Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Qupperneq 96

96
Martensen um
sakramenti náðarvalsins og emlurfæÖíngarinnar. Jaf)
leiddi af kristniboðinu, aö skírnin hlaut allrafyrst aö
byrja á þeim, sem kontnir vóru til vits og ára; en
ftar sem söfnuöir liófust, {tar sem kristilegt þjóðlíf
og hjónalíf myndaðist, {tar varö einnig aö veita börn-
um skírn; og fer svo fjærri {>ví, að kyrkjan hafi
með þessu breytt út af }>ví, er í öndverðu var til-
skipaö, að hún einmitt {tannig gefur skírninni þá
lögun, sem bezt á við eöli hennar; því aö henni er
einmitt eðlilegast að vera barnaskírn, sökum þess
að í lrenni er gróðursett, ekki einúngis ný meövit-
und, heldur og nýr maöur; ekki einúngis nýr per-
sónuleiki, heldur og rót hans og mögulegleiki.
Athurjasemd. Jó reynslan sýni, aö margir eru
þeir til, sent ltafa tekið skírn, en eru þó sjálíir ekki
endurfæddirnje trúaöir, getur það alls ekki rírtgyldi
skírnarnáðarinnar, heldur sýnir þaö einúngis, að
skirninni fylgir ekki töfraafl og aö skirnarnáöin er
ekki skilyrðislaus, heldur bundin skilyrði í verkun-
unt sinunt. Anuars kentur þetta til sumpart afvöld-
um manna sjálfra, sem vanrækja aö vekja í sjer
náöargjöf skírnarinnar, sumpart af ófullkontinni nteð-
ferö kyrkjttnnar á þessu sakrantenti, meö þvi hún hef-
ur opt veitt þeiin skírnina, sem hún gat vitað fyrir,
aö mundi vanta hæfilegleika til aö ávagsta náðargjöf
ina, eöa vanrækt þá hluti, sent miða til að efla sanna
menntun og guörækrti, (t. a. m. með hyrðuleysi í að
uppfræða börn og búa þau undir fermíngu), og sum-
part sprettur þaö af viturlegri niöurskipun guös á
náöarvalinu, sent ekki veitir öllunt þeim, er skírðir
eru, undireins þá ltina persónulegu endurfæöingu,
heldur er lengur að undirbúa sunta en sunta einnig
í sjálfunt söfnuðinum.
(Sbr. undanf. þátt unt útvalníngu ltinna einstöku).