Tímarit - 01.01.1869, Qupperneq 7

7
1846, er engan slíkan mismun gjörir, og opið bréf 26.
september 1860, erheflr aðrar ákvarðanirum hinn forna
hluta Reykjavíkur, en hinn nýja).
Þó bæir standi á útjörð kaupstaðar eða fyrir utan
sjálft húsaþorpið, er engin ástæða til að álíta, að aðrar
reglur skuli gilda um þá, enn bæi, er með öllu standa
fyrir utan kaupstaði, og verður því að liggja á þeim al-
þíngistollsskylda, ef þeim fylgir meira land en 1 hndr.
Þegar kaupstað fylgir land, er meira er en 1 hndr.,
má skoða kaupstaðinn sem jörð í tilliti til blettsins og
verður þá að mega jafna alþíngisgjaldi á blettinn.
Á eyðijörðum, sem fyrrum hafa verið bygðar, en
nú eru fallnar í eyði, virðist eins liggja alþíngistolls-
skyld, sem þeim, er bygðar eru, þvt lagaboðið tilgreinir
eigi, að búið skuli vera á þeim jörðum, er alþíngisgjaldi
skuli jafna á, heldur talar um allar jarðir jafnt yflr höf-
uð, og gjörir þannig byggíngu jarða eigi að skilyrði
fyrir alþingistollsskyldunni.
Vér höfum nú þannig álitið, að hús yfir höfuð í
kaupstöðunum, hvort sem þau væru úr steini, timbri
eða torfl og eins þurrabúðir fyrir utan þá, væri allt ann-
að enn jarðir eða jarðagóz, og að alþíngistoliur því
eigi væri lagður á slíkar húseignir við lagaboðið 18. júlí
1848, er að eins leggur hann á jarðagózið og lausa-
fjártíundarhundruðin; líka álítum vér, að sé undanþegnir
alþíngisgjaldi blettir þeir í kaupstöðunum, er lögum sam-
kvæmt fylgja þar húsum, og þeir, sem fyrir utan kaup-
staðina fylgja þurrabúðum, þegar þeir eigi eru stærri
en 1 hndr., svo að býlið sé að álíta þurrabúð en eigi
jörð.
Önnur mótsetníng við jarðir, ennhúseign, erulend-
ur þær, er engin byggð er í, og sem aldrei hafa verið