æfina
skemtilega: það hefir ennfremur gefið mér tækifæri til
að fylgja betur eðli míns innra lífs en áður var kostur á
nfl. að stunda bókfræði og mentun yfir höfuð. Skamt hefi
eg að vísu komist í samanburði við vel mentaða menn,
og er það eðlilegt, þar eð eg byrjaði svo seint og hefi
enn orðið að »spila á eigin spýtur« að mestu. En van-
þakklátur væri eg þó við guð og menn, ef eg segði, að
eg væri engu mentaðri nú heldur en áður en eg veiktist. Auk
dönsku og sænsku hefi eg lesið bækur á þýzku og léttri
ensku; eg hefi gert mér ljósar ýmsar fræðigreinar, svo
sem heimspeki, eðlisfræði, efnafræði, heilbrigðisfræði og
»homöopathiska« læknisfræði. Enginn skyldi þó ætla, að