Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 55

55
á iióluna, þrgar leggnum var riðift. "Líttu nú á niig”
sagði liann við skelina; ”hvernig lízt {)jer nú á? ættuni
við nú ekki að taka saman? hjónasvipur er með okkur;
J)ú ert úr sjó, og jeg úr lambsfæti; jeg sje ekki betur,
enn það geti farið vel á með okkur”. ”Á! haldið {ijcr
{iað?” sagði skelin; ”(>jer munið líklega ekki eptir, aðjeg
er rekin á fjöru, og er orðin forfrömuð; kaupmaðurinn
hefur fundið mig sjálfur og jetið úr mjer fiskinn, og jeg
hef komið á meir enn einn postulíns-disk”. ”Satt er {iað”
sagði leggurinn; ”cn jeg er líka i'ir golmögóttum lamlisfæti,
og hef verið súrsaður, blessuð mín! og presturinn befur
borðað af mjer sjálfur, og nú er búið að setja bólu í
endann á nijer, eins og (>ú getur sjeð”. ”Er {>að nú
víst?” sagði skelin. Svei mjer ef — fari jeg {>á sem —
skammi mig ef jeg skrökva” sagði Icggurinn. ”!Þjer getið
komið fyrir yður orði” sagði skclin, ”en jeg má j>að ekki
samt; jeg er háiílofuð, að kalla má; (að er fítill í hlað-
brekkunni, eiris og þjer vitið, og (egar drenguriiin ber
okkur út, gullin sín, hefur liann optar enn einu sinni lagt
mig niður hjá fíílinum, og {>á hefur fífillinn sagt: ””Viljið
(>jer koma til í {>að?”” og jeg hef }>á sagt ”já” svona í
huga mínum innanbrjósts, og {>að álit jeg hálfgildings
lofun. En því lofa jeg yður, að jeg skal aldrei gleyma
yður”. ”5að er nú til nokkurs” sagði leggurinn, og svo
töluðu {>au aldrei saman.
Ðaginn eptir kom drengurinn, sá sem átti gulla-
stokkinn, og fekur hann og fer með hann og allt saman
út í hlaðbrekku. Já var sólskin og sunnanvindur, ský-
skuggar ílugu yfir engin, og fifan hneigði sig á mýrinni í
hvert sinn og hún dökknaði, og {>að gekk eins og bárur
yfir puntinn á túninu, dalurinn skein allur í grösum og
lilóimim. Skelin Ienti hjá fiflinum, eins og vant var, {>ví
börn eru opt vanaföst í Ieikum; hann leit á hana stund-
arkorn og sagði: ”Viltu eiga niig, hróið mitt?” ”Jað vil
jeg fegin” sagði skelin. En fifillinn sagði: ”(»í f*rð {>að