Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 46

46
og þreytast ei að kljúfa skýjahylji,
og kríngum þær er gullið jörmun-jel,
sem jöfurs himna sáði meginvilji;
og aptur hér á brautum laungum líða
5 ljósvendir bjartir, knúðir drottins mund,
sem hvalir ljósta lagar báru víða,
svo lánga vegu gránar öldusund.
Og gegnum skýja býng í blossum þýtur óð
brennandi leiptrafjöld um allar stundir;
10 og dimmt í rökkri dunar þrumuhljóð,
sem dökkum hömrum stynur báran undir —
æ, engin hvíld! þar augað ljóminn slær,
og eyrað lystur himinbáru sær;
og andinn reikar óttalegt um djúp,
15 þar eilífð breiðir myrkan veldisbjúp
og leyndardóma felur helgum höndum
hrellíngarstunum klædd og logavöndum.
Hvað byggir þessa fjöld, er svo jeg sé
snúðhörðum þjóta fram með reginhvini?
20 Á þessum öflum verður hvergi hlé,
því heimur glæðist allur ljóss í skini —
og þó — hér slokknar eitt, og aptur rís
annað í nýjum morgunroðans ljóma —
ertú það, mikla herrans hönd, sem kýs
25 til heljar eða lífs, með regindóma?
Slökkvir þú þannig sólarheima fjöld
sem slökkvum vér eitt ljós um vetrarkvöld?
Og heldur þú hinn mikla, hinnsta dóm,
um himindjúpin æ, við stjörnuhljóm?
*
* *