Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 12

svo uni leið ni5r á mig, frví aldrei {róttist jeg hafa verið
eins kallmannlegur í vexti, nje nieira niannsefni að sjá,
enn núna á hvítu brókinni. ”Heyr á errdemi! ætli þjer
veiti af að hera jiig sjálfan?” sagði digra Gudda; ”f>að
situr á frjer, pattanum, að þykjast vilja láta eins og fullorðn-
ir menn!” Hón stóð rjett fyrir aptan mig, og haföi jeg
ekki fyr tekið eptir henni. ”Jeg anza þjer ekki”, sagði
jeg í hálfum hljóðum, en systir mín fjekk mjer pokann
sinn brosandi, og sagðist ekki efast um, að jeg bæri hann
með heiðri og sóma, ekki sízt, ef hún leiddi mig upp á
móti brekkunni. ”5að cr alltjend Ijettara”, ætlaði jeg að
segja, en digra Gudda stóð við hliðina á mjer og brosti
svo hæðnislega, að jeg beit á vörina og hnýtti baggann
minn þegjandi. ”Mundu mig um það, Hildur!” sagði ráðs-
konan, ”að færa mjer dálitið af helluhnoðra í kvöld, hann
vex nógur í fjallinu, og alltjend er hann blessaðasta gras
að drekka af’. Mig langaði til að svara einhverri óþægð,
en þorði það ekki, fyr enn jeg var albúinn. ”Jeg skal
muna til þín, Guðríður!” sagði systir mín, ”verið þið sæl
öll!” ”Og jeg skal færa þjer einn eða tvo skollafingur, eða
þá dálítið af tóugrasi” sagði jeg og hljóp á stað með
sama, því jeg vissi digra Gudda munði hafa orðið reið.
Veðrið var blítt og hreint, en ekki sá til sólar, því
skýjadrög voru nm himininn, og hrannaði austurloptið. 5að
var eins og sveitin hefði sniðið sjer stakk eptir veðrinu:
allt var svo kyrrt og blítt yfir að líta, túnin græn og
glóuðu í fifluni og sóleyjum; engjarnar líka grænar, en
þó nokkuð Ijósbleikari, og sumstaðar hvítir fílúblettir, tá-
hreinir, eins og nýfallinn snjór. Gúsnialinn dreifði sjer um
haga og hlíðar, og ekkert var að heyra, nema einstaka
lækjarbunu og árniðinn í dalnum, eða þá stundum fugla,
sem flugu kvakandi í loptinu, ellegar sátu á einhverri hæð
og sungu sjer til gamans í morgunkyrrðinni. Lengra í
burtu var að sjá fagurblá fjöll með sólskins-blettum, og