Fjölnir - 01.01.1847, Síða 50

50
og sifja [>ar viiS IioiBííi Iijá skniöbúiia fólkiim og fá eins
fiigur klæBi eins og {)a!i.
Morguninn cptir gat stúlkan ekki sofið og var einlægt
að hugsa um, bverju hún ætti að svara uglunni um kvöldið.
^þá heyrði hún á baki sínu vera sagt í hálfiim hljóðum:
"Sfiilka lifla! unntu meir deginum, eins og jþú hefur gjört”.
Hún vissi ekki, hvað [>etta var, sneri sjer við og spurði,
hver talaði. ”j?ei [)ei” sagíii röddin, ”vektu ekki ugluna”.
3?á sagöi stúlkan í hálfum hjjóðum: ”Segðu mjer, hver Jnx
ert”. sagöi röddin: ”Jeg hef verið maður og varð fyrir
[)ví óláni, að villast hingað inn, eins og ]iú; jeg var nærri
dauður af leiðindum og fór út með uglunni eina nótt, en
um morguninn varð jeg að þessari leðurhlöku, og [xdi nú
ekki framar að horfa í blessaða dagsbirtuna. Mig langar
til að frelsa þig; fiess vegna hef jeg nú falið mig — hafðu
ekki hátt! nú vaknar ókindin”.
Uglan varð bálreið, þegar stúlkan svaraði henni [)ví,
að sjer væri betur við daginn. Hún skók að henni vængina,
og eldur brann úr augum hennar. ^egar allur hópuriun
var floginn inn um vegginn, J)á kom leðurblakan aptur út
iir skoti sínu. ”Ætlar [)ú ekki inn lika?” sagði stúlkan.
”Nei” sagði Ieðurblakan, "þangað ætla jeg ekki optar að
fara, og gerðu það fyrir mig, að fara ekki að smugunni
til að horfa inn”. Stúlkan sagði þá: ”Getum við með engu
inóti Iosnað?” ”Jú” sagði leðurblakan” þú getur losnað, ef
þú hefur bug til að drepa ugluna. J>egar hún sefur,
verðurðu að læðast aptan að henni, taka báðum höndum
utan um hálsinn og kyrkja haria; en það er þinn l)ani,
efhúnvaknar, áður enn Jiú nærð utan um hálsinn”. Stúlkan
svaraði: ”Mjer leiðist þessi æfi; þess vegna ætla jeg að
reyna það”.
Morguninn eptir, meöan uglan svaf, stóð hún hægt
á fætur, en skalf þó af hræðslu, að uglan mundi vakna.
Hún gat komizt aptan að henni og tók utan um bálsinn
báðum höndum eins fast og hún gat. Óvinurinn hamaðist,