Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 73

73
f
JÓNAS HALLGRÍMSSON.
J)ví, sem að ísland ekki meta kunni,
er ísland svipt; því skáldið hnje og dó,
skáldið, sem því af öllu hjarta unni,
sem elskaði þess fjöll og dali og sjó
og vakti fornan vætt í hverjum runni.
J)egar hann hrærði hörpustrenginn sæta,
hlýddum vjer til, en eptirtektarlaust,
vesalir menn, er gleymdum þess að gæta,
að guð er sá, sem talar skáldsins raust,
hvort sem hann vill oss gleðja eða græta.
Ná hlustum vjer og hlusta munum lungum,
en heyrum ei — því drottinn vizkuhár
vill ekki skapa skáldin handa öngum;
nú skiljum vjer, hvað missirinn er sár;
í ailra dísa óvild nú vjer göngum.
En þeir, sem fylgdu þjer í lífsins glaumi
og þekktu andann, sem þjer drottinn gaf,
fylgja þjer enn j)á fram í lífsins straumi
og fúsir berast út á dauðans haf;
j)ví hjer er alit svo dauft og sem í draumi.