Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Blaðsíða 66

06
Kyrkjulireifing
gjörir jtaft ekki af eintómuin Jeik aö brjóta nifuir
sögusögn kyrkjunnar, heldur veröur jiaf) af j>ví hún
er ekki faér um að koma samhljóðan inni vitnisburð
sögunnar, og í j)eim tilgángi að fá svigrúm fil {>ess
af) geta bent á samband i gángi sögunnar. En með
j)ví hún ímyndar sjer, að mannkynið eitt sje undir-
rót allrar sögu, er hún ekki fær um að skilja rjett
sögu kyrkjunnar eða mannkynsins. Eptir henni er
sagan sífeld framrás og sjálfslýsíng mannlegs anda,
sem er jtað sama og guðs andi. Sameiníng guðlegs
og mannlegs eðlis í Kristi er að áiiti bennar j»ýö-
ingarlaus og jafnvel óskiljanleg, af j>ví hún leggur
til gruiulvallar upprunalega og ævarandi einingu
guðs og manna. Kristi er vikið úr sæti sem end-
urlausnara, hann verður ekki höfuð mannkynsins,
sem sendir líf og anda heiminum. Guðs verk verða
einúngis manna verk, hugsanir hans verða vorar
hugsanir, vegirhans vorir vegir. Mismunurinn milli
heimsins og kyrkjunnar verður að aungu. I stað
jiess er gjörður munur á þeim vitru og fávísu, eru
jjeir kallaðir fávisir, sem boða verður sannleikann í
hinum einfalda búníngi kyrkjulærdómsins, hinir vitr-
ir, sem álita þennan búning ójiarfan fyrir sig og af-
máðan. Jaö er auðsætf, að protestantiska kyrkjan
getur ekki kannast við guðfræði þá, sem bjer er lýst,
sem skilgefna dóttir sína. Aungu að síður á hún j)ó
þakkir skilið lijá kyrkjunni fyrir j>að, að hún hefur
kennt henni að sætta sig við jiað, j)ó viðburðir sögunnar
stundum kunni að bregðast og getur hver prótest-
antiskur maður borið j>að vel, þegarhann gætir j>ess,
að efni hinnar sáluhjálplegu trúar er kærleikur guðs,
sem birzt hefur i endurlausnar verkinu, veittsynda-
kvittun og tekið syndarann í sátt við sig. Ákafi
þessarar stefnu og yðjusemi í því að rannsaka sög-
una sannar það, hversu miklar mætur hún hefur á