Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 54

54
LEGGUR OG SKEL.
(Ælinlíri . nuiíKuin veginn eptiv //. C'. Andersen r).
Einu sinui voru leggur og skel; |>au lágu bæði í gulla-
stokki innan um önnur barnagutl, og svo sagði leggurinn
við skelina: ”Eigum við ekki aö taka saman, fyrst að við
á annað borð liggjum hjer í sama stokknnm?” En skelin
var úr sjó og þóttist töluvert, rjett eins og ung heima-
sæta, — en bún var nú samt ekki heimasæta — og
vildi ekki gegna jiví neinu. Jiar var líka í stokknum
gömul gjaröarhringja, slitin og fornfáleg; en bún var samt
úr eir. Hún sagði við skelina: ”Ekki vænti jeg þú viljir
heyra mjer út í horn?” og skclin sagði ”jú”, og svo fóru
þau bæði út í horn. sagði hringjan: ”Ekki vænti jeg
þú viljir eiga þjer mann, rífean og forstöndngan, ekki svo
mikið upp á bókaramennt?” En skelin var úr sjó og skildi
ekki þessa kurteisi, þóttist líka töluvert, rjett eitis og
ung heimasæta, og þagði eins og steinn. J>á sagði hringjan:
”Æ! segðu nú já, hjartans lífið mitt góða!” En skelin
sagði ekki annað enn ”nei”, og svo töluðu þau ekki meira
saman.
En nú kom drengurinn, sem átti gullastofefeinn, og
tók legginn og batt um hann rauðum þráðarspotta og reið
honum um pallinn, og seinast tók hann látúnsbólu og rak
í endann á honiim; Jiað var ekki mjög Ijótt að sjá skína
‘J Sb. Kjeerestefolkene i Nye Eventyr af //, C. Andersen.
Kjöbenhavn 1814.