Skírnir - 01.12.1914, Blaðsíða 74

410
Æfisaga min.
eg .jafni mér við skólagengna menn í neinu þessu. Við
ljóðagerð hafði eg fengist löngu áður en eg veiktist; en
fyrst eftir það fekk eg réttan skilning á íslenzkri brag-
fræði. Sem skáldi jafna eg mér ekki við »stórskáld« eða
»þjóðskáld« vor; eg veit að eg er í því sem öðru »minst-
ur postulanna«. Og það sem eg hefi áfram komist, í hverju
sem er, þakka eg engan veginn ástundun minni einni
saman: Margir hafa veitt mér mikið lið í mentunarefnum
bæði með leiðbeiningum og bendingum í ýmsum greinum
og með þvi að lána mér eða gefa góðar bækur. Meðal
þeirra vil eg nefna: dr. Jón Þorkelsson rektor, dr. Björn
M. Olsen rektor, síra Eggert sál. Briem, síra Eirik Briem,
síra Magnús Andrésson og þá frændur hans Helgasyni,
Einar alþingismann Asmundsson í Nesi, sem skrifaðist á
við mig í mörg ár, en komst fyrst í kynni við mig fyrir
tilstilli Asmundar bónda Benediktssonar í Haga, frænda
hans. Enn má telja Sigurð bóksala Kristjánsson,
Guðmund bóksala Guðmundsson á Eyrarbakka og Frið-
rik bróður hans. Marga fleiri mætti telja; en fremst allra
sóknarprest minn, síra Valdimar Briem, sem eg á meira
að þakka en nokkrum manni öðrurn, frá því er foreldra
mína leið.
Eg var lítið eitt kominn á bataveg þá er eg misti
föður minn. Hann varð bráðkvaddur sunnudaginn 2. nóv.
1873, á heimleið frá kirkju og altarisgöngu. Var hann
þá 70 ára gamall og orðinn mjög heilsutæpur. Hann hafði
verið hinn mesti atorkumaður, en haft litlum kröftum á
að skipa öðrum en eigin höndum. Voru því kraftar hans
orðnir veiklaðir af lúa. Fáum dögum áður en hann dó,
hafði hann fengið snögt verkjarflog fyrir brjóstið, eins
og þar ætlaði eitthvað að springa, en leið frá aftur að
því sinni. Grunaði hann þá, að svo kynni að fara sem
fór, en talaði þó fátt um það. — Móðir mín bjó eftir hann
næsta árið eftir lát hans, en brá svo búi. Fekk þá Jón
bróðir minn jörðina Minna-Núp til ábúðar, og var móðir
mín síðan hjá honum meðan hún lifði. Hún dó 29. marz
1879 og skorti þá 40 daga á 92 ára aldur. — Eg hefi og