Gefn - 01.01.1870, Síða 39

39
borgarhliöin og særðust eður fellu margir höfðíngjar og
liðsmenn í því starfi og leið laung stund áður þjóðverjar
vissi af sigri sínum. Varð nú hlé á skothríðinni, en hæðirn-
ar og hálsarnir kváðu við af sigurópi J>jóðverja; þar var
einn særður til ólífis en reis upp við sigurópið og datt
síðan dauður niður, og margir æptu af gleði í andarslitr-
unum, er þeir vissu að hinn mesti og stoltasti drottinn á
jarðríki beiddist friðar. —
Sólin gekk til viðar í vesturátt fögur og logandi, en
púðurmökkvarnir stóðu eins og glóandi eldmúr á himninum
og varp vígroðanum yfir borgina og herfylkíngarnar; en á
hæð nokkurri sat Vilhjálmur konúngur á hestsbakiog ridd-
ararhans í kríngum hann og horfðu þegjandi á þessa und-
ursjón. J>á hleypti riddari nokkurr þángað aðúr liðiFrakka;
hafði hann bréf að færa Vilhjálmi konúngi frá Napóleoni,
þess efnis, að þareð sér hefði eigi tekizt að falla í bardag-
anum, þá gengi hann sjálfur á vald Prússakonúngs. Kon-
úngurinn svaraði af alvöru mikilli og hæversklega, að hann
heimtaði að allt væri getið á sitt vald, borgin, herinn og
allur herbúnaðurinn, og með það svar fór riddarinn aptur
til borgarinnar, og að borgin mundi verða skotin niður og
gjöreydd ef eigi væri búið að gánga að uppgjafar skilmál-
unum og skrifa undir þá um dagmál morguninn eptir.
J>ókti höfðíngjunum þetta harðirkostir og leið nú af nóttin.
Snemma um morguninn gekk Napóleon uppí turn nokkum
í borginni og sást um, voru þá allar hæðir og hálsar sem
á ísmöl sæi af vopnum og biðu J>jóðverjar vígbúnir. Sá
Napóleon þá enn glöggvar að ófært væri ef skotið væri á
borgina, þar sem svo mikill her var saman kominn og því
nær varnarlaus, því fallbyssurnar á vígskörðum og skotvirkjum
borgarinnar voru með öllu ónýtar, hefði því |>jóðverjum
orðið lítið fyrir að gera þar allan herinn að einum valkesti
og hefði hann fallið svo við lítinn orðstír. Lét Napóleon
þá beita hestum fyrir vagn sinn og ók út af borginni þáng-
að sem Bismark var, en sendi boð á undan sér að hana