Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 15

15
fjár úr skauti náttúrunnar. Með handiðnirnar er allt ö'ruví.si
ástatt: |)eir, sent eiga aö vinna aö því, sem allað er, og
endurbæta það og ummynda, vita optast nær fyrirfram,
hvað miklu [)eir muni fá af kastaö, og gerir vinnan j)eim
langtum minni áhuga, enn hinum; enda lif’a jieir minna á
voninni, og búast ekki á hverri stundu við einhverjum
feng. Jeg var í þetta sinn í j)eirra tölu, sem gleöjast við
að sjá von sína rætast, og jiarf jeg ekki að lýsa huga
mínum fyrir þeim, sem hafa reynt eitthvað líkt j)ví á
mínu reki. Undir eins og við systir mín komum upp á
skeiöina, sáum við, að Iitaskiptin á tónum bleiku höföu
ekki dregið okkur á tálar; jiær voru allar þaktar í grösum,
og láu þau í stóreflis-flekkjum, og svo jijett, að ekkert
strá og öngvar mosa-tegundir voru vaxnar upp á milli
jieirra. jíaö var auðsjeð á öllu, að þar höföu ekki verið
tekin grös í margt ár. Við bárum ekki við að binda á
okkur pokana; því ekki þurfti langt að ganga eptir tín-
unni. Við kipptum þá upp skúf og skúf, en grösin lágu
laus, að kalla, og bárum við þau saman í smáhrúgur, þangað
til við hjeldum, aö við munduni ekki koma meiru heim.
Viö liöfum varla veiið að jiessu Iengur enri svari einu
dagsmarki, og þegar öllu var lokið, og við búiu að troða í
pukana, hefur varla verið kominn miðmundi. ”jþetta eru
nógu laglegir pokar!” sagði jeg [)á, ”en ógn verður eptir
af grösuDum; seztu nú við og saumaðu fyrir peysuna
mína, hún tekur þó ekki svo lítið, og jiað er líka manna-
legra, að koma heim með bagga í fyrir”. ”5ú verður
þá að segja nijer sögu á meðan, fyrst jeg er sona eptirlát
við þig” sagði systir mín um leið og bún fór að þræða
saman peysuna. Jeg var fús til }>ess og settist jeg við
hliöina á henni, en þó svo, að jeg sæi vel framan í hana,
því þá gekk mjer alltjend betur að segja frá. Sona sat
jeg stundarkorn og hugsaöi mig um. jþví næst spuröi
jeg systur mína, hvort það ætti að vera eitthvað um hann
sjera Eirík í Vogsósum, eða þá saga af útilegumönn-