Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 42

FUM)URINN.
(Eptir J. P. HebeT).
J)íið eiu rm meir enn sjöfiu ár síðan ungur járnnemi i
Fnlúnum kyssti unnustu sína , unga og fríða stúlku , og
sagði við bana um leið: ”Á Lúsiumessu skal presturinn
Iýsa yfir okkur blessuninni; svo verðum við hjón og kornurn
upp kofa yfir höfuöin á okkur”. ”Og ást og eindrægni
skulu búa undir því þaki” svaraði stúlkan brosandi; ”{rví
{)ú ert mjer fyrir öiiu; og heldur vildi jeg liggja í gröf-
inni, enn eiga aö lifa {>ar, sem jrú ert ekki”. Eri {regar
presturinn kallaði í annað sinn af stólnum ogsagði: ”Viti
nokkur meinbugi á (ressari giptingu, segi harin til í tima,
eða jregi síðan” — þá kom dauðinn og sagði til; því
morguninn eptir, þegar ungmenniö gekk um hlaðið hjá
unnustu siuni, klappaði hann að vísu á gluggann og bauð
henni góðan dag, en harin kom aldrei sr'ðan og heilsaði
henni að kvöldi dags. Hann kom aldrei framar upp úr
námunum; og {iað var til lítils, {><> hún væri um morguninn
að falda svartan klút með rauðum teinum handa uunusta
sínum á brúðkaupsdaginn; {>ví {iegar hann kom aldrei
apfur, lagði hún klútirin afsíðis og grjet unnusta sinn og
gleymdi honum aldrei. Sona liðu sfundir — Lissabon fjell
i jaröskjálfta, sjö ára stríðið var háð, Pólínaríki var skipt
í parta, Teresía drottning andaðist og Strúense var
hálshöggvinn, Vesturálfan náði frelsi sínu og frakkneskur
og spánskur her varð að hverfa aptur frá Gíbraltarkastala,
Tyrkjar byrgöu Stein hershöfðingja inni í Kappahelli á