Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 56

nú ckki samt, góöin míu!" ug svo liorfði liaun ajitm i
sólina, nærvi Jní eins brosaiuli og áður. l'0111 «Iáltu-
maÓurinn meö orf og Ijá og fór að hera út. Drenguriuu
varft að fljta sjer hurtu með gullin sín, og skelin varð
óvart eptir í hlaövarpanum. ”flvað er orðið af skeliniii
miniii?” sagði drengurinn; ”jeg var með hana úti í varpa,
jiegar farið var að slá”. En fóikið sagði: ”flún hefur
farið í lieyið; hún fiiinst, ef til vill, |iegar gefið er kúuum,
eða }iá í nioðinu í vor”. En leggurinn heyrði allt, sem
fólkið sagði, og honum sveið |iað sárt. tlann hugsaði
með sjer: ”Nú hefur skelin átt fífilinn i heyinu; Jiað er
útsjeð um [iað”. Og [>ví lengur seni hann hugsaði um
[íetta, [iví meira sáruaði honuni, og [>að kom til af því,
að hann gat ekki fengið skelina sjálfur; svo óx ástin dag
frá degi; þetta: að eiga annan, það var svo óbærilegt.
Leggurinn lá og kúrði, og vildi feginn geta sofið, en það
gat hann ekki, og ekkert nema hugsaö um skelina; allt
af varð húu fallegri og fallegri; veturinn Ieið, og svo voru
það orðnar fornar ástir; [>ví leggurinn liafði elzt og var
nú farinn töluvert að framast; drengurinn hætti einu sinni
að ríða honum og fleygði honum út í skot; en ein vinnu-
konan fann hann og Iitaði hann fagurgrænan, eins og
við þekkjum, og vatt svo uj>p á hann þráð; og nú fjekk
hann hæði embætti og nafnhót, og var kallaöur þráðar-
leggur; það var nú ofurlítiii munur! En svo hvarf hann
um vorið, og enginn vissi hvað, af honum varð; það var
leifað og leitað, af því hann var þrái'arleggur, en hann
fannst hvergi. Hvað var þá orðið af þessum emhættislegg
með nafubót, sem engirin lifandi maður gat fundið? 3>aö
skal jeg segja þjer: hann Iá úti á haugi; hann haíði
óvart verið boriiin út í sorpinu. 3>ar var lítið um dýroir,
gamlir íleppar og skóvörp og annað þaðan af verra. Legg-
urinn gaut hornauga til þessa sanisafnaðar, og sagði eins
og von var: ”Jú jú! jeg er fallega settur innan un> allan
þeiman hroða!” En svo sjer liann skel, ef svo mætti