Gefn - 01.01.1870, Síða 47

47
þér dauðra sálir, sem að kvödduð fold,
jeg særi yður, mér þér andsvar veitið!
þér eruð meira en hið hvíta hold,
hvar sem þér lífsins endalausa neytið!
5 Búið þér þessum björtu sólum í,
sem blómin lylg'a döggvar tærar inni
eða sem tindinn faðmar skruggu ský
skínandi bjart í leipturfegurð sinni?
Br Rahab þar, sem skáldið sæla saung,
10 suðrænum glæddur hugmyndanna eldi?
Mun Platon hverfast þar um heilög gaung
hátignarbjörtum skrýddur gullinfeldi?
Og vizku-tigin vitrínganna fjöld,
sem veitti birtu fyrir lýð og öld? —
*
* *
15 Jeg spyr, en ekkert svar úr víðum veitist geimi,
sér veltir ekkert mér að eyrum hljóð;
og ekkert bergmál heyrist yppa eymi —
alveldið þegir — tímans bylgjuflóð
hamförum brunar, falið dimmu djúpi;
20 draumsvipir benda hægt á fjarra strönd —
óskírum klæddir aldurtila hjúpi
eigra þeir sí æ um þessi lönd.
Sem skarpur vindur skýjabólstra hreifir,
og skuggum lopts í ýmsar myndir dreifir;
25 lifenda hvað og liðna drauma sýnir,
ljósbleikum skýjadrögum tinda krýnir;
musteri, fjöll, og manna svipi leiðir
úr Múspells heimi fram, og brátt því eyðir:
eins ólgar skýja fjöld, sem þennan hylur heim,