Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 28

28
inn hugðist mundu falla fyrir þór. það versta var að eig-
inlega var ekkert tækifæri eða ástæða til stríðs, en öll
blöð æptu eptir því — og þ<5 hafa þau verið svo óskamm-
feilin að gánga frá og mótmæla því að þau eða þjóðin hafi
farið svo að ráði sínu, heldur hefir öllu verið velt uppá
Napóleon og lionum annars af Frakka heudi sýndur allur
ójöfnuður, eins og ætíð er siður þessara »frelsismanna« eður
»frelsisþursa«, sem alltaf eru að æpa um »frelsi«, en eru í
rauninni að berjast fyrir þrældómi og vitleysum.
í vor kom það upp, að Prússastjórn ætlaði að koma
einum af ættmönnum sínum til ríkis á Spáni — því þar er
konúngslaust sem stendur, eins og kunnugt er. þetta kvað
hafa verið í sm'tðum miklu lengur en menngrunaði, en var
ekki eiginlega komið í kríng fyrr en í Júlímánuði. Af því
Frakkar — það er að skilja blöðin og heldri mennirnir,
sem halda svörum uppi fyrir þjóðina — ekki einúngis litu
óhvru auga til alls sem gerðist austur á þjóðverjalandi, held-
ur og leituðu ástæðu til stríðs við Prússa, þá má nærri
geta að þeir tóku báðum höndum við þessu tækifæri, og
hafa sjálfsagt gengið fast aö Napóleoni. Hugsunargángurinn
í þessu efni er sá, að það vakti ávallt fyrir Napóleoni enum
fyrsta, að reisa þjóðirnar við fyrir krapt þjóðernisins, og
talaði hann opt í þá átt á Elínarey; með því að skyldar
þjóðir gerðu sambönd sín á milli, mundu þær þannig geta
stoðað hvor aðra til farsældar og frama. þessa hugmynd
erfði einnig Napóleon þriðji, eins og aðrar hugsanir föður-
bróður síns; í ákvarðaðra formi og frá frakknesku sjónar-
miði er hún þá, að allar enar rómansku þjóðir og ríki
(Frakkland, Ítalía, Spánn og Portúgal) skyldi verða eitt
mikið samband — náttúrlega undir forsæti Frakklands.
Menn þykjast þess fullvissir, að Napóleon muni hafa ætlað
sér að koma þessu til leiðar og að þessi hugmynd hafi vakað
fyrir honum á velmaktarárum lians, áður en Bismark kom
og truflaði hann og skerti álit hans. Engu að síður þekkja
menn svo stöðuglyndi Napóleons, að það er líklegt að hann