Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 23

23
þótti, eins og hún væri aí) virfta mig fyrir sjer, og sagði
heldur seint: ”3>á gætiröu setzt aö á Sljcttunni, fiangað til
f)ú ert orðinn nógu stór til að geta gengið heim aptur og
vaðið árnar á leiðinni”. Jetta svar sárnaði nijer, eins og
von var til, og ætlaði jeg nijcr að horga [)að nieð ein-
hverjum meinyrðum; en í sama liili hcyrðum við voðalegan
dynk, rjett fyrir ofan okkur, og síðan hvern af öðrum,
svo fjallið skalf og titraði. ”Guð varðveiti núg!” sagði
systirmín; ”varaðu þig, blessaður! [)að er grjóthrun”. Jeg
rauk á fætur og ætlaði, held jeg, að flýja, en [)egar mjer
varð litið upp, fleygði jeg mjer í fangið á henni, og sagði
með öndina í hálsinum: ”Jeg er hræddur við steiuinn,
systir góð!” I |)essu vetfangi flaug stóreflishjarg fram
hjá okkur; [)að hófst í háa Iopt og hjó upp torfur úr
rindanum, þar sem við stóðum, og fyr, enn augað eygði,
var það horfið fram af skeiðinni, en dynkirnir ukust nú
uni allan helming og grábiár reykur og eldlykt gusu upp.
”Tarna eru óttalegar skruðningar” sagði systir mín og
hjelt fast utan um mig; en þó jeg raunar væri hræddur,
sá jeg samt, að steinninn var floginn fram hjá, og fór mjer
[>á að sýnast ráðlegast að hera mig karlmannlega. ”Heyrist
þjer það?” sagði jeg; ”en þjer er samt óhætt að sleppa,
því þær eru allar í skeiðinni fyrir neðan okkur — þú
varst býsna hrædd”. I því jeg sagði þetta, snjeri jeg nijer
undan um leið, til að þurka af mjer svifann og iofa guð í
hálfum hljóðum; því jeg sá glöggt, að við höfðum verið í
Iífshættu. ”Jarna erfu kominn!” sagði systir mín, og
vissi ekki, hvort hún átti að firrtast eða hlæja; ”hleypur
fyrst í fangið á mjer af hræðslu , og segir svo jeg skuli
vera óhrædd og mjer sje óhætt að sleppa, þegar hættan
er um liðin”. Jeg Ijet cins og jeg heyrði ekki þetta, eu
bar mig að snúa talinu við. ”Veiztu þá af hverju grjót-
hrunið kemur?” sagði jog, og var býsna spekingslegur;
”það eru sumir steinar, sem sifja frarnan í brekkunni og
tolla ekki á neinu, nenia leir og sandi, sem runnið hcfur í