Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 52

BROT ÚR BRJEFI SIÍRIFUÐU 13. JÚLÍ 1841.
I gærkvöldi var jeg staddur á ^Þíngvelli, cins og fyrir
fjórum árum. Sólin rann undir vesturbarni Almannagjár,
fögur og táhrein og logandi, og Jiótti mjer vera eins og
heiöur Forngrikkja eöa Sljettumanna hyrfi skyndilega af
jörfunni; svo var það nijer þá niikill sjónarsviptir. Mjer
varð þá reikað á löglierg; ærnar prestsins voru þar allar
enn og bældu sig í lynginu — það er ekki skröksaga;
jeg nennti ekki að tala á þessu sauðaþingi, og hálílangaði
mig þó til þess, et vera mætti, að ærnar skildu mig. Já
stóð djöfullinn hinumegin Flosagjár; bann hóf upp mikið
bjarg og varpaði því í hyldýpid, lagði svo við blustirnar,
að heyra bjargið sökkva. ”Dýpra og dýpra” sagði and-
skotinn, ”það keniur ckki upp aptur að eilífu”. í brekk-
unni fyrir vestan stóð nnígur manns; þeir hölðu á sjer
klafa, cins og nautgripir, og voru tjóðraðir við stcina,
ella befðu þeir stolizt á burt og strokið afjingvclli. Já
gckk djöfullinn að þeim, þar sem þeir teygðu klafana,
og lauk upp höfuöskeijum mannanna, en þeir fundu það
ckki. Hann fók þá hnefafylli úr hverju höföi og hugði
vandlega að. "Eintómar kvarnir” sagði andskotinn, ”og
ekki nema tvær í þorskkindirini!” Rljer varð svo hverft
við, þegar jeg sá hinn forna óvin furða sig allan á ofur-
megni hcimskunnar, að jeg sneri mjer undan og fór að
tína mosa af hraunsteinunum; hann Salomon Drejrr,
grasafræðingur, hcfur beðið mig um þess konar mosa.