Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 14

14
numirigjalega skringilegur jeg helöi verið í rómnum, og
fór það, eins og stundum ber við, að hugur minn komst í
aðra stefnu, og hló jeg Jiá dátt að sjálfum mjer. ”]?etta
var Jiað skritnasta, sem jeg hef nýlega heyrt” sagði
systir min; ”blessaður vertu, segðu |iað aptur í sama róm
ogáðan; reyndu nú til!” Jeg færðist undan fyrst í stað ;
en fiað fór eins og vant var, Jiegar Hildur var annars vegar,
mjer var ekki hægt að synja henni lengi um Jiað, sem
liúri hað; jeg varð Jiá að fara að herma eptir sjálfum mjer,
og Jió Jiað tækist ekki sem hezt, varð okkur Jiað samt
háðum nægilegasta hláturs efni. Hún var þá svo hlíð, og
hló að mjer svo dátt og græskulaust, að nijer kom ekki
til hugar að firrtast við Jiað minnsta grand. jþegar við
stóðum upp, sagði hún og var nokkuð alvarlegri: ”Ef J)ú
vilt, skal jeg aldrei kalla jiig litla frænda meir; Jiú munt
líka bráðum vaxa, ef jiú lifir, og Jiegar Jiú ert orðinn stór,
mun jeg verða að venja mig af því, hvort sem jeg vil
eða ekki”. Jeg varð cinhvern veginn undarlegur, þegar talið
snjerist sona við; mjer fannst nú lítið til þessa loforðs, og
vissi ekki vel, hverju jeg átti að svara. "Kallaðu mig
hvað sem þú vilt”, sagði jeg þá heldtrr lágt, ”jeg skal
kalla þig systur mína samt” — og sona klifruðum við
upp á skeiðina. Jeg var að hugsa hitt og þetta, og tók
lítið eptir veginum, hann var ekki heldur mjög voðalrgur;
við fundum á einuni stað klettaskoru, og komumst þar
upp, án jiess okkur vildi nokkurt slys til; en svo var
hún þröng, að við uröum sumstaðar að renna okkur á
rönd, og sáum við glöggt, að hún varð ekki farin aptur, ef
við fengjum nokkuð í pokana.
Jeg vonast til, að sumir af Iesenduni niínuni muni til
sín, þegar þeir hafa í fyrsta sinni fundið svo mikil grös,
að þeir væru vissir um að geta tekið þar hyrði si'na fyrir-
hafnarlaust að kalla. 5'í er svo varið með áhugann,
að hann þróast jiví meir, sem meiri er óvissan, og þetta
veldur ákefð allra veiðimanna og annara, sem afla sjer