Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 9

9
GRASAFERÐ*)-
(Brot).
Systir góð! sjeröu það, sem jeg sje?” 5aó var eitt
kvöld uni vorið, við komum af stekknum, að jeg sagði
fietta við systur mína, timmtán vetra gamla, og klappaði
saman lófunum af gleði. ”Jeg veit ekki, við hvað þú átt,
drengur!”—• ”hvað á jeg að sjá?” sagði hún rjett á eptir
og snjeri sjer við, því jeg var orðinn aptur úr og horfði
þegjandi ofan í jörðina. ”Hjer hefur rignt ormum í skúrinni,
en það var ekki fiað, sem jeg átti við”. ”J)ú ert skýrleiks
barn” sagði systir mín hlæjandi ”og kemur alltjend upp
með eitthvað nýtt; við skulum tala um ormana fiína seinna;
en hvað var hitt, sem jeg átti að sjá?” Jeg var einatt
vanur við hún leiddi mig, á meðan jeg var yngri; en nú
var jeg orðinn 13 vetra ganiall og fiótti vera of stór til
fiess; samt sem áður fannst mjer f>að alltjend mesta
skemmtun, og vann jeg mjer það stundum inn með alls-
konar gamni og vinalátum, þegar við vorum einhverstaðar
á gangi. ”Leiddu mig dáltið” sagði jeg, og tók íhöndina
á henni, ”annars kostar sjerðu ekki það, sem jeg bendi
þjer á — þú sjerð íjallið hjerna fyrir ofan okkur, gáðu
nú að”. ”Nei, jeg sje ekki fjallið, frændi minn góður! var
það ekki annað enn fjallið?”— ”Og sjerðu bunurnar bláu,
sem steypast fram af Bröttuskeið; jiað er eptir regnið
áðan; lækirnir hafa allir vaxið og eru sumir mórauðir.
*) Jónas hefnr ekki sjálfur gelið þessu hroti neitt nafn,
nienn viti.
svo