Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 92

niikifi tala þeirra eykst á ári hverjn, heldur er það málinu
ssjálfu til liins nicsta stuSnings, að nienn vití, hvað fiví
verður ágengt. Mun flestuni liindiiidisniönnuni fiykja gaman
og gleði í ficini frirðleik, enda kann hann og vcrða sunmm
Jieirra, scm veikir eru fyrir, til nokkurrar sty'rkingar; en
margur niaður, scm ckki er enn í hindindisfjclag koniinn,
kann að vera svo drenglundaður, að ficgar hann her
satnan töluna hindindisinanna og hins urmulsins, sem enri
er við að bcrjast, Figgur liann ekki lcngur á liði sínu,
heldur gcngur í flokk jicirra, sem færri eru saman og
betri eiga málstaðinn, og niundi fró ekki hafa lagt fiað á
sig*), hefði hann eigi vitað, að liðsmunur var svo niikill.
En fiegar hindiiidismerin eru orðnir flciri cnn hinir, jiá
kann margur að Iciðast fil hins rjelta af jiví, að lianri
óttast almennings róni og álas hinna lietri nianna, scm
jiá verða ílestir í bindindi koniriir. En jiað cr ckki unnt,
að vita fölu bindindismanna í hvert skipti og allt ásig-
komulag, nenia bindindisfjelögunum sje vel fyrir komið
að hinni ytri skipun. Ekki er heldur auðvelt, nema svo
sje, að vita hvað ílcsfir bindiudismenn niundi á kjósa í
einhverju efui, rije heldur að leggjast allir á eilt, ef við
skyldi Jiurfa, t. a. m., cf niönnum jiætti ráð að leita
alþingis í einhvcrju efni. Fyrir jiessa sök látum vjer
prenta hjer aptur greinir jiær, er að jiessu efni lutu í
skýrslu vorri í fyrra, oghnýfum við jiær einstuku athuga-
semdum.
Vjer höldum jiað enn senr fyr vera óskaróð fil að konia
öllu bindindismáliriu í sem liezt horf að löguninni til:
1) a ð a 11 i r b i n d i n d i s m e n n s j e u í r a u n o g \ e r u
eitt fjelag og hafi allir ein lög.
*) Flestir menn kafla j>að að leggja á sig, að ganga í lög með
oss, mcðan þeir liafa ekki reynt jiau. En svo mun öllum
virðast, scnr nokkra sfuml liafa verið biiulimlismcnn, að jrcim
sje lítil! lyrðarauki að jrví lögmáli.