Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 27

27
bóndinn fer að slá, e3a börnin slíta af [)jer höfuSiiV’.
”Æ, jeg veit ekki, hvaö |)ú talar um” sagöi fífillinn, ”en
mig langar til aft lifa”.
”Sæll vertu, fífill minn!” sagði flugan morguninn eptir;
”nú hefurðu sjeð kvöld og forsælu, hvernig líz.t þjér á?”
"Minnstu ekki á það” sagði fífillinn; ”mjer ógnar, þegar
jeg hugsa til þess! ijþegar sólin hlessuð hvarf og forsæl-
unni skelldi yfir — þá koni yfir mig hrollur og dauðans
þungi; jeg lagði [)á saman hlöðin og lokaöi höfðinu og
sofnaði; en mig hefur dreymt í alla nótt Ijósið og sólar-
ylinn; tefðu mig nú ekki, meðan sólin cr á lopti; en jeg
má ekki hugsa fil kvöldsins — samt langar mig til að
lifa, svo jeg geti horgað fijer”. Flugan hrosti við og ílaug
Iengra ofati á völlinn.
Nú leið lengi og þau heilsuðust á hverjum morgni,
þegar flugan fór út. Fífiilinn cltist fljótt og var loksins
orðinn að gráhærðri hiðukollu og meir enn fullsaddur á
lífinu, en samt sem áður sagði hann allt af sig langaði
til að lifa, til að geta borgað flngunrii, og stóð nú á jiví
fastara enn fætinum, að hann skyldi gera það, áður enn
hann skildi við; en flugan gerði ekki nema hló að honum
og kallaði hann örverpi og biðukollu, og ráðlagði honum
að leggjast út af og deyja. ”Hafða þolinmæði, heillin góð!”
sagði fífillinn; "þakklátsemin heldur mjer við; þó jeg sje
köld og grá biðukolla, og sólin gleðji mig ekki meir, og
forsælan og myrkrið hræði mig ekki, af þvi jeg er tilflnn-
ingarlaus, [)á langar mig samt til að lifa; og nú vaki jeg
bæði dag og nótt og sofna aldrei dúr, og er a!!t af að
hugsa um þetta sama. ”Vertu sæl, biðukolla!” sagði
flugan. ”Vertusæl, fluga mingóð! og sólin blessuð vermi
I'ig!”