Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 11

11
búinu. Ráðskonan var allt af Iieldur ill vift mig, og
kallaði jeg hana digru Guddu, þegar jeg var reiftur, en
Hildi, prestsdótturina, kallahi jeg aldrei annað enn systur
mína, og prestinn fóstra minn, eða j)á stundum sjera
Bjarna, |)egar jeg átti tal við ókunnuga. Hann var aldrei
harður viö mig, og ekki man jeg til hann ofhyði mjer
nokkurn tíma, hvað sem jeg átti að nema eða vinna, en
heldur var hann strangur í útliti, og aldrei svo blíður eða
eiginlegur í máli, að jeg gæti fest ást á honum; mjer lá
allt af við að hræðast hann, og aldrei var jeg eins glaður
eða upplitsdjarfur, og jeg reyndar átti að mjer, {)egar jeg
sá hann einhverstaðar í nánd við mig. Samt sem áður
virti jeg hann, eins og hann væri faðir minn, og vildi
honum vel af heilum hug. Jeg var svo lánsamur, að koma
mjer vel við fólkið á bænum, og haföi [)að sumt eptirlæti
á mjer, en enginn horn í síöu minni, nema ráðskonan.
Bezt fjell mjer samt æfinlega við hana Hildi systur mína,
og henni var jeg þægari, enn nokkrum manni öðrum á
heimilinu.
í>að var einn dag fyrir sláttinn, að jeg var kominri á
hvíta brók og ljósbláa sokka, og saumaði j)á upp um mig
fyrir rieðan hnjeð. Að ofanveröu var jeg snöggklæddur, á
grænum bol og dúkskyrtu, með nýlegan hatt, sem jeg
hafði keypt fyrir lamb, og jmtti mjer ()að vera fallegur
hattur. Sona stóð jeg út’ ú hlaði með hárband og Ijós-
gráan tínupoka, og j)ar að auki var jeg vel útbúinn að
snærum. Jeg hafði tekið með mjer peysuna mína bláu,
og var að búa mig til að binda bagga úr henni og pok-
anum, en dró j)að samt, og horfði heim til dyranna, hvort
enginn kæmi út. 5>að Ieið ekki heldur á löngu, fyr enn
systir mín kom með samanbrotinn tínupoka og snjóhvíta
rósavetlinga á höndunum, en hversdagsbúin að öðru leyti,
hreinlega og Ijett, en j)ó hlýtt, svo kunnugum var hægt
að sjú hún ætlaði í grasaferð. Jeg kalla'i til henrrar og
sagði: ”Fæ jeg að bera pokanri jnnn, systir góð!” og leit