Tímarit - 01.01.1869, Qupperneq 86

86
virðist sem þeir Lambi og Sigfús hafl ekki kvongast fyrr
enn eptir 940, en það getur raunar verið, að þeir haíl
þá verið rosknir. Sighvatur hefir heldur verið yíir enn
undir fimtugt er hann kom út, en Sigmundur fulltíða,
og líklega kvænst um það leiti. í*á hefir víða verið
numið landið, enda var það Einhyrníngsmörk sem Sig-
hvatur nam, þar er nú afréttur (Grænafjall?) mun land-
nám hans aldrei hafa orðið svo fjölbyggt, að það gæti
myndað sérstakt umdæmi eða goðorð. Og naumast er
líklegt að Síghvatur hefði fengið marga af mönnum
Hængs í þíng með sér, þó hann hefði viljað taka upp
goðorð. Enda er svo að sjá sem þeir frændur hafi ekki
átt mikið undir sér, þegar Önundur mágur þeirra féll í
sekt, annars hefði þeir ekki látið það viðgángast. Raun-
ar má ætla að Sighvatur hafi þá verið dáinn, en synir
hans í æsku, en þá má líka jafnframt ætlo, að goðorð-
ið hefði gengið úr ættinni — þó hún hefði átt það —
þegar enginn var til að veita því forstóðu. Ef goðorð
hefði gengið í ætt Sighvats, þá hefði Sigfússynir átt hlut
í því, og þá hefði Höskuldur son Þráins verið borinn
til mannaforræðis, en af Njálu er svo að sjá, sem það
hafi ekki verið. Hér að auk er óskiljanlegt að Hrafn
lögsögumaður skuli ekki vera talinn með höfðíngjum,
eins og þeir Mörður og Jörundur, ef hann hefði haft
hið þriðja lögfullt goðorð í Rángárþíngi. 1*30 verður
annars ekki varið, að riki Marðar kemur næstum því
eins og upp úr miðju kafi, og gefur þann grun, að
Mörður hafi á einhvern hátt fengið goðorð sitt frá þeim
Hofsfeðgum, Hrafni og Sæbyrni syni hans. Það er nú
ekki öldúngis ómögulegt, að Hrafn hafi sleppt goðorði
sínu löngu áður en hann lét af lögsögn — því til að
vera lögsögumaður þurfti ekki veldi, heldur persónulega